Δευτέρα, 19 Οκτωβρίου 2020 09:30

Ένα διήγημα - φόρος τιμής στον ποιητή Τσεζάρε Παβέζε, από τον Χριστόφορο Τριάντη

Written by
1589
Ένα διήγημα - φόρος τιμής στον ποιητή Τσεζάρε Παβέζε, από τον Χριστόφορο Τριάντη

ΣΕΖΑΡ ΠΑΒΙΑΝΟ*

Το Πουέρτο Γκαρσία ήταν ένα νησί πολύ κοντά στην Ανταρκτική. Ανήκε σε μια μεγάλη χώρα της νότιας Αμερικής. Σχεδόν όλες τις εποχές, στο νησί επικρατούσαν πολικές θερμοκρασίες, μόνο τους καλοκαιρινούς μήνες το κλίμα (γενικώς και ειδικώς) γινόταν κάπως ήπιο και οι παγωνιές υποχωρούσαν. Οι κάτοικοι του νησιού ήταν περίπου τρεις χιλιάδες, κυρίως ψαράδες και στρατιωτικοί, υπήρχαν και μερικοί επιστήμονες της μετεωρολογίας. Ζούσαν όλοι στην πρωτεύουσα του νησιού, την Πόνσια.

Το Πουέρτο Γκαρσία ήταν κι ένας τόπος εξορίας. Στο κέντρο του νησιού, λίγο έξω από την πρωτεύουσα, είχε κατασκευαστεί ένα μεγάλο στρατόπεδο γι' αυτούς που το δικτατορικό καθεστώς θεωρούσε ότι ήταν επικίνδυνοι για τη δημόσια τάξη και ασφάλεια. Αυτοί ήταν κυρίως άνθρωποι τού πνεύματος και της καλλιτεχνίας. Για να ακριβολογήσω λίγοι ήταν κι από αυτούς, αλλά αντιμετώπιζαν : δικτατορία και εξορία, χωρίς φόβο και χωρίς κλαψουρίσματα. Πραγματικοί δημοκράτες. Ανάμεσά τους, ήταν και ο ποιητής Σέζαρ Παβιάνο.

Ο διοικητής του στρατοπέδου Λεοπόλντο Μπαλαγκέρ, είχε επιτρέψει στους εξόριστους την ελεγχόμενη αλληλογραφία με τις οικογένειές τους. Τα μόνα πράγματα που επιτρέπονταν να 'ρθουν στο νησί, εκτός από τα γράμματά, ήταν χρήματα (λίγα) και βιβλία (πολλά). Οι εξόριστοι μπορούσαν να κάνουν κάποιες αγορές στα μικρά καταστήματα που υπήρχαν στο στρατόπεδο. Στα βιβλία δεν υπήρχαν περιορισμοί. Η δικτατορία δεν φοβούνταν τις λέξεις. Ούτως ή άλλως στο Πουέρτο Γκαρσία όλα πάγωναν σχετικά γρήγορα κι αποτελεσματικά και τα καλοκαίρια διαρκούσαν λίγο.

Ο Ζέσαρ Παβιάνο στο γράμμα που έστειλε στον αδελφό του, περιέγραφε την καθημερινότητά του στο νησί. Έγραφε όλα όσα επιτρεπόταν από τη λογοκρισία να ειπωθούν. Στο υστερόγραφο, ζητούσε από τον αδερφό του, να του στείλει κάποια βιβλία, για να τα ξαναδιαβάσει. Με το διάβασμα θα κέρδιζε κάτι από τον χαμένο χρόνο της εξορίας. Αυτά τα βιβλία ήταν : οι κωμωδίες του Μολιέρου, «Ο Προμηθέας δεσμώτης» του Αισχύλου, ο «Χαμένος Παράδεισος» του Μίλτον, οι «Ιστορίες» του Ηροδότου και τα «Εκατό χρόνια μοναξιάς» του Μαρκές. Ο διοικητής Λεοπόλντο Μπαλαγκέρ είχε αντιρρήσεις μόνο για τις «Ηροδότου Ιστορίες», τις θεωρούσε κάπως ανατρεπτικές, αλλά κανείς δεν μπορούσε να καταλάβει γιατί το βιβλίο ήταν ανατρεπτικό, ούτε κι ο ίδιος ο ποιητής μπορούσες να δώσει κάποια εξήγηση. 

Τα βιβλία έφτασαν μετά από δύο εβδομάδες. Έτσι ο ποιητής Σέζαρ Παβιάνο, πέρασε τα έξι χρόνια της εξορίας του, διαβάζοντας και γράφοντας. Ιδιαίτερα, με τις «Ιστορίες του Ηροδότου», μπόρεσε να κάνει τα ωραιότερα ταξίδια και μάλιστα με καλή παρέα και χωρίς ακριβά εισιτήρια και απαγορεύσεις.

 

*Ζεσάρ Παβιάνο : «συγγραφική τροποποίηση» του ονόματος τού ποιητή Τσεζάρε Παβέζε. 

Αυτό το διήγημα είναι ένας φόρος τιμής στον ποιητή Τσεζάρε Παβέζε.

Χριστόφορος Τριάντης

 

 

 

 

Read 1589 times

Latest from Super User