Σάββατο, 10 Δεκεμβρίου 2011 21:51

Αδυναμία - Άτη Σολέρτη

Written by
1917

ΑΔΥΝΑΜΙΑ


Φωνές προτρεπτικές και γέλια κοροϊδευτικά...

δυο μέρες τώρα αντηχούν στ' αυτιά μου.

Ο άνεμος παγώνει την κάθε ζώνη εξουσίας που συναντά.

Μες στο σκοτάδι παγώνουνε πρώτα τα πόδια.

Αδύνατον να υψώσω το ποταπό ανάστημά μου...

Σε κάποιον...

άλλον...

διαφορετικό...

και συμπονετικό αδελφό.

Στέκομαι στο κατώφλι της προτροπής και του εξευτελισμού

κάθε άγονης προόδου,

προσωποποιημένης κι ορφανής.

Στέκομαι και λυγίζω.

Το κρύο...

Το σκοτάδι...

Εκμαυλίζω.

Ασπίδα από νύχια υψώνω και κλείνομαι πίσω απ' αυτή.

Η αμαρτωλή βασίλισσα,

σάλεψε...

παραπάτησε...

Ύστερα έβγαλε το διαμαντένιο στέμμα απ' τη δαιδαλική της κόμη.

Το φόρεσε στο δάχτυλο.

Στο ίδιο δάχτυλο κρεμάω την ασπίδα.

Δε θα σαλέψω.

Ίσως με δει!

Με μανία θα κλέψω...

την πρώτη ώρα της οδύνης που φωλεύει σ' αδύναμες και ταπεινές ψυχές,

...το λατρευτό της δαχτυλίδι!

Και θα τρέξω!

Για βοήθεια θα τρέξω!

Ευχαριστώ τον Άνεμο...

που πάγωσε τη σάπια εμπιστοσύνη,

την τρίτη μέρα της απόγνωσης.

Η ονειρεμένη απόδραση μαράζωσε το κάθε νύχι.

Αυτή η κλοπή δεν έγινε ποτέ!

Read 1917 times

Latest from Super User

back to top