«Η γιγαντιαία πτώση μιας βλεφαρίδας» είναι μια ξεχωριστή συλλογή διηγημάτων. Διαρρηγνύοντας ριζικά κάθε δεσμό με τον κλασικό τρόπο συγγραφής ενός βιβλίου, η Μαρία Ιωάννου αναζητά νέους λεκτικούς δρόμους που διαποτίζονται από υπερρεαλιστικά και φανταστικά στοιχεία. Οι παρενθέσεις ανοίγονται τόσο συχνά, εμπεριέχοντας ωστόσο τη δική τους σημασία, ενώ υπάρχουν σκηνές που εκτυλίσσονται σαν γρήγορα καρέ μέσα σε υγρά και σκοτεινά τοπία, κάτι σαν μείξη SEVEN με ταινίες του Aronovsky (Requiem for a Dream). Οι ρόλοι αναμειγνύονται και εναλλάσσονται με γοργούς ρυθμούς. Οι ήρωες γίνονται θύματα των πράξεών τους ή του σύγχρονου αδίστακτου βίου, ενώ η ωμότητα των σκηνών ξεδιπλώνεται στα μάτια μας χωρίς κανένα ταμπού ή περιστροφές. Δεν κρύβω πως σε αρκετά σημεία σοκαρίστηκα, όχι γιατί αυτά που διάβαζα δεν υπάρχουν στον αληθινό κόσμο, αλλά γιατί θέλει τόλμη εκ μέρους του συγγραφέα για να τα παραθέσει έτσι απλά σε μια συλλογή διηγημάτων.

Πρωτοτυπία επίσης συνιστά το γεγονός ότι συχνά ο αφηγητής ήρωας μπορεί να είναι ένα άψυχο πράγμα, όπως ένας πολυέλαιος, ενώ διαδοχικά σερβίρονται στο πιάτο μας όλα τα προβλήματα που μπορεί να συναντήσει ένας άνθρωπος στη ζωή του και ιδιαίτερα εντός των μεγαλουπόλεων. Θίγονται κοινωνικά ζητήματα όπως η απώλεια του θανάτου, η αντίδραση των παιδιών στο διαζύγιο, η παχυσαρκία, οι καταπιεστικοί ρυθμοί της εργασίας, η ανεξέλεγκτη χρήση του διαδικτύου, το πρόβλημα των αστέγων, η παιδεραστία καθώς και η πολυπολιτισμικότητα που δημιουργείται από την αθρόα εισροή λαθρομεταναστών στις Δυτικές χώρες.

Με άγγιξε ιδιαίτερα το «Σελοφάν» γιατί η συγγραφέας κατάφερε να διεισδύσει με επιτυχία στην παιδική ψυχή και να αποδώσει τον τρόπο που αντιμετωπίζεται απ’ τα μικρά παιδιά ο Θάνατος, καθώς ακροβατούν ανάμεσα στην πραγματικότητα και την φαντασία. Πολύ καλό επίσης το «Μπετόν» διότι το απονενοημένο διάβημα ενός ανθρώπου εντάσσεται εντελώς φυσιολογικά στην καθημερινότητα και στο ωρολόγιο πρόγραμμα της ζωής μας χωρίς να δίδεται καμία έμφαση στο ίδιο το γεγονός και χωρίς καμιά απόπειρα εντυπωσιασμού. Είναι αυτό που λέμε πιο λαϊκά πως «δεν θέλει και πολύ να σου γυρίσει το μυαλό και να κάνεις κάτι κακό…» Πολύ καλογραμμένα και έξυπνα επίσης το «Βαν» η «Ανάποδη πόλη» και η «Η γιγαντιαία πτώση μιας βλεφαρίδας».

Εύχομαι αυτή η νέα και διαφορετική φωνή της Κύπρου να βρει συμπαραστάτες και συνοδοιπόρους σ’ αυτούς τους νέους δρόμους που ανοίγει.

Αλέξανδρος Ακριτίδης