Λεπτομέρειες

Γράφτηκε από τον/την Super User

Κατηγορία: Σχολιασμοί Βιβλίων

Δημοσιεύθηκε : 28 Μαϊος 2014

Εμφανίσεις: 2287

Νουβέλα - Εκδόσεις Πολύτροπον

Η νουβέλα της Στέλλα Καραμπακάκη «Ένα μπακούρι στην Αθήνα» πραγματικά με εντυπωσίασε. Η αλήθεια είναι πως δεν συναντάς κάθε μέρα τέτοια ιδιαίτερη γραφή. Η πρωταγωνίστρια του βιβλίου, μέσα από ένα προσωπικό ημερολόγιο, αφηγείται τις περιπέτειές της προκειμένου να βρει το καταλληλότερο για εκείνη έτερον ήμισυ. Σκηνές ερωτικής τρέλας και γνωριμίες με άτομα που το καθένα “κουβαλάει” τα δικά του κουσούρια. Μπορεί να καρποφορήσει τελικά μια σχέση ανάμεσα σε τόσο ετερόκλητα άτομα;

Η γλώσσα ελεύθερη και ορμητική, παρασέρνει τα πάντα στο πέρασμά της και κυριολεκτικά σε καθηλώνει. Μονόλογοι με αστείρευτο χιούμορ, ζωηρές περιγραφές και απίστευτοι διάλογοι. Ναι, αν ψάχνουμε για μια πραγματικά μοντέρνα γραφή, η Στέλλα Καραμπακάκη είναι το ιδανικό παράδειγμα. Δεν δειλιάζει στιγμή να βάλει στο στόμα της πρωταγωνίστριας της την κάθε αυθόρμητη σκέψη της, παράλογη ή πιπεράτη. Λόγια που σκεφτόμαστε και δεν λέμε ή λόγια που απευθύνουμε μόνο σε πολύ δικά μας άτομα. Κάποιες σκηνές στο βιβλίο θυμίζουν το γνωστό μας «sex and the city», αλλά σε Ελληνική έκδοση... Άλλωστε η σεξουαλική απελευθέρωση είναι στοιχείο κοινό στον Δυτικό Κόσμο.

Αν και η γεύση που παίρνεις γενικά απ’ το βιβλίο είναι ανάλαφρη κι ευχάριστη, πίσω από την ηρωίδα βασιλεύει μια τραγικότητα. Είναι κι εκείνη ένα θύμα του καιρού της. Αναδεικνύονται θέματα, όπως η επίδραση της οικονομικής κρίσης στους νέους, η έλλειψη επικοινωνίας, η επικινδυνότητα των αγνώστων ατόμων μέσα στον αστικό χώρο, η επίδραση των «κούφιων» σεξουαλικών προτύπων των ΜΜΕ. Παρόλο που τα περισσότερα σημεία είναι διανθισμένα με χιούμορ, η συγγραφέας τονίζει ιδιαίτερα όλα αυτά τα προβλήματα και δεν τα αφήνει να σκορπίσουν στο άπειρο. Προτείνει τις σιγουρότερες λύσεις ακόμα κι αν χρειαστεί να κατεβάσουμε λίγο τον πήχη. Να μην αναζητούμε το άπιαστο, γιατί απλά δεν γίνεται να το βρούμε. Όπως όμορφα μας εξηγεί η ίδια: «Τα πιο όμορφα δώρα βρίσκονται κάτω από ένα τσαλακωμένο περιτύλιγμα, μια “τσαλακωμένη” διάθεση, μια σχέση που φαινομενικά δεν οδηγεί πουθενά». Θα συμφωνήσω αρκετά μαζί της…

 

 

Αλέξανδρος Ακριτίδης

Λογοτέχνης - Πτυχιούχος Ανθρωπιστικών Σπουδών

 

 

 

"Συνέντευξη της Στέλλας Καραμπακάκη στην Λέμυ Μανίκα"

 

 

 

Λεπτομέρειες

Γράφτηκε από τον/την Super User

Κατηγορία: Σχολιασμοί Βιβλίων

Δημοσιεύθηκε : 30 Απριλίου 2014

Εμφανίσεις: 4643

Νουβέλα - Εκδόσεις iwrite.gr

 

Η Χρυσάνθη Τσιάμτση, που γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη και κατοικεί μόνιμα στο Wuppertal της Γερμανίας, είναι ένα πολυτάλαντο άτομο. Ζωγράφος, ποιήτρια και συγγραφέας δεν σταματάει να ξεδιπλώνει τα ταλέντα της και να εκπροσωπεί επάξια την ελληνική καλλιτεχνική δημιουργία στο εξωτερικό. Η νουβέλα «Ταξιδεύοντας», πριν εκδοθεί, είχε αποσπάσει το 1^ο Βραβείο, στον 31^ο Λογοτεχνικό Διαγωνισμό της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών το 2013.

Μέσα στο βιβλίο αυτό, η συγγραφέας περιγράφει παράλληλα τις ιστορίες δυο ανθρώπων, της Αλίκης και του Μάρκου. Δύο πονεμένων ψυχών που για πρώτη φορά στη ζωή τους αποφασίζουν ν’ αφήσουν πίσω τους όσα τους πληγώνουν και να πορευτούν στο μέλλον με περισσότερη αισιοδοξία και αγάπη. Με φόντο το πανέμορφο νησί της Πάτμου και μέσα από μια διαδικασία εσωτερικής κάθαρσης, ο δύο νέοι ξαναβρίσκουν τον έρωτα και συνεπώς το χαμένο νόημα της ζωής τους.

Η νουβέλα κινείται πάνω σε μια ονειρική και συμβολική διάσταση, θέλοντας να περάσει στον αναγνώστη σημαντικά νοήματα για το πώς πρέπει να αντιμετωπίζει τη ζωή του. Διαφυγή από τη ρουτίνα της καθημερινότητας, προσωπική επαφή, περισσότερη σημασία σε πράγματα που περνάνε απαρατήρητα, αλλά έχουν τεράστια αξία. Η συγγραφέας, με έναν όμορφο και συμβολικό τρόπο, τονίζει πως όλοι μας κουβαλάμε στην πλάτη μας όμορφα πολύχρωμα λουλούδια, μα δυστυχώς συχνά το αγνοούμε. Τι μπορεί να σημαίνουν αυτά τα λουλούδια; Ανθρώπινες αξίες, ικανότητες, αγάπη, εκτίμηση, ευσπλαχνία, ευτυχία. Κι εμείς τι κάνουμε; Τα σκεπάζουμε με ένα μαύρο πανί και τρέχουμε να προλάβουμε ανούσια πράγματα. Έτσι κι ο ήρωάς μας, όταν τα ανακάλυψε, άλλαξε ριζικά την μονότονη σελίδα της ζωής του. Κατανόησε πως είχε χάσει ήδη πολύτιμο χρόνο και έπρεπε άμεσα να τον αναπληρώσει. Αρωγός στην προσπάθεια και η Θρησκεία, που μπορεί να μην έχει πρωταγωνιστικό ρόλο στα τεκταινόμενα, όμως υπάρχει κάπου εκεί αθόρυβα και συμβάλει στην αγαλλίαση της ψυχής των ανθρώπων. Αρκεί να βρισκόμαστε κοντά της και να αντιλαμβανόμαστε τα Θεία μηνύματα της διδασκαλίας της.

Είναι η πρώτη φορά που διάβασα ένα βιβλίο δύο φορές. Γιατί, εξ’ αρχής, θεώρησα ότι υπήρχαν εντός του στοιχεία που είχα αγνοήσει στην πρώτη ανάγνωση. Και πράγματι έτσι ήταν. Στη δεύτερη και προσεκτικότερη, εντόπισα λυρισμό, εντόπισα φιλοσοφικούς στοχασμούς αλλά και μια συγγραφέα που δεν γράφει για να υπάρξει, αλλά γράφει για να συμβουλέψει. Να συμβουλέψει πως η αλήθεια, η ευτυχία και η αγάπη, βρίσκονται βαθιά μέσα μας. Αρκεί να τα αφήνουμε ελεύθερα και να μην τα κρατάμε φυλακισμένα…Κι έτσι θα «ταξιδεύουμε» κι εμείς για το μέλλον με περισσότερα εφόδια…

 

 

 

Αλέξανδρος Ακριτίδης

Λογοτέχνης - Πτυχιούχος Ανθρωπιστικών Σπουδών

 

 

 

Γνωρίστε τη συγγραφέα…

 

 

 

Λεπτομέρειες

Γράφτηκε από τον/την Super User

Κατηγορία: Σχολιασμοί Βιβλίων

Δημοσιεύθηκε : 28 Μαϊος 2014

Εμφανίσεις: 2922

Μυθιστόρημα - Εκδόσεις artdrop

Τον Νίκο Σακκά είχαμε γνωρίσει το 2013 με το έργο του «Οι δύο Ρολογάδες», που ήταν ουσιαστικά η πρώτη λογοτεχνική του απόπειρα, ανάμεσα σε άλλα εκδοθέντα βιβλία του σχετικά με την εκπαίδευση και την επιχειρηματικότητα. Θεωρώ όμως πως η μεγάλη του συγγραφική αλλαγή και ωριμότητα έρχεται με το «Φεγγαρόφωτο».

Μέσα στο μυθιστόρημα αυτό περιγράφεται ,κυρίως, η ζωή δύο ανθρώπων, του Κοσμά και της Μυρτώς, μα και του φιλικού ή συγγενικού περίγυρού τους, κατοίκων της Ελλάδας και του εξωτερικού. Ο επαναπατρισμός του Κοσμά από την Πολωνία, η προσγείωσή του στη σκληρή ελληνική πραγματικότητα και η καλλιτεχνική σχέση που χτίζει με την ανερχόμενη μουσικό, Μυρτώ. Χαρές, λύπες, έρωτες, αγωνίες. Ισχυρές προσωπικότητες που αφήνουν το στίγμα τους, χωρίς όμως αυτό να είναι ο βασικός τους στόχος. Απλά κάποια άτομα έχουν «άστρο» και ξεχωρίζουν με την ύπαρξή τους.

Ο συγγραφέας θέτει συχνά ένα σημαντικό για τον άνθρωπο δίλλημα. Να αφεθεί στην τύχη ή να την δημιουργήσει και να την καθορίσει μόνος του; Μα οι ισχυρές προσωπικότητες όπως ο Αμύντας, η Μυρτώ, ο Κοσμάς και η Anna, δεν πορεύονται με κριτήριο την τύχη. Πατάνε στα δικά τους πόδια και καθορίζουν μόνοι τους το «είναι» τους. Πετυχαίνουν τους στόχους που βάζουν με τις ικανότητες και τους αγώνες τους.

Θα μου πείτε «δεν υπάρχει πεπρωμένο;» Σαφώς και υπάρχει, αλλά βρίσκεται σε άμεση συνάρτηση με το φως που εκπέμπουμε. Με τους αστερισμούς που ανήκουμε, όπως γράφει κι ο συγγραφέας. Κι αν οι πρωταγωνιστές περιφρονούν την επίδραση της τύχης, εκείνη δεν σταματά να τους σκανδαλίζει, παίζοντας μαζί τους περίεργα παιχνίδια.

Το μυθιστόρημα είναι τόσο οικείο στον καθένα, που θαρρείς περιγράφει τους ανθρώπους της διπλανής μας πόρτας. Εκείνους που ζουν αθόρυβα κι εκείνους με την πληθωρική παρουσία. Εκείνους που αγαπούν την αρμονία και την ησυχία κι εκείνους που αγαπούν την μοχθηρία και την παραβατικότητα. Όλοι άνθρωποι, όλοι ίσοι απέναντι στο πεπρωμένο, που δεν κάνει διακρίσεις.

Η γραφή του Νίκου Σακκά πραγματικά εντυπωσιάζει. Από τoν ρεαλισμό και τη λιτότητα, περνάει συχνά στον λυρισμό και την φαντασία. Ανοίγει διαλόγους με το φεγγάρι και ταξιδεύει τον αναγνώστη σε άλλη διάσταση. Χωρίς διόλου να θεωρήσεις πως αυτό που διαβάζεις είναι σκοπίμως επιτηδευμένο ή υπερβολικό. Αυτά τα «υπερβατικά» στολίσματα είναι άριστα ενταγμένα στο υπόλοιπο κείμενο, δίνοντάς του μια αύρα αγάπης και μυστικισμού. Έρωτα και λάμψης. Σύμμαχος στη γραφή, η μουσική και η αρμονία. Νομίζεις πως βλέπεις τους δύο δεξιοτέχνες να παίζουν μπροστά στα μάτια σου και πως ακούς τις εκλεπτυσμένες νότες τους. Το «Φεγγαρόφωτο» είναι από μόνο του ένα φως. Ένα όμορφο φως στην ψυχή μας...

 

 

Αλέξανδρος Ακριτίδης

Λογοτέχνης - Πτυχιούχος Ανθρωπιστικών Σπουδών

 

 

 

 

Λεπτομέρειες

Γράφτηκε από τον/την Super User

Κατηγορία: Σχολιασμοί Βιβλίων

Δημοσιεύθηκε : 30 Μαρτίου 2014

Εμφανίσεις: 3516

Ποίηση - Εκδόσεις Στοχαστής

Τα «Χιλιόμετρα» είναι η δεύτερη ποιητική συλλογή του Χρήστου Δασκαλάκη. Συλλογή, στο μεγαλύτερο μέρος της έμμετρη και ρηματική, που αναδύει μια μουσικότητα και δίνει μια ανάλαφρη αίσθηση στον αναγνώστη.

Τα «Χιλιόμετρα» είναι ένα προσωπικό - υπαρξιακό ταξίδι, που το διαπερνούν δύο συνιστώσες. Η μία είναι η ίδια η κοινωνία, με όσα αρνητικά της έχουμε προσάψει τα τελευταία χρόνια και η άλλη είναι ο ζωογόνος έρωτας, που συνοδεύεται ωστόσο από συναισθήματα απογοήτευσης και πόνου.

Παίρνοντας λοιπόν τα πράγματα με τη σειρά που προανέφερα, ο θλιμμένος από την βλοσυρή πραγματικότητα ποιητής μετατρέπεται σε εξερευνητή ενός πιο δίκαιου και καλοσχηματισμένου κόσμου. Αναζητά μια διαφορετική ζωή μακριά από τις άσχημες μεγαλουπόλεις, με ευκαιρίες για τους νέους, με αγνότητα και δικαιοσύνη για όλους. Ιδανικά που καταπάτησαν οι προηγούμενες γενιές και στέρησαν από την σημερινή νεολαία, η οποία ψάχνει πλέον ελπίδα σε ξένους τόπους μακρινούς. Άνθρωποι γεμάτοι λάθη, ματαιοδοξία, άγχος για να προλάβουμε ουτοπικά όνειρα… Ο ποιητής, νέος κι ο ίδιος, απεχθάνεται τα μεγάλα λόγια και με έκδηλη απογοήτευση αναγνωρίζει πως η πλειοψηφία των ανθρώπων έχει πέσει σε λήθαργο εκμηδενίζοντας ουσιαστικά την προσωπικότητά τους. Υπενθυμίζει την σπουδαιότητα και τις αξίες των αρχαίων προγόνων μας, που απ’ ότι φαίνεται δεν επιδιώκουμε διόλου να μιμηθούμε…

Όπως προανέφερα, μεγάλο μέρος της συλλογής αφιερώνεται σε ένα άκαρπο έρωτα. Και Θα μου πείτε, συνδέονται τα κοινωνικά προβλήματα με τον έρωτα; Θα ήταν ανόητο να πιστεύαμε πως όχι. Όταν ο νέος έχει τόσα να αντιμετωπίσει στη σκληρή καθημερινότητά του, μπορεί να μένει ανεπηρέαστος; Υπάρχει κάποια μαγική συνταγή που σε κάνει να τα ξεχνάς όλα, έτσι ξαφνικά; Το ποιητικό υποκείμενο του βιβλίου διακατέχεται από μια έντονη απογοήτευση στον ερωτικό τομέα. Νιώθει αδικημένος, προδομένος, πληγωμένος, χωρίς παράθυρο ελπίδας και χωρίς δύναμη να ανακάμψει. Εγκλωβισμένος σε ένα πέπλο μοναξιάς και χαμένων αναμνήσεων, αναπολεί μια ύπαρξη που δεν ανταπέδωσε την αγάπη που εκείνος πρόσφερε απλόχερα. Που δεν πίστεψε στο όραμά του, μα και που δεν στάθηκε στοργικά στο πλευρό του. Κι εκεί, μέσα στην ησυχία του σκοταδιού, θυμώνει, βράζει, αναπνέει κι ας του στέρησαν το οξυγόνο... Θα μπορέσει τελικά να ξεπεράσει τον πόνο και να βγει απ’ το τούνελ; Θα μπορέσει να διανύσει τα «χιλιόμετρα» που έμειναν αταξίδευτα και αδρανή;

Πράγματι, πρόκειται για ποίηση καθαρά υπαρξιακή, που θαρρείς γράφτηκε για να αναμετρηθεί ο ποιητής με τον ίδιο τον εαυτό του. Αυτόν τον άγνωστο εαυτό που όλοι κρύβουμε μέσα μας και καμιά φορά φοβόμαστε να ξυπνήσουμε. Ποίηση που μιλά για στιγμές που θέλουμε να ζήσουμε και στιγμές που θέλουμε να ξεχάσουμε. Και παρόλο που η ελπίδα αργεί να φανεί, παρόλο που το χέρι αργεί να χτυπήσει στοργικά την πλάτη, παρόλο που κυριαρχεί το σκοτάδι, κάπου εκεί έξω το φως έρχεται να τ' αλλάξει όλα. Να λούσει τις ψυχές και να τις ζεστάνει…

Πέφτει ο ήλιος πάνω στις κεραμοσκεπές, στα γκρι πέτρινα σπίτια,

ταξιδεύει το βλέμμα ταξιδεύω κι εγώ

το γαλάζιο κοιτάζω, τα πράσινα φύλλα, έχει η μέρα μια γλύκα

και η ζωή ένα φως…

 

 

 

Δείγμα Γραφής:

ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗ

Άλλη μια μέρα ξεκινά και εγώ στο δρόμο
σε μια κατεύθυνση γνωστή κι όμως θολή
ποια να 'ναι από όλες καθαρά δικός μου στόχος
και ποιος του κόσμου σκεπασμένη εντολή.
Αν μου χαρίσεις μια ζωή με χίλιες πόρτες
αν ξεκλειδώσεις το κλουβί και βρω φτερά
ίσως να αλλάξω διαδρομές, να αλλάξω γνώμες
και μπω σε δρόμους δίχως τοίχους και μπετά.

ΙΠΠΟΤΕΣ

Η ζωή σου μικρή, μικρός και εσύ
ένα βότσαλο μόνο, μη συγκρίνεις τους βράχους
είχες κάποτε πει πως τολμάς, πως μπορείς
τους μικρούς σου θεούς να τους κάνεις μεγάλους.
Περιμένω εδώ, να 'ρθείς, να δω
τη στιγμή που θα σπας τις μαρμάρινες πόρτες
αναμμένο το φως, ξυπνάς, ξυπνώ
πάλι γίναν καπνός τα σπαθιά και οι ιππότες.

 

 

 

 

Αλέξανδρος Ακριτίδης

Λογοτέχνης - Πτυχιούχος Ανθρωπιστικών Σπουδών