Γεια σου χαρά σου Άθωνα
που στέκεις 'κει αγέρωχος
στο πέρας των αιώνων
που λύνεις-δένεις τους καιρούς
σαν να' ναι κόμποι από νήμα
σε βλέπει ο νεκρός απέναντι
κι ευφραίνεται απ' το μνήμα.
Κρατώ τη μνήμη σου αλαφρά
ωσάν βρεφοκρατούσα
όπως τα τότε που έχανα
τη γη την Οφιούσα.