Ποίηση από τον Φώτη Τρυφωνόπουλο
Ουαί ημίν
Κλείνω τα μάτια, για να ηρεμήσω, να συγκεντρωθώ.
Θέλω για λίγο, να αφουγκραστώ τους ήχους της φύσης,
τους παράξενους ήχους της σιωπής.
Να ακούσω την λυπημένη φωνή του γκιώνη
την ιδιόμορφη ηχώ, του τριζονιού.
Μα το μόνο που ακούω καθαρά,
είναι τα ατέλειωτα γαυγίσματα σκυλιών, που αλυχτάνε.
Που προσπαθούν μάταια να καλύψουν
τις γοερές κραυγές της ανθρώπινης δυστυχίας.
Την θλιβερή σιωπή της ανθρώπινης μιζέριας.
Οι όμορφοι νοσταλγικοί ήχοι της φύσης
σπανίζουν πια, έχουν σχεδόν χαθεί.
Έχουν αντικατασταθεί εδώ και καιρό
από γρυλίσματα αδέσποτων, από απεγνωσμένα ουρλιαχτά
σπιτικών σκύλων που είναι αναγκασμένοι,
να διαβιούν εγκλωβισμένοι μέσα σε λίγα τετραγωνικά.
Για να κρατάνε συντροφιά, στα κάθε λογής αφεντικά τους…
Σε αυτά που προσπαθούν να καλύψουν
την μοναξιά τους, την ανασφάλειά τους
κι επιθυμούν να τα κάνουν με «το έτσι θέλω», συνεταίρους,
στην δυστυχία , στα όποια προβλήματα τους.
Στερώντας τους εγωιστικά, την αληθινή ελευθερία.
Τι αμαρτίες πληρώνουν κι αυτά τα καημένα;
Στέκονται θλιμμένα, ώρες ατέλειωτες εκεί, στις βεράντες σπιτιών
ή περιορισμένα σε σιδερόφραχτες αυλές, με πανύψηλους τοίχους.
Aπομονωμένα, χωρίς την αληθινή συντροφιά, που τα ίδια επιθυμούν.
Μακριά από την ομορφιά της Φύσης, που ήταν προορισμένα ελεύθερα,
να ζουν, όπως είναι γραμμένο στο DNA τους.
Τα χρίσαμε, με το ζόρι κατοικίδια.
Εμείς οι αυτόκλητοι νονοί - προστάτες.
Στειρώνοντάς τα και στην ουσία «ευνουχίζοντάς τα»,
αποκόπτοντάς τα, από την αληθινή τους φύση.
Προκειμένου να έχουμε όλοι εμείς, ένα κάποιο άλλοθι
για τον εγκλεισμό τους, την φυλάκισή τους, τον βασανισμό τους.
Επειδή με το έτσι θέλω, πρέπει να μας κρατάνε συντροφιά.
Επειδή θέλουμε να λέμε πως τα αγαπάμε, πως τα συμπονάμε.
Ο σκύλος μπορεί να είναι ο πιο πιστός φίλος του ανθρώπου,
αλλά ο άνθρωπος δεν είναι σίγουρα, όχι ο πιο πιστός
αλλά ούτε καν αληθινός του φίλος.
Γιατί αληθινή φιλία σημαίνει, προπάντων ανιδιοτέλεια.
Και όταν καμιά φορά κι αυτά ξεφεύγουν, υπακούοντας στα προαιώνια ένστικτά τους, στην αληθινή τους φύση, στα γονίδιά τους,
«προσπαθούμε», βγαίνοντας στις τηλεοράσεις,
προβαίνοντας σε μακρόσυρτες αναλύσεις
να εξηγήσουμε, τι έφταιξε, τι δεν πήγε καλά.
Φτάνει πια.
Ουαί ημίν, φαρισαίοι υποκριτές …
Latest from Super User
- Oι «Τάσεις φυγής σε παράλληλο σύμπαν» της Ρένας Αθανασοπούλου παρουσιάζονται στην Αθήνα σε δύο εκδηλώσεις
- Πεζό κείμενο της Κασσάνδρα Αλογοσκούφι για το «Βλέμμα» της εικαστικού Γεωργίας Κοκκίνη
- Πανελλήνια Ένωση Λογοτεχνών - ΠΑΡΑΤΑΣΗ έως 14 ΙΟΥΝΙΟΥ ΤΟΥ 24ου ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟΥ ΜΑΘΗΤΙΚΟΥ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΥ
- "Η συνεδρία της Κοσμογονίας" - Απόστολος Τσαντεκίδης
- Οι δυο τους - Ευγενία Βραδή
- Ροζ σκιές - Ελένη Χατζάκη
- Μου ’γνεψε το φως σου, πυγολαμπίδα – Γεωργία Μαντζαγρή
- Ας γράψουμε παρέα! – Πρακτικές και τεχνικές της συγγραφής, Αντωνία Θεοχαρίδου
- Το ταξίδι μας ανάμεσα στη μέρα και τη νύχτα - Αθηνά Αραμπατζή
- Ο Κόσμος των Εποχών - Μαρία Γιαννάκη
- Η μικρή πατάτα που έπαιζε βιολί - Αθανάσιος Σταθόπουλος
- Κρόκος και Σμήλαια - Ιωάννα Κύρου
- "Δικηγορία, η μικρή μας πόλη" - Στεφανία Ι. Σουλή
- Ο γιος του χαφιέ - π. Πολύκαρπος Κοτσασαρλόγλου
- Θεοφανώ, μάγισσα ή αγία; - Όλγα Αθανασιάδου
- «Ή με μένα ή με καμία» του Ιάκωβου Μυλωνά στο Μέγαρο Μουσικής
- Ο Φαέθων, ένα μαγικό αστεράκι! - Φανή Καραφύλλη
- Θα είμαστε για πάντα φίλοι! - Βάσω Κουνούπη
- Θα τα καταφέρεις, αστεράκι μου! - Γεσθημανή Μπερμπέρη
- Τα φώτα των δρόμων - Στράτος Γιαννάκας