Συνάντηση με τον συγγραφέα Χρήστο Χωμενίδη στο Café του ΙΑΝΟΥ 

Ο Νίκος Θρασυβούλου συνομιλεί με τον Χρήστο Χωμενίδη, με αφορμή το νέο του βιβλίο Ο βασιλιάς της, που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Πατάκη. 

Μια συζήτηση, σε πρώτο πρόσωπο, για την τέχνη, την κοινωνία, τη ζωή. 

Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί διαδικτυακά και θα προβάλλεται ζωντανά στο κανάλι Youtube και στη σελίδα Facebook του ΙΑΝΟΥ. 

Λίγα λόγια για τον Χ.Α. Χωµενίδη: 

Γεννηµένος τον Αύγουστο του 1966 στην Αθήνα, ο Χ.Α. Χωµενίδης έχει τελειώσει τη Νοµική Σχολή. Το 1993 εξέδωσε το Σοφό Παιδί. Ακολούθησαν άλλα εννέα µυθιστορήµατα και δεκάδες διηγήµατα, που µεταφράστηκαν στα γαλλικά, στα αγγλικά, στα ισπανικά, στα τσέχικα, στα λιθουανικά, στα τούρκικα και στα εβραϊκά. Το 2015 οι αναγνώστες τίµησαν τη Νίκη και το 2019 τον Φοίνικα µε το Βραβείο Μυθιστορήµατος Public. Στη Νίκη απονεµήθηκαν επίσης το Βραβείο Μυθιστορήµατος του περιοδικού Αναγνώστης και το Κρατικό Βραβείο Λογοτεχνίας. Την άνοιξη του 2017, η Νίκη µεταφέρθηκε στο θέατρο σε σκηνοθεσία του Σταµάτη Φασουλή. Ο Χ.Α. Χωµενίδης κατοικεί πάντα στην Κυψέλη και επιµένει να ελπίζει στο καλύτερο. 

Λίγα λόγια για το νέο βιβλίο Ο βασιλιάς της: 

«Δεν ήταν για σένα, Μενέλαε, η Ελένη...» µου 'χε πει κάποτε ο Οδυσσέας. «Για κανέναν δεν ήταν. Τέτοια οµορφιά πόσο να την αντέξεις;»  

Ακούγονταν πειστικά τα λόγια του. Ότι µε έπνιγε η καλλονή της ή το πένθος της ή η µπερδεµένη, αξεδίψαστη ψυχή της. Έπειθαν. Μα δεν ίσχυαν. Ακούστε τη δική µου αλήθεια. Την άφησα να φύγει επειδή την αγαπούσα. Και ήξερα, ένιωθα, λαχταρούσα να ξαναρχίσει τη ζωή της αλλιώς.  

Τι θα πει αγαπάω; Ανάθεµα αν έχετε προφέρει αυτό το ρήµα πέντε φορές σε όλη σας τη ζωή, τις τέσσερις για τη µάνα σας. Το τρέµετε – σας έχουν µάθει να το τρέµετε. Αγαπάω σηµαίνει γίνοµαι εκείνη που αγαπάω. Η µοίρα της, δική µου µοίρα. Αν πέθαινε η Ελένη, θα θαβόταν η καρδιά µου. 

Όταν την είδα να σαλπάρει µε τον Πάρη, φρέσκος αέρας, δροσερός, φύσηξε εντός µου. «Σου άρπαξε τη γυναίκα το κωλόπαιδο!» Καγχάζω. Μου ανήκε η Ελένη; Δε µας ανήκει τίποτα – το παρελθόν; το µέλλον; ό,τι µπορούµε να αγκαλιάσουµε ή να κουβαλήσουµε στην πλάτη µας; όχι! τίποτα, τίποτα! Τη στιγµή µόνο έχουµε. Και για να µη µας φύγει, τη λιώνουµε µες στην παλάµη µας. Εγώ δεν την έλιωσα τη στιγµή. Την άφησα να φτερουγίσει. Μακριά µου. Η ιστορία µας βάφτηκε στο αίµα και στο ψέµα.  

Συνέβησαν όλα διαφορετικά από ό,τι τα έχετε ακούσει, συνέβησαν πάντως και θα ξανασυµβούν χίλιες χιλιάδες φορές ως τη συντέλεια του κόσµου – και λοιπόν; Βρίσκετε τίποτα ωραίο σε αυτά; Ωραίο ήταν το δειλινό που το 'σκασε η Ελένη µε τον Μενέλαο. Ωραίο ήταν το χάραµα που ανοίχτηκε στο πέλαγος µε τον Πάρη. Παραδοµένη στη θεϊκή χαρά της. Εγκαταλείποντας τα πάντα πίσω της. Αυτό θα έπρεπε να ψάλλουν οι αοιδοί.   

Η πιο μοιραία, η πιο αρχαία ιστορία του κόσμου ειπωμένη από τον πιο παρεξηγημένο πρωταγωνιστή της. Στο καινούριο μυθιστόρημα του Χ.Α. Χωμενίδη ο Μενέλαος αποκτά φωνή. Και λέει τη δική του αλήθεια.