Στης παλιάς σοφίτας το ημίφως Μάσκες αναπνέουν.
Αναπολώντας δοξασμένα σανίδια, πρόσωπα και ατάκες...
-αγαπημένα-.
Κι έτσι ξεχασμένες από τους προβολείς...
Μοιάζουν κουρασμένες από το ταξίδι τους στην Τέχνη.
Η όψη τους ωχρή, ρυτιδιασμένη...τα μάτια άτονα, μισόκλειστα
Γυρνούν πίσω σε χρόνια ευτυχισμένα
Μόνο η μνήμη τους απέμεινε πια...-
Λίγο πριν το θάνατο...
Αναζητούν θεατρίνους να τις ζωντανέψουν πάλι.