Διήμερο

Αδιαφορώ για τα βαριά, μενεξεδιά βαμμένα, ματοτσίνορα σου χαραυγή

στουπί από στίχους και αψέντι αναμαζωνόσουν από τα πιο άθλια καταγώγια του Μοντεβίδεο.

Όμως εγώ καλά σε ξέρω, στις πολιτείες με των φώτων την ασέλγεια

στα στενοσόκακα με τις πετσοκομμένες αγκαλιές

στο βλέμμα έχοντας εκείνο το γαλάζιο θάμβος,

το λυκαυγές σου λίχνιζες μέσα από ψυχές κρησάρες για να βρεις ποια αντέχει το ηλιόφως

και τις υπόλοιπες τις πέταγες στα πόδια της μαυρίλας που καραδοκούσε ανάμεσα στ΄ αστερια.

Κοιτάζω το βουνό που υψώνεται μπροστά απ' το σπίτι

και σκέφτομαι αυτό είναι η ξεχασιά , μπροστά σ' αυτό τα ψεύδη μας είναι σαθρά,

η ομορφιά είναι ένα σμάρι λευκών κύκνων που γλιστράνε απαλά σε μία δηλητηριασμένη λίμνη,

η αγάπη, ένας σπινθήρας στα σκοτάδια της αιωνιότητας.

Όλα μαρμαρωμένα ξωτικά που κλαίνε χώματα και πέτρες για να ριζώνει της αθανασίας το χτικιό.

Όταν γυρνάς στη πόλη σε κοιτούν παράξενα

στα μάτια σου φαίνονται τα λογχίσματα του πράσινου απ' τις πευκοβελόνες.

Πρέπει να το ομολογήσω ότι είμαι κακός άνθρωπος

η νύχτα έχει φτιάξει μια φωλιά λίγο πιο πάνω απ' την στεφανιαία αρτηρία της καρδιάς μου,

εκεί με φεγγαράκια παίζουν τα παιδιά της τ' αδηφάγα χάη.

Ακούω το χείμαρρο του γέλιου των ανθρώπων

και νιώθω σαν βαρύ γυαλιστερό βότσαλο στην κοίτη του.

Τώρα το Μοντεβίδεο είναι χρόνια μακριά

και τα μεσάνυχτα σωριάζονται σ' άδεια κενά, του απείρου τα φιλιά στης νιότης τα ρόδινα χείλη.

Αδιαφορώ για τα βαριά σου ματοτσίνορα ανατολή.

Φέρνεις μονάχα ένα δίσκο από φωτιά.

Δυο γκρίζα μάτια που χαμογελούν ατσάλι στη καρδιά μου.

Τη σκιά μιας εξεγερμένης ουτοπίας , μιας επανάστασης

που τη στραγγάλισε το μοβ ενός κυκλάμινου, ο βρόχος ενός ουράνιου τόξου, μίας λιακάδας το αναφιλητό.

Χθες βράδυ έφεραν μία μαργαρίτα ακρωτηριασμένη στα επείγοντα.

Ήταν εκείνο το κορίτσι, είπε ξεσπώντας σε λυγμούς ,ήθελε να μάθει ο καλός της αν την αγαπά

Πριν έρθει η αυγή είχε πεθάνει.