Η ποιητική συλλογή «Οι πέντε εποχές» αποτελεί το πρώτο επίσημο έργο του Κωνσταντίνου Παπαγεωργίου, ο οποίος κατάγεται από την Κύπρο. Οι 4 + 1 εποχές αποτελούν έναν ανολοκλήρωτο συμβολικό κύκλο όπου περιγράφεται η καθοδική πορεία του έρωτα ή και μιας έντονης φιλίας. Από τις πρώτες ανοιξιάτικες ερωτικές σπίθες, περνάει στην εμπέδωση της αγάπης το καλοκαίρι, βιώνει τη φθορά της σχέσης κατά το φθινόπωρο και τελικά κάθε προηγούμενη αρμονία συνθλίβεται μέσα στον χειμώνα. Η πέμπτη εποχή – δημιούργημα του ποιητή, με τον ευρηματικό τίτλο «αγρανάπαυση» υποδηλώνει μια περίοδο, όπου ο πρωταγωνιστής επιχειρεί να δει με περισσότερη ωριμότητα και ηρεμία τις χαμένες μέρες της συντροφικότητας αλλά και να διαχειριστεί περισσότερο ορθολογικά τη μοναξιά του.
Η γραφή του ποιητή διακρίνεται από μια εσωτερική ρητορεία, από έκδηλη εσωστρέφεια, αμυδρά στοιχεία χιούμορ και κάπου κάπου από έναν επιθετικό σεξισμό. Έναν σεξισμό που παρακινείται από ακραία αισθήματα θυμού, εγκατάλειψης και προδοσίας. Η συλλογή είναι επί το πλείστον πεσιμιστική και αυτό μαρτυρείται από την αριθμητική δυσαναλογία των πέντε εποχών – περιόδων του έρωτα. Για τον έρωτα δαπανούνται μόλις 7 ποιήματα και για την αγάπη 14, ενώ για την αναπάντεχη ρήξη της αγάπης 34 και για το ξεδίπλωμα του πόνου περίπου 70, μαζί με την «αγρανάπαυση» που δεν έχει ευδιάκριτα όρια από τις δύο προηγούμενες «παγωμένες» εποχές.
Η Άνοιξη κάνει το πρώτο ερωτικό κάλεσμα, αναδεικνύει τη δύναμη της σιωπής και την τόνωση της σεξουαλικότητας. Το Καλοκαίρι ο έρωτας μετατρέπεται σε αγάπη που τυφλώνει τον ήρωα, τον απογειώνει, τον πλάθει, τον γεμίζει. Έρχεται όμως το Φθινόπωρο και όλα αλλάζουν. Εμφανίζονται οι πρώτες ρωγμές, φωλιάζει η αμφιβολία, διεισδύει το μίσος, χάνεται κάθε ελπίδα για επιστροφή στις χαρούμενες μέρες. Ο Χειμώνας αντικατοπτρίζει το "πένθος" που ζουν οι περισσότεροι άντρες μετά από έναν δύσκολο χωρισμό. Μέρες κατάθλιψης, μοναξιάς, μέθης, αδιεξόδου, απογοήτευσης. Με ένα δριμύ κατηγορώ κατακρίνει τον σύντροφο, που μέχρι πριν από λίγο θεωρούσε το σημαντικότερο πλάσμα της ζωής του. Μα εδώ αγγίζει τα όρια της μοιρολατρίας και της ηθικής κατάπτωσης. Ο ήρωας δεν κάνει κανένα βήμα για να εξέλθει του τέλματος που έχει περιέλθει. Απλά αρκείται στη σιωπηλή διαμαρτυρία και τη μεμψιμοιρία. Κατά την αγρανάπαυση, όπως προελέχθη, δεν έχουμε σημαντικές διαφορές νοοτροπίας. Οι επικρίσεις συνεχίζονται αδιαλείπτως αλλά και μια νέα παράμετρος της μοναχικότητάς του ήρωα έρχεται στο φως. Αυτή της επικοινωνίας μόνο με τον εαυτό του. Σ’ αυτό το σημείο η ποίηση στρέφεται αδικαιολόγητα σε έναν περιττό εσωτερικό διάλογο, που οι επαναλήψεις δυστυχώς κουράζουν τον αναγνώστη. Ενώ φαίνεται αρχικά να ξεπερνάει το σοκ του χωρισμού, αντί να δείξει ανωτερότητα επιστρέφει στον «υπαίτιο» ξανά με ύβρεις. Τα αρκετά αυτοαναφορικά ποιήματα, που περιγράφουν τα ερεθίσματα που δέχεται ο ποιητής για να γράψει, απλά συμπληρώνουν το ήδη υπάρχον σκηνικό της μοναχικότητας.
Για να μην κουράσω περαιτέρω, θα συνοψίσω λέγοντας ότι θα προτιμούσα περισσότερη ουσία και εμβάθυνση στις αιτίες των προβλημάτων, που προκύπτουν ανάμεσα στα ζευγάρια και όχι μια επαναλαμβανόμενη παράθεση των αποτελεσμάτων του χωρισμού. Θα διάλεγα τον ανθρώπινο διάλογο και την ωριμότητα από την απογοήτευση και τον εγκλωβισμό της σκέψης. Τέλος, θα ήθελα μια συλλογή που θα απευθυνόταν σε όλους τους αναγνώστες παρά να λαμβάνω την εντύπωση ότι έχει ως κύριο αποδέκτη ένα και μόνο άτομο. Σε κάθε περίπτωση όμως η ποίηση εκλαμβάνεται και κρίνεται διαφορετικά απ’ τον καθένα. Κάθε προσπάθεια αποτελεί και μια διαφορετική άποψη στο πολύπλευρο διαμάντι που λέγεται Λογοτεχνία...
Δείγματα γραφής:
Συνήθως μετά τις δώδεκα η ώρα
όλοι έχουν φύγει
και μένω με τον εαυτό μου μονάχος
Θα προτιμούσα
να μην μέναμε οι δυο μας
γιατί όλο με ρωτάει πράγματα
«Γιατί έκανες τούτο;
Γιατί είπες τ’ άλλο;»
Φεύγοντας την επόμενη φορά πάρτε τον μαζί σας.
***********
Ξέρω πολλούς ηθοποιούς
μετά το χειροκρότημα
που πάνε στα παρασκήνια
και κλαίνε
γιατί τα κανονικά τους ρούχα
ξανά φοράνε
και τον εαυτό τους πάλι παίρνουν
αποκεί που διπλωμένο τον είχανε αφήσει.
**********
Ένα φτερό τριγυρνάει
ανέμελο στον αέρα
ένα φτερό μου δίνει
μαθήματα ζωής
και αυτό δεν ξέρει τίποτα
με διδάσκει εν αγνοία του
το μόνο που ξέρει
είναι να πετάει
και δεν είναι ο αέρας
που το παραδέρνει
είναι το ίδιο που επιτρέπει
στον αέρα να το τυλίγει στη δίνη του
ένα φτερό μου λέει να πετάξω
και να ξεχάσω τα πάντα
να μη με νοιάζει για τίποτα πια
Ένα φτερό!
Αλέξανδρος Ακριτίδης