Μυθιστόρημα - Εκδόσεις Ωκεανίδα

Ο κάθε άνθρωπος περπατάει στους δικούς του δρόμους στη ζωή. Άλλοτε είναι εύκολοι και χαρούμενοι και άλλοτε δύσκολοι και γεμάτοι πόνο. Οι «Δρόμοι παλιοί», το νέο βιβλίο της Κατερίνας Γκούνα, περιγράφει την πορεία μιας γυναίκας στο χρόνο, η οποία κυριολεκτικά αφιέρωσε όλο της το «είναι» στην πρώτη και μοναδική της αγάπη, ασχέτως αν γνώρισε από εκείνη αλλεπάλληλες προδοσίες και απορρίψεις.  Οι «Δρόμοι παλιοί» είναι ένα άρτιο μυθιστόρημα που αποτυπώνει με ευκρίνεια και αληθοφάνεια τις ραγδαίες αλλαγές που επέρχονται στη ζωή των ανθρώπων ως αποτέλεσμα της μοίρας ή των προσωπικών επιλογών. Και η συγγραφέας πλάθει με εξαιρετικό τρόπο την προσωπογραφία της πρωταγωνίστριάς της, μην αφήνοντας καθόλου στεγανά για τυχόν αλλαγές στη στάση ζωής ή στην προσωπικότητά της. Σε σημείο που ο αναγνώστης συχνά μέσα του να "βράζει" φωνάζοντας «…μα δεν θα αντιδράσεις ποτέ, κοπέλα μου;;!!!» Αλλά αυτή είναι και η επιτυχία της συγγραφής. Να μην κάνεις πάντα τα χατίρια του αναγνώστη όσο δύσκολες κι αν είναι οι αποφάσεις που πρέπει να πάρεις. Άλλωστε δεν έχουν όλες οι ιστορίες happy end… 

Η γραφή της είναι σε σημεία καταιγιστική, χειμαρρώδης και καυστική. Ιδιαίτερα όταν καλείται να περιγράψει την σημερινή πολιτικό-κοινωνική κατάσταση. Σαρκάζει τις πλινθόκτιστες κοινωνικές δομές που καταρρέουν σαν ντόμινο και είναι φορές που θαρρείς πως συνομιλεί απευθείας μαζί σου θέλοντας να σου δώσει ένα μήνυμα αφύπνισης… Όταν όμως μιλάει για έρωτα είναι ρομαντική, ευαίσθητη και τρυφερή. Αλληγορική, με πλούσιες περιγραφές και έναν άκρατο λυρισμό. Συμπάσχεις με την ηρωίδα αλλά και διαφωνείς μαζί της. Όπως ακριβώς συμβαίνει και με τα πρόσωπα που συναναστρεφόμαστε στην πραγματική μας ζωή. 

Μου άρεσαν ιδιαίτερα τα flash back στο μακρινό παρελθόν καθώς αποδίδονταν με πιστότητα ο χρωματισμός της εποχής, η ενδυμασία, οι συνήθειες, η μουσική. Πάντα επίσης πίστευα πως ο συγγραφέας πρέπει να έχει γενικές πολιτισμικές και γεωγραφικές γνώσεις προκειμένου να δώσει με σαφήνεια τις εικόνες που περιγράφει. Και η Κατερίνα Γκούνα τις διαθέτει και με το παραπάνω. Μιλάει για τον Le Corbusier σαν αληθινή αρχιτέκτονας, για ινστιτούτα αισθητικής σαν να είναι το πραγματικό της επάγγελμα και για χρηματοοικονομικά σαν να εργάζεται στην wall street! Σε πείθει με κάθε τι που καταπιάνεται φανερώνοντας ότι έχει εξαντλήσει κάθε σημαντική πληροφορία. 

Κατά τη δική μου ταπεινή άποψη, πράγματι υπάρχουν χαρακτήρες που συμβιώνουν εσαεί με τον πόνο και μάλιστα συχνά με δική τους επιλογή. Πολλές φορές ωστόσο οι άνθρωποι κρύβουν τη δική τους ανικανότητα αντίδρασης κάτω από περιστατικά που ενδεχομένως να «στοίχειωσαν» τη ζωή τους. Και στέκουν αδρανείς σε αυτήν την «άρρωστη» κατάσταση χωρίς να επιδιώκουν ποτέ να την αλλάξουν. Παρά καταφεύγουν σε πρόχειρες και σπασμωδικές κινήσεις, που είναι έκδηλο απ’ την αρχή πως θ’ αποτύχουν. Πρόκειται για χαρακτήρες ανασφαλείς, με ιδιαίτερα χαμηλή αυτοεκτίμηση. Προσποιούνται σε όλη τους τη ζωή πως έχουν ξεπεράσει το πρόβλημά τους, μα ελάχιστα γίνονται πιστευτοί. Ακόμη και η κόρη της ηρωίδας, έχει ψυχογραφήσει με ακρίβεια τη μάνα της όταν της λέει «Μη μου αραδιάζεις εμένα ασιατικές θεωρίες για να δικαιολογήσεις τη δειλία σου να ζήσεις, έτσι; Αυτά τα λένε οι βουδιστές μοναχοί για να μπορούν να διδάσκουν τη στέρηση, μαμά. Η ζωή είναι έρωτας, χαρά, ενέργεια, γέλιο κι εσύ απ’ αυτά πάσχεις δραματικά». Μα ίσως τελικά η Ρίτα να αρκείται από αυτά που έχει αποκτήσει στη μοναχική της πορεία. Ίσως να έχει μάθει να συμβιώνει με μια εξιδανικευμένη εικόνα της αγάπης, ασχέτως αν υπήρξε μονόπλευρη. Γιατί όταν αγαπούσε εκείνη, δεν έβρισκε την ανάλογη ανταπόκριση μα και όταν την αγαπούσαν οι άλλοι, δεν τους έδινε όσα έπρεπε να τους δώσει… 

Δεν θα φανερώσω περισσότερα για να μην σας στερήσω τη χαρά της ανάγνωσης. Και πού ξέρετε; Ίσως μέσα από αυτό το υπέροχο μυθιστόρημα να θυμηθείτε κι εσείς τους δικούς σας “παλιούς δρόμους”. Εγώ πάντως το έκανα… 

Αλέξανδρος Ακριτίδης 

Συγγραφέας - Πτυχιούχος Ανθρωπιστικών Σπουδών