Μυθιστόρημα - Εκδόσεις Φυλάτος
Το νέο μυθιστόρημα του συγγραφέα από το Αμύνταιο της Φλώρινας, Βαγγέλη Νάστου, τιτλοφορείται «Ο χορός των κυμάτων» και ως ύφος κινείται περίπου στα ίδια πλαίσια με το προηγούμενο έργο του (Τυχερά μονοπάτια), που είχαμε τη χαρά να παρουσιάσουμε στα τέλη του 2012. Είναι δηλαδή μια περιπέτεια φαντασίας ή ένα θρίλερ, αν θέλετε, γεμάτο αγωνία, ανατροπές, δράση και μυστήριο.
Μια ομάδα αντρών, βρίσκεται κάτω από την απειλή ενός επίδοξου δολοφόνου, του οποίου το μένος οφείλεται σε ένα δικό τους παλαιότερο «αμαρτωλό μυστικό» που κρατούσαν για χρόνια επτασφράγιστο. Όλα αυτά δίνονται κάτω από το ανήσυχο μάτι του ήρωα του βιβλίου, Στέφανου, που έχοντας και ο ίδιος την πίεση του φόβου, προσπαθεί να βρει λύσεις και απαντήσεις για όλο αυτό που συμβαίνει.
Εντύπωση προκαλεί το γεγονός ότι ο συγγραφέας δεν μας αφήνει να προετοιμαστούμε ψυχολογικά γι’ αυτά που θα συναντήσουμε, αλλά απεναντίας μας βάζει στα βαθιά από τις πρώτες κιόλας σελίδες του βιβλίου, δημιουργώντας ένα έντεχνο “σοκ” στον αναγνώστη. Η υπόθεση ρέει ταχύτατα και σε καθηλώνει χωρίς διόλου να σε κουράσει. Οι παρενθέσεις και τα flash back δίνουν φως στο πάζλ του μυστηρίου, εξηγώντας καταστάσεις του παρελθόντος που αγνοεί ο αναγνώστης. Η γλώσσα είναι πλούσια, εικονοπλαστική, ενώ φαίνεται η βαθιά έρευνα σε καθετί που ο συγγραφέας έχει αγγίξει. Γνώσεις εγκληματολογίας, ιατρικής, χημείας και πολλές άλλες. Βέβαια αυτό το τελευταίο συμβαδίζει με τις σπουδές του Βαγγέλη Νάστου, που απ’ ότι φαίνεται βρίσκουν διέξοδο και στη Λογοτεχνία. Μου άρεσε επίσης η επιλογή να διαδραματίζονται αρκετές σκηνές σε πόλεις και γειτονιές οικίες με τη ζωή του συγγραφέα, πράγμα που κάνει ορισμένες σελίδες του βιβλίου, εν μέρει, αυτοβιογραφικές.
Τα στοιχεία που χαρακτηρίζουν το βιβλίο αυτό, είναι η φαντασία και η υπερβολή. Κατ’ αρχάς είναι ιδιαίτερα σημαντικό ότι ο συγγραφέας έχει προσαρμόσει μια κινηματογραφική σχεδόν περιπέτεια στην Ελληνική πραγματικότητα. Γεγονός που αρχικά σε κάνει λίγο δύσπιστο σ’ αυτά που θα ακολουθήσουν, μα το κείμενο δίδεται με τέτοιο ρεαλισμό που τελικά σε πείθει. Γιατί υπερβολή; Γιατί οι ήρωες δεν είναι τυχαίοι, αλλά όλοι επιφανείς πολίτες. Γιατί τα σχέδια του «κακού» είναι μεγαλεπήβολα και άκρως καταστροφικά για όλο τον πληθυσμό. Γιατί η επιστημονική έρευνα που περιγράφεται θα έχει παγκόσμιο αντίκτυπο. Βέβαια ο τρόπος γραφής του κάθε συγγραφέα διαφοροποιείται και είναι υποκειμενικός, και κατά την δική μου άποψη, ακόμα κι αν αυτό το βιβλίο είχε λιγότερο “περίλαμπρο” περιεχόμενο ή πρωταγωνιστές, θα ήταν εξίσου εξαιρετικό. Θα με έπειθε ως αστυνομικό μυθιστόρημα ακόμα και αν όλα αυτά κινούνταν σε πιο ήπιες κατευθύνσεις.
Για μια ακόμη φορά συγχαρητήρια στον συγγραφέα για όλα όσα προσφέρει στη Λογοτεχνία και στον τόπο του, που πρέπει να είναι υπερήφανος γι’ αυτόν. Κι αν δεν ήρθε ακόμα η δικαίωση, θεωρώ πως βρίσκεται αρκετά κοντά.
Αλέξανδρος Ακριτίδης
Λογοτέχνης - Πτυχιούχος Ανθρωπιστικών Σπουδών