Δέσποινα, καλησπέρα και σε ευχαριστώ πολύ για την ανταπόκρισή σου στη συνέντευξή μας. Πες μας, τι σε ενέπνευσε να γράψεις την πρώτη σου ποιητική συλλογή, «Ενδόμυχοι Ψίθυροι»;

Σοφία μου, δεν είχα εξαρχής σκοπό να γράψω κάποια ποιητική συλλογή. Τα περισσότερα ποιήματα είχαν γραφτεί πολλά χρόνια πριν, ως αποτέλεσμα σκέψεων, εμπειριών, βιωμάτων και βαθιών συναισθημάτων που δεν μπορούσα να εκφράσω με άλλο τρόπο. Ήταν οι κρυφές φωνές της ψυχής μου. Κάποια στιγμή αποφάσισα να κάνω μια αυτοέκδοση, για να την προσφέρω ως δώρο στα παιδιά μου. Τότε όμως έτυχε να γνωρίσω τους εκδότες μου, Αλέξανδρο Ακριτίδη και Παπακώστα Ελένη, και έτσι το γλυκό έδεσε και οι «Ενδόμυχοι Ψίθυροι» βρήκαν τελικά τον δρόμο τους προς το φως.

Ποιοι ποιητές ή συγγραφείς σε έχουν επηρεάσει περισσότερο και πώς;

Πολλοί και διαφορετικοί δημιουργοί με έχουν επηρεάσει. Από πού να αρχίσω; Ο Χριστιανόπουλος, ο Εμπειρίκος, ο Ελύτης, ο Καζαντζάκης, η αγαπημένη μου Δημουλά, καθώς και ξένοι όπως ο Schiller, ο Goethe, ο Bukowski, ο Erich Fromm, ο Heinrich Heine και ο Hans Kruppa. Γενικά, μου αρέσει να διαβάζω και να αναλύω, να μπαίνω στο μυαλό και την ψυχή του συγγραφέα ή ποιητή. Αυτή η διαδικασία επηρεάζει και τον δικό μου τρόπο σκέψης, διαμορφώνοντας την αντίληψή μου για την ποίηση και τη γραφή. Έτσι ξεκινούν τα ταξίδια της πνευματικής αναζήτησης.

Το πρώτο ποίημα της συλλογής σου είναι το «Ευτυχία». Ήταν στρατηγική απόφαση να ξεκινήσεις με αυτό; Τι σημαίνει για σένα η ευτυχία;

Καμία στρατηγική, ήταν εντελώς τυχαίο. Η ευτυχία για μένα έχει πολλές μορφές: είναι η αγάπη, η οικογένειά μου, οι φίλοι, ο έρωτας, η ποίηση, η γραφή, η ζωγραφική, η τέχνη. Είναι επίσης μια αγκαλιά, η θάλασσα, ένα καλό φαγητό, μια συζήτηση… Όλα αυτά συνθέτουν την έννοια της ευτυχίας για μένα.

Το ποίημα «Πένθος» είναι αφιερωμένο στα θύματα του σιδηροδρομικού δυστυχήματος των Τεμπών. Πώς αποφάσισες να γράψεις για το συγκεκριμένο περιστατικό; Πώς βίωσες εκείνη την περίοδο;

Ήταν μια αυθόρμητη αντίδραση. Ξεχείλιζα από πόνο και οργή. Όταν δεν είμαι καλά, γράφω, και φυσικά εκείνη την περίοδο δεν ήμουν καθόλου καλά. Τα παιδιά μας, και όχι μόνο, χρησιμοποιούν καθημερινά τρένα, λεωφορεία, αυτοκίνητα. Θα μπορούσε να ήταν το δικό μου παιδί εκεί μέσα.

Στο ποίημα «Αλλαγές» αγγίζεις το θέμα των αλλαγών στη ζωή. Πώς τις αντιμετωπίζεις και θυμάσαι κάποια σημαντική αλλαγή που είτε επιδίωξες είτε προέκυψε;

Αντιμετωπίζω τις αλλαγές με μεγάλη δυσκολία, ακόμα κι αν αυτό δεν φαίνεται. Φυσικά και θυμάμαι – δεν θα μπορούσα ποτέ να ξεχάσω – τη δυσκολότερη αλλαγή της ζωής μου. Όταν ήμουν πεντέμισι ετών, οι ανάδοχοι γονείς μου, που με μεγάλωσαν στη Γερμανία, με έφεραν στην Ελλάδα για να ζήσω με τους βιολογικούς μου γονείς. Ήταν μια αλλαγή που προέκυψε και σημάδεψε για πάντα τη ζωή μου.

Στη συλλογή σου, αναφέρονται σχέσεις που δεν έφτασαν ποτέ στον προορισμό τους. Πιστεύεις ότι οι άνθρωποι τα παρατάνε με την πρώτη δυσκολία στις μέρες μας;

Δεν νομίζω ότι οι άνθρωποι τα παρατάνε με την πρώτη δυσκολία, αλλά σίγουρα οι καταστάσεις έχουν γίνει πιο εύκολες στις μέρες μας.

«Ιησούς». Ποια είναι η σημασία της θρησκευτική πίστης για σένα; Πίστευες ανέκαθεν ή γεννήθηκε αυτή η ανάγκη στην πορεία; 

Πίστευα ανέκαθεν. Η θρησκευτική πίστη αποτελεί για μένα το μοναδικό σταθερό σημείο στη ζωή μου, ειδικά όταν όλα γύρω μου αλλάζουν ή αντιμετωπίζω δυσκολίες. Μου δίνει δύναμη, ελπίδα και μια αίσθηση σταθερότητας. Τα πρώτα χρόνια της ζωής μου θυμάμαι τον εαυτό μου να κάνει κάθε μέρα την προσευχή του άσχετα αν δεν τα είχα ποτέ ιδιαίτερα καλά με τις εκκλησίες. Πηγαίνω όταν έχω την ανάγκη να προσευχηθώ και να επικοινωνήσω με τους νεκρούς μου.

Ποιο είναι το μήνυμα που θα ήθελες να πάρουν οι αναγνώστες από το βιβλίο σου; Αν έπρεπε να διαβάσουν μόνο ένα ποίημα, ποιο θα ήταν αυτό και γιατί;

Το μήνυμα που θα ήθελα να πάρουν οι αναγνώστες μου είναι ότι, ανεξάρτητα από τις δυσκολίες που μπορεί να αντιμετωπίζουν, πάντα υπάρχει κάπου φως και ελπίδα. Κάθε εμπειρία στη ζωή μάς βοηθά να γίνουμε καλύτεροι και να εξελιχθούμε. Αν έπρεπε να διαλέξω ένα ποίημα, θα ήταν «Η Βαλίτσα», γιατί όλοι μας κουβαλάμε μια βαλίτσα γεμάτη μνήμες. Άσε που ακούω ότι αγαπήθηκε πολύ «η βαλίτσα».

Περιέγραψέ μας μια τυπική μέρα στη Γερμανία και τι είναι αυτό που νοσταλγείς περισσότερο από την Ελλάδα.

Μια τυπική μέρα στη Γερμανία είναι ήσυχη, οργανωμένη, μοναχική και χωρίς εκπλήξεις, εκτός από τον καιρό. Μπορεί εκεί που έχει γύρω στους 28 βαθμούς, σε λίγες ώρες να πέσει έτσι απλά στους δέκα. Η Θεσσαλονίκη μού λείπει, η θάλασσα που τη λατρεύω, τα χρώματα του ουρανού, οι φίλοι με τις ωραίες μουσικές βραδιές μας και το καλό φαγητό.

Πώς συνδυάζεις τη συγγραφή με τη ζωγραφική; Υπάρχει κάποια σχέση ή αλληλεπίδραση μεταξύ αυτών των δύο μορφών τέχνης για εσένα;

Συνδυάζονται αυτόματα θα έλεγα. Όταν ζωγραφίζω, δημιουργώ και εκφράζομαι, και το ίδιο συμβαίνει και με τη γραφή. Και τα δύο είναι η ψυχοθεραπεία μου. Βλέπω κάτι που ζωγράφισα και έπειτα με εμπνέει στο να γράψω και το αντίστροφο.

Όσον αφορά τη συγγραφή, οι συνθήκες της ζωής μου είναι πλέον κατάλληλες. Τα παιδιά έχουν μεγαλώσει και έχουν πάρει τον δρόμο τους, οι υποχρεώσεις είναι πολύ λιγότερες, γεγονός που μου επιτρέπει να αφιερώσω τον απαραίτητο χρόνο σε αυτό που πραγματικά αγαπώ. Το ίδιο ισχύει και για τα μαθήματα ζωγραφικής που δίνω, καθώς και αυτά αποτελούν μια μεγάλη μου αγάπη.

«Ποίηση». Τι τίτλο θα έδινες στο ποίημα της ζωής σου;

Δύσκολη ερώτηση. Ο τίτλος νομίζω θα ήταν «Η Δέσποινα, εγώ και η άλλη». Χαχά.

Πώς σκοπεύεις να συνεχίσεις συγγραφικά; Δουλεύεις πάνω σε κάποιο project αυτή την περίοδο;

Συνεχίζουμε δυναμικά! Δουλεύω πάνω σε κάτι το οποίο έχει ήδη δρομολογηθεί και είναι σχεδόν έτοιμο. Τα υπόλοιπα σύντομα.

Δέσποινα, σ’ ευχαριστώ πολύ για τις απαντήσεις σου και εύχομαι ολόψυχα ό,τι καλύτερο για τα επόμενα σου έργα!

Σοφία Καραγιαννίδου 

Πτυχιούχος Δημοσιογραφίας, Πολυμέσων και Μέσων Μαζικής Επικοινωνίας  

Πανεπιστημίου Newcastle (U.K.)