Έλα να μιλήσουμε για φρίκη

Νύχτες με λειψό φεγγάρι...

Χρειάζεται ηρωισμός να προχωρήσεις.

Ο πόνος ψιχαλίζει ανελέητος

Πρέπει όμως, να κουβεντιάσουμε.

Μη φοβηθείς, έλα, σε περιμένω.

Μας πρόδωσαν...

Μας έφαγαν το βιός.

Τερατώδεις προσωπιδοφόροι

πελέκησαν το κορμί της Ελλάδας

βαθιά ως το κόκκαλο

και ήπιαν όλους τους χυμούς της.

Οι ίδιοι τώρα,

ξεριζώνουν τα χαμόγελά μας

με τις προσωπίδες των σωτήρων.

Πώς να μιλήσουμε για φρίκη

μου λες; Δεν κουβεντιάζεται.

Να 'τανε ποίηση, μουσική, τέχνη,

αγάπη ιερή, ναι, θα μπορούσαμε.

Θέλει ηρωισμό...

Ύστερα, δεν μπορώ να σ' αντικρύσω

δίχως εκείνο το ωραίο σου χαμόγελο.

Και συ και γω και όλοι μας

ήμασταν τόσο όμορφοι

όταν χαμογελούσαμε.

Παναγιώτα Ζαλώνη

___________________

Φόροι και περικοπές

Ο νους αδειάζει

δεν θα αντέξει τον μακρύ καιρό

«της πίκρας το προζύμι»

άρχισε να φουσκώνει

μέσα στις ψυχές μας

ένα καρβέλι φόβος μέσα τους,

σε λίγο θα ψηθεί με τη φωτιά,

που άναψαν στα σπλάχνα μας

με φόρους και περικοπές.

Τον ένα μήνα

θα μας λείψουν τα δαμάσκηνα.

Τον άλλο μήνα

θα μας λείψουνε τα μήλα.

Κι ύστερα και το στάρι,

το λάδι, το κρασί,

τα ξύλα του χειμώνα

και οι χαρούμενες κουβέντες

μπρος στο τζάκι.

Ο νους αδειάζει...

Μεγαλώνει το κενό,

και η ύπαρξή μας ξεθωριάζει.

Πώς να αντισταθούμε

μεις οι γέροντες;

Δεν τις γιορτάσαμε

όλες μας τις μέρες.

Παναγιώτα Ζαλώνη.