Ποίηση - Εκδόσεις    .poema...

 

Η ποιητική συλλογή με τον τίτλο «Η θλίψη μου είναι μια γυναίκα» είναι το δεύτερο έργο της Έλενας Πολυγένη, η οποία είναι ηθοποιός και μουσικός και κατάγεται από την Πάτρα. Ομολογώ ότι είναι από τις λίγες φορές που διαπίστωσα να υπάρχει τόσο μεγάλη ταύτιση τίτλου με περιεχόμενο, καθώς η πρωταγωνίστρια του βιβλίου είναι μια γυναίκα που την χαρακτηρίζει πλήρως η έννοια «θλίψη».

Πρόκειται για μοντέρνα ποίηση, με αρκετά σκοτεινό περιεχόμενο, με πολλά στοιχεία υπερρεαλισμού αλλά και περιπτώσεις αυτόματης γραφής, που πηγάζουν από το υποσυνείδητο. Συχνά αναδύεται μια μελαγχολία, ένας ενδόμυχος πόνος και ένας «πεσιμισμός» για κάθε τι που συμβαίνει τριγύρω. Είτε αυτό είναι ο έρωτας, είτε η φιλία είτε η ίδια η πορεία της ζωής. Η ηρωίδα των ποιημάτων, νιώθοντας προδομένη από την απρόσωπη κοινωνία αλλά και από το ευρύτερο περιβάλλον της, επιλέγει την απομόνωση και την εσωστρέφεια. Ο έρωτας δεν θεωρείται θέμα άμεσης προτεραιότητας καθώς προέχει η ανάκαμψη από την περίοδο της θλίψης και η καλύτερη γνωριμία με τον εαυτό της. Η κατάθλιψη και τα σύνδρομά της σε κάποια ποιήματα περιγράφονται με αρκετές λεπτομέρειες, προβληματίζοντας σε μεγάλο βαθμό τον αναγνώστη. Η ίδια η ηρωίδα - «θλιμμένη γυναίκα», καλείται να αναμετρηθεί με διάφορα συναισθηματικά πεδία όπως ο φόβος, η μοναξιά, η σωματική και ψυχική αδυναμία, η ρουτίνα, η έλλειψη ανθρώπινης επαφής. Ο προβληματικός χαρακτήρας της πόλης έρχεται να επιδεινώσει μια ήδη δύσκολη κατάσταση καθώς δεν δίνει πολλές ευκαιρίες διαφυγής ή ψυχικής αποκατάστασης. Ενδιαφέρων ο εσωτερικός διάλογος, ο οποίος αφορά πότε ένα υπαρκτό πρόσωπο και πότε κάτι Θείο και υπερβατικό. Ανθρώπινα ερωτηματικά που μένουν αναπάντητα, ίσως και για την ίδια την ποιήτρια, η οποία ενδεχομένως θα ήθελε περισσότερες λύσεις και παρεμβάσεις από τον Μεγάλο Πλάστη του κόσμου μας.

Όπως προαναφέρθηκε, η σύγχρονη κοινωνία αποτελεί επίσης έναν αρνητικό παράγοντα στην εκτόνωση της θλίψης. Άγχος, αδικία, άνθρωποι μηχανές που ουσιαστικά δεν χαίρονται τη χαρά της ζωής αλλά και άνθρωποι υλιστές και ματαιόδοξοι, που είναι εγκλωβισμένοι στο κυνήγι της ομορφιάς, του χρήματος και της εξουσίας. Η ποιήτρια μέσω κάποιων αυτοβιογραφικών στοιχείων τονίζει επίσης τον σημαντικό ρόλο των γονιών στη διαμόρφωση του χαρακτήρα αλλά και στηλιτεύει τις αποτυχημένες ανθρώπινες σχέσεις σε κάθε τους μορφή.

Το βιβλίο αυτό πράγματι προβληματίζει, χωρίς να διαφαίνονται στους στόχους του έστω λίγες νότες αισιοδοξίας. Κάπου στο βάθος υπάρχει μια αποδοχή της «ήττας», ένας προσανατολισμός παραίτησης από τα καλά της ζωής, που είναι εξίσου αρκετά. Είναι ωστόσο δικαίωμα της ποιήτριας να θέτει τα υπέρ και τα κατά στη δική της ζυγαριά και να τα διαχειρίζεται ανάλογα. Πάντως οι αγωνιώδεις σκέψεις της γυναίκας – ποιήτριας για την επόμενη μέρα ήταν απόλυτα ειλικρινείς.

Δείγμα γραφής:

Άνθρωπος για καμιά δουλειά

Δε μπορώ να γράψω ποιήματα

Φταίνε τα χέρια μου που τρέμουν ή φταίει

Το μισοσκόταδο ή το ζαβό

Το ριζικό μου.

Κύριε ελέησον με.

Αφημένη παράλογα μέσα σε κάτι που

Δεν γνωρίζω τι είναι

Καταρρέω και επανέρχομαι

Ολοένα πιο κουρασμένη,

Τα πάντα ακουμπούν επάνω μου νιώθω το

Βάρος τους να με παραλύει

Επιστρατεύω τη θέλησή μου

Και κάποια εγχειρίδια ψυχολογίας

Πηγαίνω πάνω κάτω, φτιάχνω

Καφέ ξαναφτιάχνω

Η ζωή του Ζ.Π.Σαρτρ με κυνηγάει

Ανελέητα θέλω να λέω ΟΧΙ να με

Συντροφεύουν

Αγαπημένοι βάσει προγράμματος θέλω

Προσωπικότητα.

Δεν μπορώ να γράψω ποιήματα

Αλλα το τραγικό είναι πως δεν μπορώ να

Καθαρίσω μια πατάτα.

 

Για να τελειώνουμε μ’ αυτή την υπόθεση

Όχι εμένα, όχι το πρόσωπό

Μου, όχι αυτό που κρύβεται κάτω

Απ’ το πουκάμισο.

Μιλάω κι ας ξέρω ότι η φωνή

Θα πνιγεί μες στα ψυγεία που

Παγώνουν τα σφαγμένα

Ζώα.

Υπάρχει δεν υπάρχει, τι με ενδιαφέρει.

Έτσι στο βρόντο κουνάω τα χέρια προς

Τον ουρανό.

Τι όμορφα  που είναι τ’ αγγελούδια

Σκοτωμένα

Με τα θλιμμένα μάτια τους, να μας κοιτούν.

 

 

 

Αλέξανδρος Ακριτίδης

Λογοτέχνης - Απόφοιτος Ανθρωπιστικών Σπουδών