ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ ΣΤΟΝ ΚΟΛΙΑ

Εξήντα πέντε έφυγες χρονώ
κι άφησες ακυβέρνητο
της ρίμας το καράβι
κι οι μπιτσικόμοι άνεργοι καιρό
καπεταναίοι της ποίησης
γινήκαν σ’ ένα βράδυ.

Σε φράσεις ακατάληπτες, νεκρές
απεγνωσμένα ψάχνοντας
να βρούνε ένα ταίρι
μείναν οι λέξεις μόνες κι ορφανές
αρόδο έξω απ’ το Μαδράς,
το Σφαξ και το Αλγέρι.

Μα έπεσε το πούσι αποβραδίς
του Νότου έδυσε ο Σταυρός
κι η Λι έχει βουρκώσει.
Σε καρτερεί ο μαύρος θερμαστής
ο Γουίλ, με το ’να χέρι του
ψηλά να σε σηκώσει.

Στων πόρτων τα κακόφημα στενά
μάταια σε προσμένουνε
στρωμένα τα σεντόνια
«ο Κόλιας πάει, δε θα ’ρθει ξανά»
στέλνουν τηλεγραφήματα
των πλοίων τα μαρκόνια.

Ποιήματα στο Μαρκόνι τώρα λες
και στον αφέντη Ατσίγγανο
μα και στον Τσε Γκεβάρα
μια και τους «καθωσπρέπει» ποιητές
ο Ποιητής του Ουρανού
τους στέλνει για τσιγάρα.