ΚΑΤΑΝΤΗΜΑ

Ω! Εσύ!

Βασίλισσα των εννοιών που σε ύμνησαν οι άνθρωποι!

Που σε νανούρισαν λαοί και σοφοί, αντί για γιαγιάδες!

Ω! Εσύ!

Κούκλα των καλλιστείων, πόσα φώτα και φλας σε λαμπρύνουν!

Μνημείο μιας ημέρας, για κατάθεση στεφάνου!

Ήλιε λαμπρέ, μέσα από το κρύσταλλο του μεγάρου!

Ω! Εσύ!

Φώκια τυχερή, που σε γλύτωσαν οι άνθρωποι, μέσα στα κάγκελα του κήπου!

Βασίλισσα των πάντων, τί κι’ αν σκλάβα των ανθρώπων είσαι!

Ω! Εσύ!

Που σε ύμνησαν με λόγια και σε σταύρωσαν με χέρια!

Ω! Εσύ!

Θείο μου Πολίτευμα.

Τί κι’ αν σ’ έχω, πόσο μου λείπεις!