Πώς πήρες την απόφαση να γράψεις το συγκεκριμένο βιβλίο; Γιατί επέλεξες τα διηγήματα και όχι κάποιο άλλο είδος;

Ο πιο βασικός λόγος είναι ότι δεν έχω ακόμα κατασταλάξει συγγραφικά, ψάχνω ακόμα την ταυτότητά μου ως προς το τι θέλω να γράφω και τα διηγήματα μού δίνουν τη δυνατότητα της αναζήτησης, επειδή μου δίνουν την ελευθερία ώστε να μπορώ να ασχοληθώ με διάφορα θέματα και είδη. 

Υπάρχουν προσωπικά σου βιώματα μέσα στις ιστορίες; Είναι κάποια που ξεχωρίζεις; Κάποιος συγκεκριμένος ήρωας;

Στο διήγημα με τον τίτλο "Ντριν Ντριν", θυμάμαι την περίοδο του lockdown για 2 μέρες με έπαιρνε μια άγνωστη γυναίκα στο κινητό μου, την πρώτη φορά ρώτησα "ποιος είναι:"και νεκείνη μου απάντησε ότι έκανε λάθος. Με πήρε πάλι την επόμενη μέρα, δεν το σήκωσα, με πήρε ξανά και, όταν την ρώτησα γιατί με παίρνει τηλέφωνο δεν με ξαναπήρε, και έτσι γεννήθηκε η ιδέα για αυτό το διήγημα. O Watcher είναι εμπνευσμένος από μια ιστορία του πατέρα μου που μου τη διηγήθηκε, εγώ ήμουν πολύ μικρός, όταν είχαμε αυτό το σκυλί στο σπίτι, και δεν το θυμάμαι εμφανισιακά, αλλά είχα ακούσει πολλές φορές για αυτό. Δεν ξεχωρίζω κάποια ιστορία είναι όλες σαν παιδιά μου και τις αγαπώ το ίδιο, τώρα όσον αφορά τον χαρακτήρα που ξεχωρίζω, είναι ο τοξικομανής από το κενό μεταξύ συρμού και αποβάθρας, επειδή συμβολίζει εκείνους τους ανθρώπους που για τους δικούς τους λόγους δεν κάνουν το βήμα που θα τους κάνει ευτυχισμένους, και παραμένουν πάντα κολλημένοι σε έναν σταθμό που τους τρώει σιγά σιγά. 

Από πού αντλείς έμπνευση για τις ιστορίες σου στο βιβλίο αλλά και σε γενικότερο επίπεδο;

Οι περισσότερες από τις ιστορίες γυρίζουν γύρω από μια σκέψη που είναι ο πυρήνας τους, π.χ. στην Αναρχία η σκέψη είναι ότι οι άνθρωποι όσο πολιτισμένοι και αν δείχνουν, μπορούν εύκολα, όταν πάρουν τη δύναμη στα χέρια τους, να γίνουν αυτό που πριν απεχθανόντουσαν, και απλά οι χαρακτήρες και τα γεγονότα που συμβαίνουν ντύνουν τη σκέψη. Κάποιες είναι και προσωπικά βιώματα και τέλος κάποιες άλλες έρχονται από το πουθενά σαν ένα αόρατο χέρι να ανάβει ένα λαμπάκι στο μυαλό και να εμφανίζεται μια ιστορία. 

Σε ένα από τα διηγήματά σου αναφέρεις πως η εμφάνιση ενός σκύλου απώθησε τον κόσμο από το να τον πλησιάσουν. Γιατί πιστεύεις ότι δίνεται τόση έμφαση στην εξωτερική εμφάνιση, ειδικά στις μέρες μας;

Η εμφάνιση πάντα έπαιζε ρόλο στην ιστορία του ανθρώπου και η αλήθεια είναι ότι το περιτύλιγμα είναι αυτό που μας ελκύει πρώτο και δεν είναι αρνητικό αυτό, απλά δεν πρέπει να είναι ο κύριος λόγος της κριτικής. Όταν άκουσα για πρώτη φορά την ιστορία με τον σκύλο, μου φάνηκε πολύ τραγικό. Αυτό το σκυλί δεν έπαιρνε την ευκαιρία να αγαπήσει και να αγαπηθεί και, όσο μεγάλωνα, καταλάβαινα ότι οι άνθρωποι που έχουν ''συμπονήσει''  τα ζώα, μπορούν να αγαπήσουν έντονα και αληθινά. 

“Ντριν-Ντριν” κεφάλαιο και κορωνοϊός… Πώς βίωσες εσύ εκείνη την περίοδο; Τι θεωρείς πως μας έδωσε και τι μας πήρε η πανδημία;

Εγώ την περίοδο του lockdown εργαζόμουν εκτός σπιτιού και τη βίωσα πιο ήπια ίσως από κάποιους άλλους, αλλά πιστεύω ότι αυτή η περίοδος ήταν ευεργετική για εμένα γιατί, όταν σωπαίνουν όλα γύρω σου και κάνεις μερικά βήματα πίσω, βλέπεις και ακούς πιο καθαρά τη θέση σου στον κόσμο, καταλαβαίνεις πόσο σημαντικά ήταν κάποια πράγματα που πριν τα είχες και δεν τους έδινες σημασία… Επίσης έμαθα να μαγειρεύω στην καραντίνα, πράγμα που βοήθησε. Αυτό που μας πήρε η καραντίνα ήταν η ζωή μας για μερικούς μήνες και, όταν βγήκαμε από αυτήν, ίσως μάθαμε να την εκτιμούμε περισσότερο. 

Πώς καταφέρνεις να δημιουργείς τόσο ζωντανές και ρεαλιστικές περιγραφές μέσα σε σύντομες ιστορίες; Υπάρχουν συγγραφείς που θαυμάζεις για την τεχνική τους σε αυτόν τον τομέα;

Διαβάζω πάρα πολύ στην καθημερινότητά μου, λατρεύω τον Μπουκόφσκι και τον Στίβεν Κίνγκ. Επίσης βλέπω πολύ σινεμά, αλλά δεν έχω εμπνευστεί από κάποιον συνειδητά... Η αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω πώς γίνεται, απλά, όταν ξεκινάω μια ιστορία, ξέρω μόνο την αρχή και μετά όπως βγει! Είναι πολλές οι φορές που ξαναδιαβάζοντας μια ιστορία μου εκπλήσσομαι από αυτά που γράφω, άλλες φορές αρνητικά και άλλες θετικά. Δεν διορθώνω ποτέ αυτά που γράφω πέρα από κάποιες ξεχασμένες λέξεις και δεν θα έλεγα ότι έχω κάποια συγκεκριμένη τεχνική. Αυτά τα αφήνω σε αυτούς που με διαβάζουν. 

Τι μηνύματα θα ήθελες να περάσεις στον αναγνώστη μέσα από τις ιστορίες σου;

Οι ιστορίες μου πραγματεύονται πολλά θέματα, τη μοναξιά, τη φιλοζωία, τις ψυχικές ασθένειες κτλ. Κάθε ήρωας των ιστοριών έχει και κάτι διαφορετικό να πει στους αναγνώστες του. Μιλούν για την αγάπη, τον πόνο αλλά και τη δύναμη που έχουμε να ευτυχίσουμε, όταν πραγματικά το θελήσουμε. Γιατί, όταν βρούμε τη θέση μας μέσα στον κόσμο, μπορούμε να κάνουμε και τους γύρω μας χαρούμενους. 

Ποια είναι η μεγαλύτερη πρόκληση που αντιμετώπισες κατά τη συγγραφή αυτού του βιβλίου;

Το σημείο που με δυσκόλεψε πολύ ήταν ο χαρακτήρας του Watcher, δεν μπορώ να ξέρω πώς σκέφτεται και πώς συμπεριφέρεται ένα σκυλί και δεν ήθελα να του δώσω πολλά ανθρώπινα χαρακτηριστικά για να μην χάνει σε ρεαλιστικότητα. Μετά με δυσκόλεψε αρκετά ο τίτλος του βιβλίου, γιατί ήθελα κάτι που να ταιριάζει με όλες τις ιστορίες μου. Έτσι επέλεξα τα φώτα των δρόμων, γιατί φαντάστηκα τον εαυτό μου να περπατά σε έναν δρόμο. Κάτω από τις λάμπες των πεζοδρομίων έβλεπα την κάθε ιστορία να εξελίσσεται σαν μια μικρή θεατρική σκηνή. Ένα άλλο κομμάτι που με δυσκόλεψε ήταν η επιλογή των διηγημάτων, γιατί έχω και άλλο υλικό, αλλά έπρεπε να υπάρχει κάποια σύνδεση μεταξύ τους. Εκτός από τον κυνηγό και το ελάφι όλα τα άλλα εξελίσσονται σε αστικό τοπίο. 

Ποια είναι η σημασία της πίστης στη ζωή σου; Πώς συνέβαλαν οι σπουδές σου στην Ανώτατη Εκκλησιαστική Ακαδημία σε αυτή;

Πιστεύω στον Θεό και στη διδασκαλία του και προσπαθώ όσο μπορώ να τηρώ αυτά που λέει. Όχι όμως με τον φόβο της κόλασης και της τιμωρίας ή του παραδείσου. Πιστεύω πραγματικά ότι, αν οι άνθρωποι διάβαζαν και εφάρμοζαν τις διδαχές των θρησκειών, ο κόσμος θα ήταν καλύτερος και οι άνθρωποι θα ήταν ελεύθεροι. Δεν έχει σημασία σε ποιον Θεό πιστεύεις, αν κάνεις τον σταυρό σου ή Σαλάτ. Ο Θεός είναι ένας, απλά ο καθένας τον βαφτίζει αλλιώς και τον αντιλαμβάνεται αλλιώς, η ουσία όμως είναι η ίδια. 

Τι πιστεύεις ότι χρειάζεται για να διατηρήσει κάποιος την έμπνευση και το πάθος για τη συγγραφή μακροπρόθεσμα;

Αυτός είναι ένας φόβος που έχουν οι καλλιτέχνες, πιστεύω, και εγώ φοβάμαι ότι κάποια στιγμή το μυαλό μου μπορεί να σταματήσει να γεννά ιδέες, αλλά θα σταματήσει μονάχα όταν θα σταματήσω και εγώ να ζω. Αν δηλαδή με "φάει" η καθημερινότητα και η ρουτίνα της ζωής, αν σταματήσω να αλληλοεπιδρώ με το σύμπαν και τους ανθρώπους. Όταν γεμίζεις τον εαυτό σου με εμπειρίες, γεννάς συναισθήματα και τα συναισθήματα γεννούν ιστορίες. Ο Πάολο Κοέλιο, ας πούμε, παράτησε τις σπουδές του, ταξίδεψε πολύ και, γυρνώντας από αυτά τα ταξίδια, είχε γεμίσει με εμπειρίες και μας χάρισε τόσα και τόσα αριστουργήματα. 

Δουλεύεις αυτή την περίοδο πάνω σε κάποιο άλλο πρότζεκτ; Πώς σκοπεύεις να συνεχίσεις συγγραφικά;

Εδώ και μερικούς μήνες δουλεύω το πρώτο μου μυθιστόρημα, είμαι ενθουσιασμένος και λίγο φοβισμένος. Διαφέρει πολύ από ό,τι έχω γράψει μέχρι τώρα και ελπίζω να καταφέρω να δημιουργήσω κάτι καλό.

Στράτο, σε ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο σου και σου εύχομαι καλή συγγραφική συνέχεια! 

Σοφία Καραγιαννίδου 

Πτυχιούχος Δημοσιογραφίας, Πολυμέσων και Μέσων Μαζικής Επικοινωνίας

Πανεπιστημίου Newcastle (U.K.)