«Λιβιάχοβο λένε το μοιρολόγι» 
Στεφανία Ι. Σουλή
Μετά την πτώση της Μουργκάνας Νοέμβριος 1948
 -Βασισμένο σε αληθινά γεγονότα-
ΒΙΒΛΙΟ ΠΡΩΤΟ
Άνεμος Εκδοτική 

Το εξαιρετικό μυθιστόρημα της Στεφανίας Ι. Σουλή, «Λιβιάχοβο λένε το μοιρολόγι» (ΒΙΒΛΙΟ ΠΡΩΤΟ), εκδόθηκε πρόσφατα από την Άνεμος Εκδοτική και είναι βασισμένο σε πραγματικά γεγονότα. 

Το βιβλίο αφηγείται τις τελευταίες δραματικές μέρες που έζησε ο παππούς της συγγραφέως, ως αιχμάλωτος στα χέρια των ανταρτών κατά τον Εμφύλιο Πόλεμο, στην ορεινή Ήπειρο και συγκεκριμένα στο χωρίο Ραδοβίζι, το οποίο βρίσκεται γεωγραφικά ανάμεσα από τα Ιωάννινα και την Ηγουμενίτσα. Ταυτόχρονα περιγράφει τις στιγμές αγωνίας που έζησε η οικογένεια και, κυρίως, η μητέρα και η ετοιμόγεννη σύζυγος του αιχμαλώτου, Στέφου Σουλή, ως την κορύφωση του δράματος με την τραγική εύρεση του νεκρού σώματός του. 

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Είναι απόλυτα κατανοητό ότι για την συγγραφέα, η δημιουργία αυτού του βιβλίου δεν ήταν εύκολη υπόθεση. Όχι μόνο διότι έπρεπε να “ξεθάψει” στοιχεία που έχουν χαθεί εδώ και χρόνια αλλά και γιατί συνήθως οι διάσπαρτες πληροφορίες μπορεί να προσκρούουν με αντίθετες γνώμες και αντιλήψεις ακόμα και μελών της ίδιας της οικογένειας. Συνεπώς, όλη αυτή η διαδικασία μπορεί να επιφέρει σοβαρότατες δυσκολίες στη λύση των γρίφων αλλά και να προκαλέσει, κάποιες φορές, έντονες αντιδράσεις από κάποιους τρίτους. Άρα εκτός από γνώση της ιστορίας, από ενδελεχή έρευνα κι από την ανάγκη να αποδοθεί λογοτεχνικά ένα τέτοιους είδους κείμενο, στην περίπτωση αυτού του βιβλίου απαιτήθηκε και τόλμη. Τόλμη να αναδειχτεί η αλήθεια με όποιο τίμημα και να καταδικαστούν τα στυγερά εγκλήματα εναντίον αθώων ανθρώπων. 

Το δεύτερο σοβαρό πρόβλημα, που συναντάμε σε ανάλογα βιβλία, είναι αυτό της ιδεολογικής αποστασιοποίησης. Κι όταν πρόκειται ουσιαστικά για βιογραφία, τότε τα πράγματα δυσκολεύουν ακόμα περισσότερο. Διότι, ας μην κρυβόμαστε, η πολιτική και ρεαλιστική ανάλυση του Εμφυλίου Πολέμου αποτέλεσε και αποτελεί για πολλούς θέμα ταμπού και ιδιαίτερα “καυτή” υπόθεση για να την αγγίζεις. Οπότε η συγγραφέας, μετατρέποντας σε μυθιστόρημα μια αληθινή ιστορία, εύστοχα μεταφέρει την όποια ιδεολογική προσέγγιση στα στόματα των ηρώων της. Αυτό δεν σημαίνει, βέβαια, ότι αποστασιοποιείται εντελώς… Δεν θα ήταν σωστό άλλωστε, απέναντι στη μνήμη του παππού της, που τόσο άδικα έφυγε από τη ζωή. 

Συγγραφικά, το μυθιστόρημα αυτό παρουσιάζει κι άλλες ιδιαιτερότητες. Πρώτα απ’ όλα, λόγω του θέματος που πραγματεύεται και λόγω της εύλογης συναισθηματικής φόρτισης, δεν θα μπορούσε να χαρακτηρίζεται από “υπερβολικά” στολισμένο λόγο. Εντούτοις, είναι πλούσιος και γλαφυρός εκεί που πρέπει και όταν πρέπει, χωρίς να γίνεται κατάχρηση στο βωμό της εμπορικότητας. Οι περιγραφές είναι δυνατές και ρεαλιστικές, ενώ η αγωνία για τα μελλούμενα μεταφέρεται ατόφια στην ψυχή του αναγνώστη. Επίσης, η συγγραφέας έπρεπε να αναπαραστήσει με πιστότητα σκηνές και διαλόγους, τους οποίους είτε κάποιος μάρτυρας τις έχει αφηγηθεί, είτε έπρεπε να τις δημιουργήσει από το μηδέν για τις ανάγκες του έργου. 

Οι προσωπογραφίες των γυναικών, που έζησαν τα δραματικά γεγονότα, είναι άριστες. Κυρίως όσον αφορά τις ηρωίδες μάνα και νύφη αλλά και εκείνες των γυναικών που διαδραμάτισαν αρνητικό ρόλο στην ιστορία. Κι εδώ ακριβώς θίγεται πολλαπλώς η σημασία της συγγένειας, για την οποία κι εγώ προσωπικά έχω προ πολλού αναθεωρήσει αρκετά πράγματα. Χωρίς να κάνουμε γενικεύσεις, πράγματι ένας φίλος μπορεί να σε βοηθήσει κι ένας συγγενής να σου γυρίσει την πλάτη. Εξάλλου, όπως λέει και η γνωστή ρήση, «Τον φίλο σου τον διαλέγεις, τον συγγενή σου όχι…» 

Με κάθε ειλικρίνεια, αδημονώ να διαβάσω και το δεύτερο βιβλίο της ιστορίας και να σας το παρουσιάσω. Είμαι βέβαιος ότι θα βιώσω και πάλι μια εξαιρετική αναγνωστική εμπειρία, που, αν μη τι άλλο, μας βοηθά να κατανοήσουμε καλύτερα εκείνες τις μαύρες μέρες για τον Ελληνισμό και για την χώρα μας γενικότερα. 

Θεωρώ ότι με αυτό το βιβλίο, η Στεφανία Ι. Σουλή πραγματοποίησε το καλύτερο μνημόσυνο για τον παππού της.  

Αλέξανδρος Ακριτίδης, συγγραφέας

Σελίδα του βιβλίου: http://anemosekdotiki.gr/pezografia/liviahovo.html 

Η Στεφανία Ι. Σουλή, με πατρική καταγωγή από το Ραδοβίζι Ιωαννίνων και μητρική από τη Μάνη, γεννήθηκε στο Μόναχο. Είναι δικηγόρος παρ’ Αρείω Πάγω (ΔΣΑ) και διαπιστευμένη διαμεσολαβήτρια (υπουργείο Δικαιοσύνης) στις αστικές και εμπορικές διαφορές (Κέντρο Διαμεσολάβησης Πειραιώς και Toolkit Company) και στην οικογενειακή διαμεσολάβηση (ΚΕΔΙΠ και MiKK e.V.).

Εργάστηκε ως νομικός σύμβουλος στο Κέντρο Ερευνών για Θέματα Ισότητας (ΚΕΘΙ 2003-2004) και στο συμβουλευτικό κέντρο για θέματα βίας κατά των γυναικών στον Πειραιά (2005-2009) της Γενικής Γραμματείας Ισότητας των Φύλων.

Εργογραφία

«Αθέατη βία – Η αγάπη δεν πρέπει να πονάει», οδηγός αυτοβοήθειας για κάθε γυναίκα, εκδόσεις Ψυχογιός 2010.
«Λιβιάχοβο λένε το μοιρολόγι», εκδόσεις Πελασγός 2016, εξαντλημένο.
«Λιβιάχοβο λένε το μοιρολόγι», μυθιστόρημα βασισμένο σε αληθινά γεγονότα, Άνεμος εκδοτική 2018. 
«Ιτς», μυθιστόρημα βασισμένο σε αληθινά γεγονότα, Άνεμος εκδοτική 2018.