Κυριακή, 26 Ιουλίου 2020 09:14

ΒΙΒΛΙΟΚΡΙΤΙΚΗ ΤΗΣ ΠΟΙΗΤΙΚΗΣ ΣΥΛΛΟΓΗΣ «ΔΕΣΜΩΤΗΣ ΗΛΙΟΣ» TOY ΠΕΤΡΟΥ Κ. ΒΕΛΟΥΔΑ, ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΙΒΥΚΟΣ

Written by
617
ΒΙΒΛΙΟΚΡΙΤΙΚΗ ΤΗΣ ΠΟΙΗΤΙΚΗΣ ΣΥΛΛΟΓΗΣ «ΔΕΣΜΩΤΗΣ ΗΛΙΟΣ» TOY ΠΕΤΡΟΥ Κ. ΒΕΛΟΥΔΑ, ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΙΒΥΚΟΣ

ΒΙΒΛΙΟΚΡΙΤΙΚΗ ΤΗΣ ΠΟΙΗΤΙΚΗΣ ΣΥΛΛΟΓΗΣ «ΔΕΣΜΩΤΗΣ ΗΛΙΟΣ» TOY ΠΕΤΡΟΥ Κ. ΒΕΛΟΥΔΑ, ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΙΒΥΚΟΣ 

Κριτική βιβλίου:

ΠΕΤΡΟΣ Κ. ΒΕΛΟΥΔΑΣ: «ΔΕΣΜΟΤΗΣ ΗΛΙΟΣ», ποίηση, Αγρίνιο, 2007

Γράφει ο Σταύρος, Κοσμά, Σταυρίδης

ΜΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΟΥ ΦΕΓΓΑΡΙΟΥ. 

Η ομίχλη/ Καλύπτει/ Τα μάτια του φεγγαριού,/ Χυμένο πέπλο/ Σκεπάζει/ Το όνειρό του/ Και εσύ στέκεσαι/ Πανέμορφη γαλήνη,/ Τα μάτια σου/ Φεγγάρια ταξιδιάρικα/ Φεγγοβολούν/ Της Άνοιξης βεντάλιες/ Του έρωτα.../ Είσαι πάθος / Που αναδύεται/ Απ' τους μίσχους του πόθου/ 'Ανθος τριαντάφυλλου/  Αμαρτία γερμένη/ Στο τριφυλένιο ξημέρωμα/ Είσαι πόθος/ Που διώχνει την ομίχλη/ Και γίνεται/ Ξανθό στολίδι/  Χρυσαφένια μαλλιά του έρωτα.../ Χυμένο κοχύλι στην.../ Συννεφιά των ματιών σου. 

Το ποίημα αυτό με τους γλυκύτατους λυρικούς στίχους, που υποβάλουν μια νυχτερινή γαλήνη και με τις διαρκώς εναλλασσόμενες εικόνες φυσικής ομορφιάς καθώς και μελωδικών ρυθμών, φανερώνει το γνήσιο και πηγαίο ταλέντο του Αγρινιώτη ποιητή. Ο Πέτρος Βελούδας δεν είναι όμως μόνον ένας αισθαντικός τεχνίτης της ομορφιάς του λόγου αλλά και ένας στοχαστής, που εμβαθύνει στα ανθρώπινα, αναζητώντας τα αίτια του ψυχικού πόνου και της αποτυχίας στην αναζήτηση της ευτυχίας. Στην προσπάθειά του αυτή καταλήγει σε με μια ολοκληρωμένη προσωπική θεώρηση, απλή, καίρια και κατανοητή. Τα κλειδιά για την διερεύνηση και κατανόηση της ανθρώπινης κατάστασης εμφανίζονται με ορισμένες σποραδικά επαναλαμβανόμενες λέξεις, εκ των οποίων οι πιο συνηθισμένες είναι: το μίσος, η αμαρτία, το όνειρο, το ψέμα, η αλήθεια, η συννεφιά, το φεγγάρι και βέβαια ο ήλιος, όχι ως φυσικός-φυσιολογικός, αλλά ως «δεσμώτης» ήλιος, έχοντας υποστεί την ανθρώπινη επίδραση,-άρα πρόκειται για έναν ήλιο σύμβολο της ανθρώπινης πλάνης που αλλοιώνει την φυσική  πραγματικότητα ως προς τα ανθρώπινα. Ένα άλλο χαρακτηριστικό της ποίησης αυτής είναι οι εναλλασσόμενες, εξώκοσμες σκηνές, σαν κινηματογραφικές, εφιαλτικές εικόνες της Αποκάλυψης, που μας αιφνιδιάζουν και μας μεταδίδουν αγωνία και φόβο. Οι σκηνές αυτές εκτυλίσσονται κάτω από την επικράτεια του«άρρωστου», θα λέγαμε, ήλιου, στον οποίον αναφερθήκαμε πιο πάνω: «.../ Ο ήλιος καίει και την ανάσα του/ Την αισθάνεσαι στης ψυχής σου τα δάση.../. Αντίθετα, το φεγγάρι ταυτίζεται με το όνειρο, (βλέπε και το ποίημα που προτάσσεται). Το όνειρο, επίσης επανέρχεται συχνά σαν ελπιδοφόρα αντίδραση του ανθρώπου στην απειλή της παγκόσμιας (δια)-φθοράς ή κατάρρευσης. Είναι το όραμα για την ανάσχεση της καταστροφής και της αποκατάστασης της φυσικής αρμονίας. Η λέξη αμαρτία δεν αναφέρεται με την θρησκευτική της έννοια αλλά με εκείνη την πρωταρχική που την συναντάμε στην  Αρχαία Ελληνική γλώσσα, μια λέξη που την ζηλεύουν οι ξένοι λόγιοι και φιλόσοφοι και αναγκάζονται να την γράφουν στα Ελληνικά και να την επεξηγούν στα κείμενά τους, καθώς την στερείται το δικό τους λεξιλόγιο. Δηλαδή«αμαρτία» εδώ σημαίνει αστοχία, και δηλώνει την αποτυχία του ανθρώπου να ορίσει και να επιτύχει τον προορισμό του, καθώς, αντίθετα, όλο και απομακρύνεται από αυτόν. Η συννεφιά δηλώνει την μοναξιά και την μελαγχολία που συνεπάγεται η κατάσταση αυτή. Οι κύριες αιτίες του ανθρώπινου πόνου, της παραπλάνησης και της αποτυχίας του να κατακτήσει την ευτυχία, οφείλεται σε δυο κύριους παράγοντες: Στο ψέμα και το μίσος. Το ψέμα, ως παραμόρφωση και περιφρόνηση της αλήθειας είναι η κύρια αιτία που αλλοιώνεται ο ήλιος, το κλασσικό σύμβολο της αλήθειας, ο οποίος από πηγή ζωής, φωτός, έρωτα και χαράς, σκορπά δηλητήριο στην οικουμένη: «...Ο ήλιος/  Έγινε γκρι/ Οι αχτίνες του/ Έσταζαν χολή». Το μίσος που είναι το αντίθετο ή και απλά η  έλλειψη της αγάπης, σημαίνει ψυχική απονέκρωση. Χωρίς αγάπη οι άνθρωποι μεταβάλλονται σε «ζόμπι», σε ζωντανούς νεκρούς: «Μ' ένα αγκάθι/ Ο νους κοιμίζεται/ στη θαλπωρή του θανάτου/ Αυτού του άγευστου/ Άχρωμου και/ σκοτεινού ταξιδιού.../Επιβάτης στην/ Διαδρομή του τέλους/ Το μίσος/ Κρατώντας το κουπί/ Των μισητών θνητών,.../» -τουτέστιν το μίσος ως άλλος Χάροντας μας μεταφέρει ενόσω είμαστε ακόμη ζωντανοί στον σκοτεινό Άδη. 

Εν κατακλείδι: Η αναμφισβήτητη καταξίωση αυτής της ποίησης, οφείλεται αφενός σε μια εύστοχη και ολοκληρωμένη φιλοσοφική θεώρηση της ανθρώπινης κατάστασης και, αφ' εταίρου  στην εξαίρετη  αισθητική της λειτουργία, κυρίως χάρις σε μια πληθώρα από αλληλοδιαδοχικές, ζωντανές, εξώκοσμες, κινηματογραφικές σκηνές που η πρωτοτυπία τους συνιστά και την προσωπική συμβολή του Π.Β. στην σύγχρονη ποίηση. Είναι σκηνές μεγαλειώδεις, ευφάνταστες που συναρπάζουν και συχνά μας συγκλονίζουν. Κινούνται μέσα σε μια άφωτη και πένθιμη ή εφιαλτική ατμόσφαιρα που μας υποβάλλεται και τη βιώνουμε ως μια αφύσικη πραγματικότητα ,κατασκευασμένη από μας τους ίδιους. Και από το σημείο αυτό ξεκινάει η διάχυτη στο κείμενο έννοια της ευθύνης.

 

Read 617 times

Latest from apostaktirio team