Τετάρτη, 19 Δεκεμβρίου 2012 20:23

Παραμύθια - Ζάχος Κανταδόρος

Written by
2202

Παραμύθια


Ψες βράδυ ξαναγύρισε τ’ αστέρι

και μου ‘νεψε να μείνω σιωπηλός

κλειστά τα μάτια κι άτονο το χέρι

κι απ’ τις κουρτίνες κύλαγ’ ένα φως.


Ξημέρωμα το φέγγος μου το πήρε

του σίδερου μ’ αφήκε τη σκουριά

μια ψεύτικη σειρήνα μ’ αποπήρε

που βλέπω την αλήθεια για ψευτιά.


Δοκίμασα το θάνατο για λίγο

δε θέλησε ποτέ να με δεχτεί

ώρες και χρόνια πάσχισα να φύγω

και θα ‘χει απ’ τα τερτίπια κουραστεί.


Μου μίλησε τη νύχτα τ’ αστεράκι

κρυβόταν είπε κι ήμουν ο φονιάς

του κλέβω το ζεστό Καλοκαιράκι

ο μπόγιας κι ο ληστής της γειτονιάς.


Εκείνες οι στιγμούλες, η ζωή μου

χαλάσματα στο γύρισμα της γης

να πνίξω μου ζητούσε την ψυχή μου

και γλώσσες που δε γνώρισε κανείς.


Σκορπίζαν τα σκυλιά το σκελετό μου

έφεγγε τ’ άστρο σάμπως σε γιορτή

ζητούσα να τελειώσει τ’ όνειρο μου

και μια κλωστή ζητούσα να κοπεί.


Μα σαν τ’ Αυγερινού με βρήκε η λήθη

κατάφερα στη φούχτα να κρατώ

δυο λέξεις ζωντανές σαν παραμύθι

«να μη μιλάς γιατί θα σ’ εξηγώ».


Είναι φορές που τ’ άγριο τούτο χέρι

γεννά το χάδι μες στη σκοτεινιά

ψες βράδυ ξαναγύρισε τ’ αστέρι

κι Εκείνος με κοιτούσε απ’ τη γωνιά.

 

Read 2202 times

Latest from Super User

back to top