«Πήρε τη ζωή της στα χέρια της»

Μία τρελή… τρελή… τραγωδία         

Σκηνοθεσία: Φρόσω Λύτρα

2ος χρόνος

Φουαγιέ Θεάτρου Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών

Πρεμιέρα: Παρασκευή 4 Οκτωβρίου

Μέσα σε ένα πρωτότυπο σκηνικό και μουσικό περιβάλλον, «ζωντανεύει» μια τρελή… τρελή… τραγωδία που θίγει θέματα όπως η δύναμη της εικόνας, το «φαίνεσθαι» και το «είναι», τα παιχνίδια της φαντασίας, η αλήθεια και το ψέμα, το άπιαστο όνειρο του έρωτα.

Η παράσταση «Πήρε τη ζωή στα χέρια της» του Βασίλη Κατσικονούρη, σε σκηνοθεσία Φρόσως Λύτρα, επιστρέφει στο Φουαγιέ του Θεάτρου της Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών την Παρασκευή 4 Οκτωβρίου έως τις 3 Νοεμβρίου.

Στη σκηνή: ο ψυχοθεραπευτής Κάρολος, η διαφημίστρια Βέρα, ο θεατρικός συγγραφέας Ανδρέας. Και οι τρεις εξαιρετικοί διαχειριστές του λόγου και τις επικοινωνίας, διανοούμενοι και επιτυχημένοι. Απέναντί τους η Φωτεινή, ένας μοναχικός άνθρωπος που δεν ξέρει να διαχειρίζεται τίποτα, εκτός ίσως από τη φαντασία και τις αναμνήσεις της, ανυπεράσπιστη, ευάλωτη, αιθεροβάμων, αλλά και απόλυτα αληθινή.

Στην υπόκλιση, οι θεατές καταχειροκρότησαν τους ηθοποιούς για τις δυνατές ερμηνείες και τους συντελεστές μιας παράστασης με πολλές εναλλαγές συναισθημάτων από την ανατρεπτική, περιπαιχτική πένα του θεατρικού συγγραφέα και πεζογράφου Βασίλη Κατσικονούρη και την ιδιαίτερα ευρηματική σκηνοθεσία  της Φρόσως Λύτρα.

Σημείωμα σκηνοθέτριας

Όλο και πιο συχνά, τα βιβλία, οι σειρές,  οι ταινίες, αλλά και οι επιστήμονες της κβαντικής φυσικής, αναφέρονται σε παράλληλα σύμπαντα και ζωές σαν μια νέα πραγματικότητα που ξημερώνει… Όλο και πιο κοντά νιώθω να έρχεται η στιγμή που η ανθρωπότητα θα μπορεί να επιλέγει και να πάρει τη ζωή στα χεριά της… Αρκεί μόνο να μην γίνει κάποιο λάθος, λέει ο συγγραφέας μας, αρκεί να είμαστε ώριμοι γι’ αυτό το δώρο…

Φανταστείτε να είχαμε τη δυνατότητα να επιλέξουμε ανάμεσα σε αυτό που συμβαίνει και σε αυτό που θα θέλαμε ή θα έπρεπε να έχει συμβεί. Να έχουμε την ευκαιρία να ζούμε μια αόρατη και μη καταγεγραμμένη σε κανένα μητρώο ζωή – τη ζωή που πιστεύουμε πως μας αξίζει να ζούμε δηλαδή. Εκείνη τη ζωή που καραδοκεί να υπάρξει πίσω από αυτήν που βιώνουμε κανονικά, καθημερινά, σχεδόν αυτοματικά, στα όνειρά μας, στο άδυτο της φαντασίας μας, στις μύχιες σκέψεις μας, στις βαθιές μας επιθυμίες, στην ερωτική μας έξαψη, στην ποιητική μας γλώσσα που είναι και η μητρική – εκεί στον πυρήνα της ύπαρξης μας.

Το ποτάμι της παράλληλης εκείνης ζωής κυλάει πέρα από τη θέλησή μας και γίνεται ένα με το άλλο ποτάμι που κυλάει μέσα στις φλέβες μας. Βουίζει, βράζει, αφρίζει, ξεχειλίζει, παγώνει, τρέχει, σταματάει, στερεύει από τη μια στιγμή στην άλλη, παύει… Και ο άνθρωπος που νομίζει ότι έχει πάρει τη ζωή του στα χέρια του απορεί, θλίβεται και νοσταλγεί. Επιτίθεται σε όποιον ακόμη μπορεί να δροσίζεται, να ξεδιψάει, να κολυμπάει ξένοιαστος, να στροβιλίζεται στις δίνες και να γκρεμίζεται στους καταρράκτες, να αφήνεται στη θεϊκή ορμή του έρωτα…

Για αυτό το ποτάμι που αλόγιστα ξοδεύουμε επενδύοντας σε μια απατηλή πραγματικότητα και ξεχνούμε να θυμόμαστε μιλάει ο Βασίλης Κατσικονούρης μέσα από την ηρωίδα του. Ένα πλάσμα εύθραυστο, διάφανο, σχεδόν γυάλινο, ανυπεράσπιστο, ανεπάγγελτο, διαζευγμένο, ορφανό, μα και απαράμιλλα ερωτευμένο και φωτεινό – τη Φωτεινή.

Η επιθυμία ενός ταξιδιού στο ποτάμι συμβολίζει στο έργο του Βασίλη τη νοσταλγία της αληθινής ζωής, του έρωτα και της δημιουργίας. Για το δικό μου ταξίδι μέσα στο έργο, νιώθω βαθιά ευγνωμοσύνη για τη συγκυρία, τη συνεργασία, την τύχη, την αγάπη και την εμπιστοσύνη που αξιώθηκα να μετουσιώσω τη συγγραφική του διάνοια σε θεατρική πράξη.

Ευχαριστώ τους υπέροχους ηθοποιούς και τους καλλιτεχνικούς συντελεστές  για τη συνεργασία μας καθώς και την καλλιτεχνική διεύθυνση και ολόκληρο τον μηχανισμό του ΚΘΒΕ που μας εμπιστεύτηκε και μας στήριξε σε κάθε μας βήμα.