Σάββατο, 25 Μαϊος 2019 07:51

Ποίηση Φώτη Τρυφωνόπουλου

Written by
1464
Ποίηση Φώτη Τρυφωνόπουλου

Oυαί  υμίν
Όνειρα  μιας ζωής  
θαμμένα στα λασπόνερα.
Κόποι, θυσίες, βάσανα 
παρασυρμένα, στα ρέματα
χαμένα στα μπάζα.

Κι’ εσύ  στέκεις παράμερα βουβός, βουρκωμένος
και κοιτάς απελπισμένος τα απόνερα
της κατεστραμμένης σου ζωής
μη βρίσκοντας δύναμη 
ούτε να διαμαρτυρηθείς, να φωνάξεις.

Θλίψη και πόνος.
Πόνος  βουβός, ανελέητος
σου σπαράσσει τα σωθικά, σε παραλύει.
Μόνο ένα δάκρυ, δάκρυ πικρό κυλάει
στο ρημαγμένο πρόσωπό σου
και προσπαθεί κι’ αυτό να κρύψει τη ντροπή του
για την εικόνα του παραλογισμού 
και του αδυσώπητου ολέθρου που αντικρύζει.

Πως είναι δυνατόν το ευλογημένο νερό της βροχής
να γίνεται εφιάλτης;
Δεν υπάρχουν λόγια, οι λέξεις μοιάζουν πολύ φτωχές
να περιγράψουν μια τέτοια τραγωδία.
Δεν υπάρχουν λόγια παρηγοριάς,
μόνο σιωπή και ανείπωτη θλίψη
ντροπή και πόνος αφόρητος.

Πάλι θα έρθουν  πάνω απ’ τα ερείπια
κάποιοι μεγαλόσχημοι, δήθεν για συμπαράσταση 
να δώσουν ψεύτικες υποσχέσεις, 
όπως κάνουν ξανά και ξανά
χωρίς αιδώ, χωρίς αισχύνη
με αυτό το γελοίο, περίλυπο ύφος τους. 
Δεν  πτοούνται, δεν σταματάνε 
ούτε μπροστά στα ερείπια  της ζωής μας.
Δεν σέβονται ούτε τον πόνο
τη τραγωδία της ψυχής  μας.

Ουαί  υμίν φαρισαίοι υποκριτές
ουαί  υμίν των ονείρων μας ληστές.
 ΣΤΟ  ΤΑΜΕΙΟ  ΑΝΕΡΓΙΑΣ
Βρήκες κάτι; 
Μπα, ακόμα τίποτα.
Ένα  ερώτημα, δυό  μόνο λέξεις.
Δυό  δυνατές μαχαιριές  στη καρδιά.
Θλίψη βουβή, πόνος  αφόρητος.
Κάθε πρωί η ίδια εύλογη απορία
τι θα κάνεις; πως θα περάσει κι’ αυτή η μέρα;
Μια  σύγχρονη τραγωδία, 
απάντηση δυστυχώς, καμία.

Σε κάθε χτύπημα τηλεφώνου, η ίδια ατέλειωτη αγωνία.
Πετάγεσαι σαν αλαφιασμένη, μήπως; 
Μήπως και είναι για κάποια 
απ’ τις αμέτρητες αιτήσεις  για δουλειά, 
που  περιμένεις .
Προσπαθείς  μάταια, να κρατηθείς απ’ την ελπίδα
να πιαστείς από κάπου, 
να σταθείς όρθια, να στηριχτείς.

Κι’  οι μέρες περνάνε,
ίδιες  κι’ απαράλλαχτες
σε θλίβουν, σε  πονάνε.
Ο χρόνος δυστυχώς δεν περιμένει, 
είναι αμείλικτος
η ίδια η ζωή έγινε αμείλικτη,
σε προσπερνά
αδιαφορώντας για σένα
σε  ένα αδιέξοδο αγώνα δρόμου, 
χωρίς ελπίδα, δίχως  έλεος.

Καθηλωμένη  προσπαθείς να σκεφτείς, 
δύσκολο να συγκεντρωθείς
το κουράγιο κάθε μέρα αρχίζει να σε εγκαταλείπει.
Δεν σε ακουμπά τίποτα πια, κουράστηκες, σιχάθηκες.
Βαρέθηκες τα μεγάλα λόγια, 
διαψεύσεις και  ξανά διαψεύσεις.
Τόσες   προσδοκίες    και υποσχέσεις, 
δεν σε αγγίζουν πια.

Έχεις  αρχίσει να αισθάνεσαι τύψεις
αναρωτιέσαι που έχεις φταίξει, 
τι  έκανες λάθος.
Σε  έκαναν  να ντρέπεσαι, 
να αισθάνεσαι ένοχη, πικραμένη,
χωρίς ηθικό, ταπεινωμένη.
Σου κλείνουν κατάμουτρα, τις πόρτες μία-μία .
Τις  εργασιακές σχέσεις,
τις κατάντησαν σε επίπεδο δουλείας.

Σου κλέβουν τη ζωή,
σου ρημάζουν τη ψυχή
και  τα όνειρα σου  πεταμένα
στο  Τ α μ ε ί ο   Α ν ε ρ γ ί α ς.

 

 

 

 

 

 

Read 1464 times

Latest from Super User