Η «σχεδία» του πεπρωμένου και του Αγώνα 

Καταρρίπτουμε το μύθο του πεπρωμένου, βγάζουμε από την αφάνεια το φύλο της αντίστασης, διατηρούμε άσβεστο το φως της ελπίδας, κάνουμε το εφήμερο ιστορία, κοιτούμε την άβυσσο στα μάτια, νανουριζόμαστε με το χτύπο του καλωσορίσματος, ανοίγουμε πανιά παρέα με τον Σέξπιρ.

Αυτά και άλλα πολλά στη «σχεδία» Ιουνίου (τεύχος #90), που θα βρίσκεται, εκτάκτως, από την Τετάρτη 9 Ιουνίου στους δρόμους της πόλης.

«Ο μύθος του πεπρωμένου». To ιδεολόγημα της παντοδυναμίας των γονιδίων, πέρα από το ότι μας απαλλάσσει από τις δικές μας ευθύνες, στρώνει το έδαφος για την επιστροφή της ευγονικής. «Τα γονίδια αποτελούν ένδειξη για μία δυνατότητα ή προδιάθεση. Το κατά πόσο αυτή θα υλοποιηθεί ή όχι εξαρτάται από τις αναπτυξιακές διεργασίες, οι οποίες με τη σειρά τους εξαρτώνται από το περιβάλλον. Γι’ αυτό ακριβώς η ιδέα του γενετικού νετερμινισμού είναι εσφαλμένη. Το αποτέλεσμά του, μάλιστα, είναι ότι, όταν κάποιο χαρακτηριστικό (π.χ. παχυσαρκία, καρκίνος, αλκοολισμός, επιθετικότητα) εμφανίζεται σε πολλές γενιές σε μια οικογένεια, είναι πιο πιθανό να αποδώσουμε διαισθητικά αυτό το χαρακτηριστικό σε κοινά γονίδια παρά στο κοινό περιβάλλον», μας λέει ο δρ. Κώστας Καμπουράκης, ερευνητής στο Πανεπιστήμιο της Γενεύης. Στο εκτενές ρεπορτάζ με τίτλο «Ο μύθος του πεπρωμένου» ανοίγουμε το φάκελο της γονιδιοκρατίας.

«Το φύλο της αντίστασης».  Μία διακεκριμένη οικονομολόγος βγάζει από την αφάνεια την απλήρωτη γυναικεία εργασία, βρίσκει το αντίδοτο στην κρίση στην «οικονομία της φροντίδας»,  ενώ θεωρεί την ισότητα των φύλων παραγωγική. «Μια “οικονομία της φροντίδας” στηρίζεται σε μια “κοινωνία που νοιάζεται” και θα εξασφαλίζει ένα καθολικό δικαίωμα στη φροντίδα, ένα δικαίωμα όλων να φροντίζουν και να φροντίζονται σε όλες τις φάσεις του κύκλου ζωής», σημειώνει, μεταξύ άλλων, στη συνέντευξή της στη «σχεδία» η Μαρία Καραμεσίνη, καθηγήτρια Οικονομικών της Εργασίας και της Κοινωνικής Πολιτικής στο Πάντειο Πανεπιστήμιο και πρώην πρόεδρος και διοικήτρια του ΟΑΕΔ.

«Το άσβεστο φως της ελπίδας». Ένας μύθος του παγκόσμιου κινηματογράφου επιστρέφει στα δύσκολα χρόνια της παιδικής της ηλικίας, αντιτάσσεται στην αδιαφορία με την οποία αντιμετωπίζονται τα προσφυγόπουλα, ενώ αναζητεί τη λάμψη που κρύβουμε όλοι μέσα μας. «Όταν υποδύεσαι ένα χαρακτήρα, οι ελπίδες και τα όνειρά του, καθώς και τα προβλήματα και τα βάσανά του, γίνονται και δικά σου. Κάθε χαρακτήρας σε βοηθάει να αναπτυχθείς σαν άτομο», υπογραμμίζει, ανάμεσα σε άλλα, στη συνέντευξή της, η Σοφία Λόρεν.

«Το εφήμερο γίνεται ιστορία». Ένας αγαπημένος κομίστας μάς μεταφέρει στην πλατεία της Επανάστασης, μας περιγράφει την καθημερινότητα στα χρόνια του Αγώνα, τις τοπικές και κοινωνικές αντιθέσεις της εποχής, ενώ εξηγεί πώς τα εθνικά αφηγήματα απέχουν από την ιστορική αλήθεια. «Καμιά κοινωνία δεν μπορεί ν’ αντιληφθεί “επιστημονικά την ιστορία της. Αυτό που συνήθως κυριαρχεί είναι ένα εύπεπτο, μονοδιάστατο εθνικό αφήγημα με καλούς και κακούς», εξηγεί στη «σχεδία» ο Soloup, όπως του αρέσει να αυτοσυστήνεται του Αντώνη Νικολόπουλου.

«Ο χτύπος του καλωσορίσματος». Παιδιά από το Αφγανιστάν ενώνονται με παιδιά από την Αιθιοπία, ενώ μαμάδες με μωρά, μπαμπάδες που είναι συνάμα και μητέρες γράφουν νανουρίσματα και ανοίγουν έναν μουσικό δίαυλο επικοινωνίας με το ίδιο τους το τέκνο. «Από τη στιγμή που τα παιδιά και οι νέοι συναντούν στην ορχήστρα τους διαφορετικούς άλλους, γίνονται ενεργά μέλη μιας ομάδας και, στη συνέχεια, ενεργοί πολίτες», επισημαίνει ο Παναγιώτης Τσιρίδης, παιδαγωγικός υπεύθυνος του El Sistema Greece.

«Τα μάτια της αβύσσου». Στις ερημωμένες γωνιές της πόλης, ένας αθέατος κόσμος δεν αναζητά μονάχα προστασία από την πανδημία, αλλά και την ανθρώπινη επαφή, ένα χαμόγελο, το σεβασμό. «Με κλειστή την εστίαση, οι άστεγοι δεν είχαν καμία πρόσβαση σε φαγητό, ενώ υπήρχαν κι εκείνοι που έμειναν χωρίς νερό για πάνω από  δέκα ώρες. Ήταν σοκαριστικές οι εικόνες», σημειώνει στη «σχεδία», ο Γιώργος Καλαμίτσης, πρόεδρος του Δ.Σ. του Συλλόγου Ασθενών Ήπατος Ελλάδος «Προμηθέας», που συμμετέχει στην πρωτοβουλία «Streetwork Project».

«Ο Σέξπιρ στα πανιά μας». Από τούτο το καλοκαίρι η «σχεδία» μιλάει και αγγλικά και σαλπάρει για τις θάλασσες του υπεύθυνου τουρισμού, μα και των δράσεων αλληλεγγύης. Από φέτος τον Ιούνιο, μια επιπλέον έκδοση της «σχεδίας» στην αγγλική γλώσσα θα κυκλοφορεί στους δρόμους της πόλης.

Ακόμη, ο Χρήστος Αλεφάντης, στα «Λόγια της πλώρης», περιγράφει την εβδομάδα της μαρμότας. Ο ελληνικής καταγωγής πρέσβης της Αυστραλίας στην Ελλάδα Arthur Spyrou συναντιέται με τον δάσκαλό του στο τουμπερλέκι Αλέκο Ρούπα και μιλούν για μια φιλία γεμάτη κρουστά. Ο φακός του Κωστή Μπακόπουλου καταγράφει βραδινά στιγμιότυπα της πόλης, την ίδια στιγμή που μία γυναίκα που δεν μετάνιωσε για το ότι παρέμεινε στο νησί της μας μεταφέρει στη Σκόπελο των γλεντιών, των ελαιώνων, της αλιείας και της ναυτοσύνης, ενώ μας ετοιμάζει και γίδα με μακαρόνια. Παράλληλα, ένας  νέος άνθρωπος αναβιώνει μια οικογενειακή παράδοση γεύσεων, ενώ δηλώνει γοητευμένος από την πολυχρωμία και το ξαναζωντάνεμα μιας ιστορικής γειτονιάς της Αθήνας. Επιπλέον, κάνουμε νέες εγγραφές στο Ημερολόγιο της «σχεδίας» και, μέσα από μια μικρή αγγελία, μυούμαστε στα μυστικά της εκπαίδευσης των αλόγων.

 Αυτά και άλλα πολλά στη «σχεδία» Ιουνίου (τεύχος #90).