Ο Πάνος Χατζηγεωργιάδης γράφει για "ΤΑ ΑΙΝΙΓΜΑΤΑ ΤΗΣ ΣΥΒΙΛΛΑΣ"

Πάνος Χατζηγεωργιάδης
Μέλος ένωσης μουσικοσυνθετών Αγγλίας
Λογοτέχνης και Δημοσιογράφος



"Με την Αναστασία Καλλία οι δρόμοι μας συναντήθηκαν ως είθισται πλέον απο τις συνθήκες των καιρών μας ηλεκτρονικά,έκτοτε ανταλλάξαμε απόψεις περί ποίησης καθώς και πονήματα μας και έτσι κατ αυτόν τον τρόπο αναπτύχθηκε μια αμοιβαία εκτίμηση του ενός για το έργου του άλλου.

Η πρώτη εντύπωση που προσλαμβάνει κάποιος ερχόμενος σε επαφή με την ποίηση της Αναστασίας,είναι πως η τελευταία βρίθει εικόνων,είκόνων οχι πάντοτε ευχάριστων,όμως πάντοτε δοσμένων τόσο εύστοχα όπου κάποιος νομίζει πως βρίσκεται μπροστά στην διαδραμάτιση των γεγονότων όπου προσεγγίζει,εικόνων πολλές φορές που δεν είναι δυνατόν να ειδωθούν παρά με τα μάτια της ψυχής και οχι τα βιολογικά μάτια μιάς ανθρώπινης ύπαρξης.

Η ποίηση της διακρίνεται για την εσωτερικότητα της και οι λέξεις που χρησιμοποιούνται θαρρείς πως έχουν σφυρηλατηθεί έπειτα απο χιλιάδες ώρες προσωπικών εμπειρίων και δεν αποτελούν επουδενί τυχαίο αράδιασμα σκέψεων επάνω στο χαρτί,διαθέτοντας ειρμό,αλλά και όπου αυτός δεν υπάρχει, τούτο το φαινομενικό χάος και η συνεχής εναλλαγή των εικόνων δρά ως περιγραφή της ψυχικής κατάστασης του γράφοντος,είναι κατά αυτον τον τρόπο το λοιπόν μια κατάθεση ψυχής,

μιάς ψυχής χωρίς φτιασίδια και ασαφή περιτυλίγματα αλλά και προσπάθεια ωραιοποίησης της κατάστασης που προσεγγίζεται

μιάς ψυχής αληθινής που πασχίζει να βγεί προς το φώς,

μιάς ψυχής που μιλά για τα χαμένα όνειρα που θάβουμε πριν και μείς ταφούμε οι ίδιοι και για αρκετούς απο εμάς τούτο συμβαίνει απο πολύ νωρίς,

μιάς ψυχής που αφουγκράζεται την αλήθεια με όποιο κόστος και την καταθέτει εμπρός σε όλους για να την δούν ακόμη και όσοι δεν μπορούν να δούν η το χειρότερο όλων δεν θέλουν να δούν,είναι δε αδύνατο να μην δείς εικόνες εκτός και αν κλείσεις απότομα το βιβλίο αυτό.

Το ψυχολογικά τοπία που σε μεταφέρει τούτο εδώ το πόνημα άλλοτε έχουν κάτι απο την μαγεία και τον μυστικισμό της ανατολής με εικόνες τόσο δυνατές όπως στο ποίημα της ΕΓΕΙΡΑ

" Έγειρα και ξάπλωσα κοντά στην ρίζα της ψυχής
ύπνοι μου έφερναν χρησμούς και με ρωτούσαν τι να κάνουν"

ενώ άλλοτε πάλι σε μεταφέρουν στο χείλος του γκρεμού της ανθρωπίνου υπάρξεως όπου απο κεί και κάτω υπάρχει το βάραθρο με το απύθμενο σκοτάδι που οι περισσότεροι πέφτουν μέσα του αναζητώντας την αλήθεια,σου μιλούν για την ανείπωτη μοναξιά που η φοβερότερη της μορφή είναι η ψυχική και νοητική μοναξιά και αυτό το "δεν χωράς πουθενά και δεν σε καταλαβαίνει κανείς κι ας είσαι περιτριγυρισμένος απο ανθρώπους"

τι όμορφα το εκφράζει κάπου τούτο το συναίσθημα

"κι έψαχνα χρόνια μια ακτή να καθίσω ακίνητη κοιτώντας εμπρός.
Τα κύμματα έρχονταν σαν λυπημένες μοναξιές στην σειρά"

αλλού πάλι σου μιλά για την ανείπωτη ευτυχία,πάντοτε με εικόνες που διαπερνούν το μυαλό και την ψυχή σου και θά λεγε κανείς σου επιβάλλονται, όπώς στο μικρό της ομότιτλο ποίημα "ΕΥΤΥΧΙΑ"

"Τετοια είναι η ευτυχία,ανέλπιστη
τρείς όμορφοι άγγελοι παίζουν μ΄ένα παιδί
μια μέρα στην θάλασσα"

Πραγματικά τι να προσθέσεις άλλο προκειμένου να περιγράψεις την απόλυτη ευτυχία....


Άλλες στιγμές το κείμενο γίνεται ομιχλώδες και μουντό,μιλά για τα χαμένα όνειρα μας για όπως πολύ ωραία το αναφέρει την γή που δεν ανακαλύψαμε ποτέ,την γη που θα μείνει για πάντα στο σκοτάδι,διότι είμεθα δειλοί,διότι εμείς επιλέξαμε να μείνουμε στο σκοτάδι οι ίδιοι.


"Το πλοίο,τα πλοία
λιμάνια και χάρτες χάσαμε
την νέα γη που δεν προσθέσαμε για να την βρούν
γενιές κατοπινές
το όνειρο χάσαμε
που κρύφτηκε πίσω απο τον ορίζοντα
απογοητευμένο
απο δείλους"


τι εύστοχα αλλού παρατηρεί την κενότητα του σύγχρονου ανθρώπου,με λόγια απλά και κατανοητά απο τον κάθε έναν απο τους αναγνώστες,λόγια που δείχνουν μέσα απο την απλότητα τους το πόσο γνώστης είναι ο γράφων της καταστάσεως αυτής,τούτη η κενότης που οδηγεί στην αξιακή αποσάρθρωση, της απαξίωσης της πίστης σε κάθε τι και είναι το μέγα πρόβλημα των καιρών μας με όλα τα παρεπόμενα του,που αναγκαστικώς διαβιούμε και που έρχεται να σφραγίσει την ύπαρξη του σύγχρονου ανθρώπου ως μια ταφόπλακα εν ζωή,καταστώντας τον έρμαιο στις ορέξεις όσων επιδιώκουν την υποδούλωση του υπό την οποιαδήποτε μορφή.

Λέει κάπου

"Χαιρετήστε αυτό το Φθινόπωρο
μπαίνει με νέες ελπίδες
το κενό μας πήρε προαγωγή
τώρα χρειάζεται να το γεμίσουμε
με κάτι πιο μεγάλο
πιο συμπαγές
τώρα πρέπει να κάνουμε την οφθαλμαπάτη
πιο πειστική"


Μιλά επίσης για την αποξένωση ανάμεσα των ανθρώπων και κατ επέκτασιν για τον αρρωστημένο τρόπο ζωής των σύγχρονων κοινωνιών πάντα με επίκεντρο τον ίδιο τον άνθρωπο θεωρώντας άνθρωπο και κοινωνία δύο μεγέθη τα οποία αλληλεπιδρούν και το ένα φροντίζει για την ύπαρξη ή την ανυπαρξία μέσω της μή ύπαρξης για το άλλο,η ποίηση της Αναστασίας αν και φαίνεται αυτοβιογραφική θεωρώ πως γράφτηκε απο την υπερβολική αγάπη προς το ανθρώπινο πλάσμα,αφορά όλους μας που παρόμοιες σκέψεις έχουν περάσει απο το μυαλό και θεωρώ πως δρά ως έναυσμα προκειμένου κάποιος να δεί μέσα του αλλά και μια ευκαιρία προκειμένου να αφουγκραστεί την φωνή του κοινωνικού ασυνείδητου,μια φωνή που την πραγματική της χροιά έχουμε η προσπαθούμε να ξεχάσουμε.

Αλλού αναφέρει

"Τους βλέπω κακούς
για να μην τους φέρω κοντά μου"


Τι πόνο απο τον άνθρωπο και για τον άνθρωπο κρύβει αυτός ο στίχος απο το μικρό της ποίημα με τίτλο "ο δρόμος"
πόσο φόβο δείχνει αυτός ο στίχος απο έναν άνθρωπο αληθινό που κουράστηκε να πληγώνεται απο ανθρώπους που κατ ουσίαν δεν είναι και κείνοι κακοί απλά φορούν το προσωπείο του κακού διότι έτσι τους έμαθαν να κάνουν προκειμένου να επιβιώσουν ή το έμαθαν μοναχοί τους απο τα απανωτά χτυπήματα των άλλων,έτσι τους ανέθρεψαν λέγοντας τους πως τούτο το προσωπείο είναι το κανονικό τους πρόσωπο και πως είναι ο μόνος τρόπος για να επιβιώσουν στην ζωή,λές και κερδίζεις τον σεβασμό αν οι άλλοι σε φοβούνται,καταδυκνείοντας πόσο λάθος έχουμε πάρει τα της ζωής και πόσα έχουμε να μάθουμε ακόμα αρκεί να θέλουμε να μάθουμε βέβαια, περί της πραγματικής ζωής.

Παντού μέσα σε τούτο το βιβλίο θα βρεί κάποιος αν το μελετήσει και οχι απλώς το διαβάσει στα γρήγορα διότι η ποίηση μπορεί τις περισσότερες φορές να είναι σύντομη σε έκταση κειμένου,αλλά η πραγματική ποίηση είναι τεράστια σε νοηματική έκταση,την κραυγή της ποιήτριας προς τον έξω κόσμο ώστε να σταματήσει να ζεί όπως ζεί και να αναζητήσει πρωτίστως μέσα του την μαγεία του να ζεί κάποιος και οχι του απλώς να αναπνέει.

η Αναστασία καταγγέλει οταν γράφει

"Κι αυτό το ηλίθιο προσωπείο
επιμένει
φρικτά να υποκρίνεται
πως ζεί"

καταγγέλει οτι μας κάνει δυστυχισμένους,θλιμμένους και μας καταντά κρυμμένους με αποσυρτικό σύνδρομο στις σπηλιές των μικρόκοσμων μας και αναζήτα την αλήθεια,μιάν αλήθεια που πολλές φορές δεν είναι τόσο δύσκολο να δούμε όμως είναι πολύ δύσκολο να παραδεχτούμε ακόμα και μείς οι ίδιοι πως έχουμε δεί διότι ετούτη η παραδοχή θα ακύρωνε την πρότερη ζωή μας,συνεχίζοντας να ακολουθούμε την πεπατημένη οδό που έχει βουλιάξει απο τα εκατομμύρια βήματα του πλήθους που προηγήθηκε και έπεται ημών.


Κάπου γράφει αφοπλιστικά

"Φυσικά
και πάλι θα κάνουμε το πρέπον
με το πρέπον πλένουν τα χέρια τους οι δήμιοι"

ή αλλού πάλι αναφέρει εξίσου με πόνο ψυχής

"Σκεπάστε τις προθέσεις σας
και βγάλτε απο την πυξίδα κάθε όνειρο αλήτικο
που σκοπό έχει να σας παρασύρει μακριά
απο μια πυκνοκατοικημένη ζωή"


Τούτη η παλινδρόμηση αναμεταξύ των μεγεθών που προανέφερα,αναμεταξύ ανθρώπού και κοινωνίας,διαπνέει όλο το έργο αυτό για το οποίο μιλάμε σήμερα,η νέα αυτή ποιήτρια και ο νέος αυτός άνθρωπος σας φωνάζει με μιάν φωνή τόσο σιγανή μα και τόσο εκκωφαντική συνάμα που δεν είναι για όλους και που λίγοι δυστυχώς ή ευτυχώς μπορούν να αφουγκραστούν

"Φορέστε ανάποδα
την αγάπη
για να νιώθετε
την καλή της όψη
κατάσαρκα
είπα κι έκλεισα τα μάτια...."


Καλοτάξιδο τούτο το χάρτινο καραβάκι προορισμένο για τα ταξίδια της ψυχής Αναστασία μου και εύχομαι πάντα να μας ταξιδεύεις σε βαθιά νερά,το έχουμε ανάγκη....