Κυριακή, 12 Αυγούστου 2012 20:55

Ποίηση Έφης Ζαμανάκου...

Written by
2414

Αέρας. Παρασύρει τα πάντα.

Διώχνει μακριά την δισυπόστατη κραυγή της φειδωλής ψυχής μου.

Την καθιστά μακρινή φαντασίωση ενός φθαρμένου κορμιού,

πληγωμένο δειλιάζει να κοιτάξει τη μελωδία της.

Τρέμει να λουστεί τη ζωή της.

Μόνο ακούει τα βήματά της.

Κλείνει τα αυτιά και περιμένει στο σκοτάδι.

Καθώς ο άνεμος κουρνιάζει μες την αγκαλιά του.

Καθώς ο πόνος πληθαίνει.

Καθώς οι μέρες περνούν.

Χωρίς όμως κανείς να αντιλαμβάνεται την απουσία τους.

Πίσω μένει απλώς μια θλίψη στα μάτια, λίγο μεγαλύτερη απ' τις προάλλες.

 

 

 

Read 2414 times

Latest from Super User

back to top