Δε σε ρωτώ

Ντύνομαι με πληγές

οδύνες για ιμάτια διαμοιράζω,

τις αντοχές μου εκπορνεύω

στα χάη που του πουθενά οι βαρόνοι

σκοτώνουν τ’ άστρα σαν έντομα ενοχλητικά με παλιές εφημερίδες

και διατάσουν τις σφαγές νήπιων κοιταγμάτων,

πέρα από εκεί που σταματούν οι θάνατοι

κι αρχίζει το διηνεκές χρυσόψαρα να πλάθει απ΄ των ήλιων τη μελαγχολία.

Μ’ ένα καραβόπανο σκουπίζω τους λυγμούς μου.

Βρόχινες σιωπές , ονειρικά του ανείπωτου τοπία

δείξτε μου πώς να διαπλέω τις θάλασσες

των τρίλιων των αηδονιών

του κελαηδίσματος των σπουργιτών καθώς γλυκά συνωμοτεί με την αυγή.

Σκοτάδι ξεφλουδίζουν τα φιλιά σου,

δε σε ρωτώ που πήγε η αγάπη

ξέρω ,

στο κόκκινο φεγγάρι,

εκεί που οι πυροστιές απ’ τα μοιραία πάθη, μέσα σε πήλινα εκμαγεία

έκλεισαν τις λέξεις για να μην ξεχαστεί η γλώσσα

αυτών που έφτασαν ψηλά και συνομίλησαν με το άπειρο.

Της νιότης ιοβόλο γέλιο

γιατί χλευάζεις τα ρίγη των σκιών που έχουνε γεράσει

που ακροβατούν στα ματοτσίνορα του τίποτα

και παίζουνε κυνηγητό κάτω από τις οπλές της καταιγίδας.

Ένα περίστροφο πλήρωσα για να σε καταδώσει στης νύχτας τους αόμματους αέρηδες

έτσι για να φοβάσαι του μουχρώματος το τρίκλισμα

στων βαράθρων της την κωφάλαλη μαυρίλα.

Εσύ τον κόσμο όλο ζήταγες μα εγώ σου έφερα μονάχα μία χούφτα πέτρες

να τις πετάς στην λίμνη των ποιημάτων και να βλέπεις

τις ομόκεντρες ωδίνες του νερού.