ΜΟΙΡΑΔΙ

Περνά ο καιρός περιγελώντας την κρυφή μας εγκαρτέρηση

Αισθήματα με συντηρητικά στα ράφια με τα αζήτητα

Κάποτε μια εικόνα σφραγισμένη με τα πέντε σκλαβωμένα δάχτυλα

Ή μια φιγούρα με λιωμένα πια κομμάτια κιτρινισμένης φωτογραφίας

Στις άκρες γερασμένης σάρκας

Αναμοχλεύει το σταυρωμένο παρελθόν μας

Αμφισβητεί την κατανάλωση του μέλλοντος

Και περνά ο καιρός

‘Οπως περνά η μπάντα στις καθιερωμένες παρελάσεις

Με ηχοχρώματα που σβήνουν

Οι ασύντακτες φωνές στα πεζοδρόμια

Τα συνοικιακά ζαχαροπλαστεία με τις γεύσεις λησμονιάς...

Μες στη ραστώνη ενός σκληρού μεσημεριού

Ξεψυχά η προοπτική της απογευματινής μας βόλτας στην πλατεία

Σφιχτά κρατώντας τις πολύχρωμες ομπρέλες της απόδρασης

Τέτοιο μοιράδι ήρθε και βάρυνε σε ενοχές και ανοχές

Κι όλο πλαταίνει κι όλο φουσκώνει

Μα΄ναι μαγιά σ’ αγίνωτο ψωμί

Και μένει αχόρταγος ο πρώτος καημός

Ατέλευτος και ο στερνός μας χωρισμός

Με τα κλειδιά που’ χουν σκουριάσει πια

΄Ετσι που πιότερο τις χούφτες σημαδεύουνε

Των μικρών και των μεγάλων αντοχών μας ...

Κάθε πρωί μιλάω με το βουνό απέναντι

Δεν έχω άλλη επιλογή

Αφού απ’ το μικρό παράθυρο της θλίψης μου

Στέλνει τα βράδια το ματωμένο του φεγγάρι

Να κοιμηθεί με μάτια ανοιχτά στο προσκεφάλι μου

Και να μιλά όπως μιλάνε τα τριζόνια στη ζεστή καλοκαιριά

Δυνατά, επίμονα, σχεδόν εκνευριστικά...

Κύπρος 2010