Κριτική Νίκου Μπατσικανή για την "Αλαργινή ηχώ" μέσα στο βιβλίο του με τον τίτλο "Θραύσματα"
(Δοκίμια, 2008, Εκδόσεις Οδός Πανός)
Πέντε όμορφα διηγήματα, με ελληνική θεματογραφία, γεμάτα παράδοση, έθιμα, συνήθειες της ζωής από το παρελθόν - όταν τα ήθη ήταν διαφορετικά, όπως και η ζωή των ανθρώπων - μα και σύγχρονες ιστορίες, οπότε διαφορετικά ή και ανάλογα τα βάσανα τους. Όμορφος Λόγος, που ρέει, όπως στα σενάρια από 'κείνες τις παλιές ελληνικές ταινίες, όπου οι ήρωες, αν και απλοί άνθρωποι, είχαν δυνατή προσωπικότητα, είχαν λόγο ύπαρξης... ζούσαν. Πετυχημένα σενάρια, ατόφια κομμάτια ζωής, που περιγράφει, αλλά και σκηνοθετεί με μαεστρία, ο συγγραφέας-ποιητής Αλέξανδρος Ακριτίδης. Και αυτή είναι η συνταγή για το καλό διήγημα. Αρχή, μέση και τέλος, διάλογοι, ροή.
Ο τρόπος ανάπτυξης, η εξέλιξη των ιστοριών, η ζωντάνια της αφήγησης, ο γλαφυρός τρόπος περιγραφής, αλλά και τα ίδια τα θέματα, με τους πρωταγωνιστές-ήρωες, είναι τα στοιχεία που αναδεικνύουν τα διηγήματα. Σε τέτοιο βαθμό, μάλιστα, που η συγκίνηση αναδύεται αυθόρμητα, και, χωρίς υπερβολή, τα μάτια υγραίνονται από κάτι - άγνωστα στους πολλούς, στις μέρες μας - μικρά λαμπερά διαμάντια. Ναι, γιατί όχι; Αυτή είναι η Ζωή, αυτή είναι η Αλήθεια, έτσι πρέπει να 'ναι ο άνθρωπος, έτσι να ξαναγίνει: να ξαναβρούμε τη χαμένη αθωότητα, να ξαναμάθουμε να πονάμε και να κλαίμε... να ξαναγίνουμε άνθρωποι, δηλαδή. Κι αυτό, εν μέρει, είναι χρέος και των δημιουργών, των Πνευματικών Ανθρώπων... των Λογοτεχνών. Καλοί και απαραίτητοι οι «εστέτ», αλλά, αν η Τέχνη δεν αφορά και τον απλό κόσμο, αν δεν ξεκινάει από το λαό και να επιστρέφει σε αυτόν - όπως γινόταν παλιά - ... αν η Ποίηση - συνώνυμη της λέξης Ζωή- δεν προέρχεται από ταλέντα, που να εξελίσσονται, βέβαια, με την Παιδεία την οποία θα πρέπει να παρέχει το Κράτος, οι Δήμοι, τα Πνευματικά Κέντρα, και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, αν..., θα συνεχιστεί η «πτώση» του Ανθρώπου, και ο επερχόμενος ποιητής ή συγγραφέας, θα έχει να θρηνεί, μόνο. Και αν... θα έχει απομείνει κάτι, για το οποίο θα μπορεί να θρηνήσει!
Νίκος Μπατσικανής