Ντέλης

Αν είχα τότε γεννηθεί

στο χαμηλό το σπίτι

αιώνες πριν να γκρεμιστεί

και διώξουν τον αλήτη

Θα σ’ είχα δει στη γειτονιά

σαν ήλιος ν’ ανατέλλεις

κι ίσως απ’ όλα τα παιδιά

να σ’ είχε αρέσει ο Ντέλης

Τη μια τσιρίζοντας στριγγά

θα μ’ έδιωχνες με μένος

την άλλη θα ‘σουν μι’ αγκαλιά

κι εγώ βαθιά χαμένος

Κεράκι εγώ στην εκκλησιά

κι εσύ χρυσό καντήλι

θα καρτερούσα μια μαμά

για ψώνια να σε στείλει

Τέρμιν' αν μέτραγα μικρά

σ' εκείνη την καλύβα

θα σου μιλούσα στο βοριά

θα σ' άκουγα στο λίβα

Θα ‘χαμε λύσει το σκυλί

στου μαραγκού το σπίτι

θα σου ‘χα δώσει στην αυλή

στα χέρια σου σπουργίτι

Θα μου ‘δειχνες στις γειτονιές

όσα δεν είδ’ ακόμα

μετά τ’ Αι Γιάννη τις φωτιές

το φίλημα στο στόμα

θα ένιωθ’ αντάμα βασιλιάς

στα βήματα τα λίγα

βογγά ο αχός μιας γειτονιάς

όσο μακριά κι αν πήγα

Μα γω γεννήθηκα μακριά

σε τόπους μαγεμένους

και στη δική σου γειτονιά

πετροβολούν τους ξένους

Μήτε σ’ αντάμωσα γιορτή

Λαμπρή και πανηγύρι

σ’ είδα μονάχα μια στιγμή

μπροστά στο παραθύρι

Κι ως είχες τα μαλλιά λυτά

τα μάτια τα μεγάλα

στιλέτο μου ‘στειλες ματιά

και σε κατάπιε η σκάλα

Μίκρυνε ο κόσμος σαν κελλί

γίνηκε ο χρόνος χιόνι

κι ότε γυρίζεις το κλειδί

κυλά ξανά και λιώνει

Και τρέμω αυτόν που κυνηγά

ως μ’ έχουν ορμηνέψει

που βγαίνει νύχτα και χιμά

την πλάση να κουρσέψει

Γιατ’ όταν έρθει να με βρει

καθώς θα σε θυμάμαι

θα φύγει πίσω, θα κρυφτεί

και θα χαθώ φοβάμαι.