Απολλώνιο ανέσπερο φως

Με του Φοίβου το φως γεννήθηκες!

Πλημμύρισε γαλάζιο ο ουρανός για να ντυθείς!

Με της ελιάς τ’ άνθη και της μυρτιάς πετράδια στολίστηκες.

Του σκότους καταλύτρα εσύ, χρυσόμαλλη Ελλάδα.

Μα τώρα,

με του ήλιου σου τη λόγχη εκεντήθης,

και της δόξας σου το λαμπερό στεφάνι,

σε μαύρα, αδιαπέραστα σύννεφα εχάθη.

Σκοτάδι τώρα σκέπασε όλη την οικουμένη!

Μα Εσύ,

στον Άμβωνα της Γης θα βγεις και πάλι,

βροντόφωνα νέο Παιάνα στους λαούς να ψάλλεις.

Θεέ της Αρετής, της Ομορφιάς, της χάρης!

Θεέ του ήλιου, Απόλλωνα.

Εδώ στον ομφαλό της γης, στους ιερούς Δελφούς, επέστρεψε!

Το νέο φως το ανέσπερο, να έλθει αρματηλάτη,

τρανές γενιές αθάνατες και πάλι ν’ αναδείξεις.

Κι εμείς γέννα της γενιάς σου, Ελλάδα φωτοστόλιστη,

για το λαμπρό σου πνεύμα, σκληρά θα αγωνιστούμε!

Φτερά από φως θ’ ανοίξουμε,

στους ουρανούς του κόσμου.

Τ’ όνειρο ν’ αντικρίσουμε

κι ας λιώσουν τα φτερά μας.

*Α' Βραβείο ΚΣΤ΄ Ποιητικών Αγώνων Δελφών

Της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών