Κόσμο έχω

Πέρασα μια την ατραπό

κι αρπάζανε το χώμα

ήρθε της νύχτας το στοιχειό

και πολεμούν ακόμα

Ξωπίσω γω και ροβολούν

κι άλλοτε πρώτος τρέχω

ψυχές και σάρκες μου χιμούν

και με ρωτούν αν έχω

Έχεις Θεό να προσκυνάς

δαίμονα να σε παίρνει

ράσο, σαν βλέπει νʼ αγαπάς

με μίσος να σε δέρνει;

Έχεις μπακίρι και χρυσό

για νʼ αγοράζεις δίκιο

τʼ άνανδρο κρίμα στο φτωχό

να το λογάς αντρίκειο;

Έχεις τη σκόνη της φωτιάς

και βώλους το μολύβι

αίμα πηχτό να κολυμπάς

τον Sam για να σε κρύβει;

Έχεις γυαλί κι ακρυλικό

στα σπίτια να φεγγίζει

να φαρμακώνει το μυαλό

τα γκάλοπ να κερδίζει;

Κορίτσια να λιγοθυμούν

για ξυρισμένα στήθη

λευκά κουμπάκια να σκορπούν

θανάτου παραμύθι;

Μήπως ασπίδες που χτυπούν

στη δούλεψή σου έχεις

τους επί τας που βλαστημούν

στο θρόνο για νʼ αντέχεις;

Η πάλι μονʼ ακολουθάς

νʼ αρπάζεις ότι πέσει

σπρώχνεις, χτυπάς, τσαλαπατάς

όποιον βρεθεί στη μέση;

Κι εγώ που δεν ακολουθώ

και μοναχός διαβαίνω

ξέρω πώς να ʽχω δε μπορώ

και στο ποτέ πηγαίνω

Κι εγώ που κέρμα δεν κρατώ

και να ' χω δεν αντέχω

έχω στα στήθια μυστικό

κι όλο τον κόσμο έχω.