Γράφει η Στέλα Λέτσιου

Με αφορμή το βιβλίο μου «Anorexia Nervosa» είμαι σε θέση να σας πω, για την ακρίβεια, να φωνάξω δυνατά πως…

Η «Σταλίτσα» έχει ήδη αρχίσει να μεταμορφώνεται σε Στέλα. Ο αγώνας μου κατά της νευρικής ανορεξίας είναι αδιάκοπος, αλλά τον τελευταίο ένα χρόνο στέφεται εμφανώς πια με επιτυχία. Για πρώτη φορά στη ζωή μου έχω πάρει τον έλεγχο στα χέρια μου και παλεύω σκληρά και ουσιαστικά. Είμαι υγιής και μου υπολείπονται περίπου δυο-τρία κιλά επιπλέον για να λειτουργούν όλα απόλυτα φυσιολογικά.

Η ασθένεια αυτή ξεκίνησε ένα απόγευμα του Αυγούστου 1997, όταν μια συμμαθήτριά μου έκανε ένα αφελές σχόλιο για το βάρος μου. Ήταν αρκετό για να αρχίσουν όλα. Το ίδιο κιόλας απόγευμα πήρα την απόφαση να αρχίσω δίαιτα. Για να είμαι απόλυτα ακριβής, εκείνο το απόγευμα ξεκίνησα να τρώω υγιεινά και σε καμία περίπτωση δεν ακολούθησα κάποια εξαντλητική δίαιτα. Ωστόσο, όσο περνούσαν οι μέρες, οι μήνες, εγώ επιθυμούσα να χάνω ολοένα και περισσότερο βάρος με αποτέλεσμα είτε να μην τρώω τίποτα είτε να προκαλώ εμετό. Και με αυτόν τον ύπουλο τρόπο η νευρική ανορεξία μου «χτύπησε την πόρτα»… Κι εγώ της άνοιξα…

Ευτυχώς που στην δική μου περίπτωση η ασθένειά μου δεν αποτέλεσε εμπόδιο στις σπουδές μου. Κατάφερα να κάνω πράξη κάθε μου επιθυμία και όνειρο. Και όλα αυτά έχοντας πάντοτε στο πλευρό μου τους δικούς μου ανθρώπους, μαμά, μπαμπά, αδερφός, η Βούλα, η Λήδα, ο Αλέξης, η Κλεονίκη… Εγώ δεν αντιλαμβανόμουν πως ήμουν άρρωστη. Θεωρούσα πως απλώς φροντίζω λίγο περισσότερο από τους υπολοίπους το σώμα μου. Υποστήριζα πως το μόνο που ήθελα ήταν να είμαι κομψή. Ευτυχώς που οι γονείς μου είχαν αντιληφθεί πλήρως την σοβαρότητα της κατάστασής μου και απευθύνθηκαν αμέσως σε ειδικούς γιατρούς.

Αντιλήφθηκα πως πάσχω από νευρική ανορεξία μόλις πριν από τέσσερα χρόνια. Η αγάπη μου για τον τότε σύζυγό μου με έκανε να αντικρίσω την κατάστασή μου και να την αποδεχτώ. Τότε ήταν που πήρα και την απόφαση να παλέψω και να την πολεμήσω, να την ξεπεράσω.

Το βιβλίο μου αποτελεί ένα μέσο δικής μου επικοινωνίας με άλλα κορίτσια, με άλλες γυναίκες που υποφέρουν από νευρική ανορεξία. Ωστόσο, αποτελεί και έναν τρόπο για να σταθώ με θάρρος απέναντι και στη δική μου κατάσταση. Πήρα την απόφαση να συγγράψω αυτό το βιβλίο με σκοπό να βοηθήσω αλλά και να βοηθηθώ. Το ολοκλήρωσα μέσα σε δέκα μέρες τον Φεβρουάριο 2010. Πρέπει επιτέλους να σταματήσει η εξάπλωση της νευρικής ανορεξίας. Μας οδηγεί στον θάνατο, ενώ η ζωή είναι μπροστά μας και φαίνεται τόσο ωραία και ας έχει τις δυσκολίες της.

Το μήνυμα που θέλω να περάσω είναι ακριβώς αυτό. Η ζωή είναι όμορφη. Σημασία έχει να βρίσκεται κανείς με ανθρώπους που αγαπά και που τον αγαπούν εξίσου πολύ. Το φαγητό είναι ένα μέσο για να αντεπεξέλθουμε στις καθημερινές μας ανάγκες και όταν καταναλώνεται με μέτρο, τότε μονάχα καλό μας κάνει. Η νευρική ανορεξία καταργεί κάθε είδους απόλαυση. Μας παύει από τη ζωή. Εγώ αισθάνομαι οργή για αυτή τη φωνή μέσα μου που με οδηγεί σε πράξεις μη ορθολογικές και επιθυμώ να απαλλαγώ για πάντα από αυτή.

Η ασθένειά μου μου έχει στερήσει πολλά, αλλά συνάμα με έχει κάνει πιο δυνατή. Με τον σύζυγό μου Δημήτρη έχουμε χωρίσει εδώ και έναν χρόνο. Είμαι καλά και συνεχίζω να παλεύω καθημερινά με σκοπό να απαλλαγώ οριστικά από αυτήν την ασθένεια, η οποία δεν είναι λίγες οι φορές που με κρατάει στα δεσμά της. Τώρα πια ζω στην Αθήνα, όπου και εργάζομαι ως ειδική σύμβουλος του Υφυπουργού Υγείας και μπορώ να πω πως αισθάνομαι πραγματικά και ουσιαστικά ευτυχισμένη.

Εγώ, λοιπόν, βρήκα τον Παράδεισό μου και το ίδιο εύχομαι και σε όλες τις άλλες κοπέλες που βασανίζονται από τον ίδιο δαίμονα. Ας πάψουμε να ψάχνουμε την ευτυχία στην ολοένα και μεγαλύτερη απώλεια κιλών. Πιστέψτε με πως δεν πρόκειται να τη βρούμε ποτέ εκεί. Ας την αναζητήσουμε στις αγκαλιές και στα χαμόγελα των ανθρώπων που αγαπάμε και μας αγαπούν, γιατί αυτό είναι ικανό να μας λυτρώσει, ενώ το «άλλο» απλώς ίσως μια μέρα μας οδηγήσει στον θάνατο. Και πάει καιρός από την τελευταία φορά που είπα, «Ε!και; Ας πεθάνω, αλλά τουλάχιστον να πεθάνω αδύνατη, πολύ αδύνατη!»

Ευχαριστώ!

Στέλα (με ένα λάμδα)