Η ΓΚΙΛΟΤΙΝΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ

Εξόρισα τ΄ αστέρια σε έναν ορίζοντα ματωμένο
κι έπειτα αποκεφάλισα τα όνειρα...
Θανατική ποινή στην άναρχη εφηβεία μου.
Σκιές τα προδομένα μου όνειρα,
ανώνυμες στιγμές στα σκοτεινά σοκάκια του νου.
Οι διακεκομμένες ροές του χρόνου
έσβησαν τα αποτυπώματά μου.

Μα ποιος θα πενθήσει τον χαμένο μου Παράδεισο;
Απόμακρες, στεγνές φωνές
στοίχειωσαν τις Κυριακές μου.
Λέξεις σειρήνες με σημαδεύουν.
Άσπονδοι φίλοι ή μήπως εραστές του εγώ;
Κύματα παραλόγου κατακλύζουν το δωμάτιο της απουσίας.
Κι εγώ να πνίγομαι στον ιστό της ειρωνείας.

Μονόδρομος η γκιλοτίνα της ζωής.
Πελαγοδρομώ σε θολά μονοπάτια,
σε ένα γυάλινο κόσμο.
Μία κρίση πανικού στην κλειστοφοβική πόλη.
Δέσμια των αισθήσεων και των ψευδαισθήσεων,
ψάχνω τη φωτεινή πλευρά της σελήνης.

Μα ποιος θα πενθήσει τον χαμένο μου Παράδεισο;
Ξεθώριασε πια ο καμβάς της ελπίδας...
Αμήχανα βήματα, ανιστόρητα «γιατί»
αιωρούνται στις χαραμάδες της καρδιάς.
Μα που να κρύβεται το σωσίβιο της ψυχής μου;
Ίσως στις σκουριασμένες μου επιθυμίες.

Μονόδρομος η γκιλοτίνα της ζωής.
Μαχαιρωμένες οι αισθήσεις
κι οι ψευδαισθήσεις στριμωγμένες σε λευκό κελί.
Μία παρωδία η ζωή μου
κι εγώ ν' ακροβατώ στο κενό.
Η σάρκα μου σε τιμή ευκαιρίας
κι η μνήμη μου σε γκρίζο χαρτί.

Εξόρισα τ΄ αστέρια σε έναν ορίζοντα ματωμένο
κι έπειτα αποκεφάλισα τα όνειρα ...
Οι προσδοκίες μου ξεθώριασαν σ' ένα υγρό ανήλιαγο αύριο.
Άραγε θάφτηκαν για πάντα τ' όνειρά μου;
Ερώτημα μετέωρο δίχως απάντηση...
Γράμμα δίχως παραλήπτη...