H ΙΩΑΝΝΑ ΔΕΝΔΡΙΝΟΥ γράφει για τα έργα του ΔΗΜΗΤΡΗ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΗ
ΒΙΒΛΙΟΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ
Περίπλους στο βυθό των πραγμάτων
ΔΗΜΗΤΡΗ Α. ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΗ:
1) Στη σπηλιά της μεγάλης αγέλης
2) Το αίμα μένει
3) Από όνειρο και θάνατο
Γράφει η ΙΩΑΝΝΑ ΔΕΝΔΡΙΝΟΥ
Σβήστε τα κεριά
να φωτιστούμε
από τα βλέμματά μας.
Αιμορραγώντας ο ποιητής Δ.Α. Δημητριάδης με τη θεματολογία του, μες στα βαθιά φαράγγια του, τους νόστους και τις πυκνές ομίχλες, φαίνεται να απομακρύνεται μαζί με την εποχή του, όμως η Ιστορία ξανα-ξυπνά.
Ηγέτης «εν πρύμνη πόλεως» οδηγεί με ασφάλεια τις λέξεις στον στοχασμό. Ό,τι αξίζει δεν είναι παρά ο μετασχηματισμός του ανέμου σε κατάσταση πολύτιμης σπανιότητας. Ορυκτά στις σελίδες, σκουριές στ’ ακροδάχτυλα, μάλαμα στην ψυχή. Άνθος αλατιού ή σμιλευμένο μειδίαμα σε μάρμαρο. Να ξεσηκώνει η βροχή το στεγνό χώμα. Μεθύσι και πόνος. Οφτοί καρποί του ήλιου. Αποστάγματα. Σταγόνες ελπίδας πλέον.
Ανασκάπτει ο ποιητής. Ανατέμνει διακριτικά την αυτοκρατορία του χρόνου. Χρωμολιθογραφίες ανθέων σε λεύκωμα κατάταξης ειδών, δακτυλικά αποτυπώματα αγωνίας κι εγρήγορσης καθώς ψηλαφεί τους σπονδύλους του κόσμου. Αποκρίσεις βαθέως έρωτα, προσδοκιών και θυσίας. Χρησιμοποιεί την ήττα ως εργαλείο ανασκαφής ο Δημητριάδης. Φτάνει βαθιά στο μέλλον επιλέγοντας ως όχημα τα ορυκτά του χθες. Συχνά νιώθεις πως βρίσκεσαι σε τοπίο ακουαρέλας καβάλα στο σύννεφο μιας λέξης. Άλλοτε αλιεύς στις παρυφές μιας συντέλειας. Με δύναμη, με μοναξιά, με θλίψη, με τρυφερότητα, προπορεύεται των γεγονότων.
Ο θάνατος, οι πληγές, το αίμα, το χώμα, συνιστούν τα σταθερά υλικά της ποίησής του. Ποίηση βαθέως βυθού, περίπλους στο βυθό των πραγμάτων. Οι λογαριασμοί του με τον ουρανό, το φως, το σκοτάδι, δεν κλείνουν ποτέ. Το μοτίβο επανέρχεται συχνά – και πώς θα μπορούσε να γίνει αλλιώς, αφού τελικά οι ίδιες οι λέξεις του οδηγούν εκεί ακριβώς;
Σχεδόν άυλος, μονήρης και πλάνης, εντοπίζεται ο Δημητριάδης στα ατέλειωτα στρώματα της διαρκούς αναζήτησης – στα λεπταίσθητα όρια μεταξύ φυσικού και ψυχικού κόσμου, που σμίγουν με το δύσβατο και γεφυρώνουν ένα χάσμα, να νυχτοπερπατάει ακούραστα, χωρίς τέρμα. Ακούραστος, με τα νύχια στη σκέψη και τη σκέψη στην ψυχή.
Ο Δημήτρης Α. Δημητριάδης γεννήθηκε το 1955 στο Τέμενος Παρανεστίου Δράμας και ζει στη Θεσσαλονίκη. Συνεργάζεται με πολλά περιοδικά κι εφημερίδες («Μανδραγόρας», «Ένεκεν», «Δίοδος», «3η χιλιετία» κ.α.) και εκδώσει εννιά ποιητικές συλλογές. Ποιήματά του μεταφράστηκαν στα Γαλλικά, Ιταλικά και Πολωνικά.
Latest from apostaktirio team
- "Οι Λογοτέχνες τιμούν την Επανάσταση του 1821" / προσφορά των Εκδόσεων Αποστακτήριο για την 25η Μαρτίου!
- Διεθνής Έκθεση Φωτογραφίας με τίτλο: «Moments of Color» στη Blank Wall Gallery
- ΧΕΛΙΔΟΝΑ | Ομαδική Εικαστική Έκθεση στο Ίδρυμα Εικαστικών Τεχνών Τσιχριτζή
- Δ' Πανελλήνιος Διαγωνισμός Ποίησης και Διηγήματος από την Εταιρεία Λογοτεχνών Λεμεσού «Βασίλης Μιχαηλίδης»
- ΤΑ ΔΕΝΤΡΑ ΑΝΘΙΖΟΥΝ ΑΚΟΜΑ του Τζούλιο στο ΡΕΚΤΙΦΙΕ
- ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΠΟΙΗΣΗΣ | Βραδιά Μύησης στην Ποίηση του Νικηφόρου Βρεττάκου “Λέξη-Λέξη, Νότα-Νότα, Στάλα-Στάλα”
- «ΦΡΕΓΙΑ» με την Έφη Χαντζούλη στο θέατρο ΝOUS
- 10ος Διαγωνισμός Ποίησης & Πεζόμορφου Στοχασμού με θέμα "ΚΥΠΡΟΣ 20 Ιουλίου 1974, η μέρα που δάκρυσε ο ελληνισμός"
- Προβολή του βιογραφικού ντοκιμαντέρ "Από το Μικρό στο Μεγάλο" στον κινηματογράφο ΑΝΔΟΡΑ | 30/3
- 2ος Δρόμος Θυσίας «Κακολύρι 1944»
- Οι αδελφές Σπανομάρκου και ο σκηνοθέτης Αντώνης Σωτηρόπουλος στη Ρόδο για τα γυρίσματα της νέας παραγωγής του Hollywood!
- ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ - “και ενθυμήθηκα πως είμαι ΓΥΝΑΙΚΑ” βασισμένη στην αυτοβιογραφία της Ελισάβετ Μουτζάν Μαρτινέγκου
- Συνήθεις άνθρωποι, ανείπωτες ιστορίες - συλλογικό έργο
- "Η μικρή πατάτα που έπαιζε βιολί" του Θανάση Σταθόπουλου, Εκδόσεις Αποστακτήριο (9/3, πρώην δημαρχείο Ανδραβίδας)
- Ελισάβετ Μουτζάν Μαρτινέγκου “και ενθυμήθηκα πως είμαι ΓΥΝΑΙΚΑ” | Ομαδική Εικαστική Έκθεση
- Girls & Boys του Dennis Kelly | Το Πάνω Σπίτι
- «Κουαρτέτο» του Χάινερ Μύλλερ | Σκηνοθεσία: Θανάσης Σαράντος | Έναρξη: 23/3
- Παραμύθια και όνειρα!
- Βανέσα Αδαμοπούλου – Σ’ Αγαπώ | Alpha Records
- "ΑΣΤΡΟ ΚΙ ΟΥΡΑΝΟΣ" του Παντελή Θαλασσινού. Ένα τραγούδι από τη σειρά «Το προξενιό της Ιουλίας»