apostaktirio.gr - Ποίηση Πολυξένης Ζαρκαδούλα, Αιώρα

Δευτέρα, 19 Οκτωβρίου 2020 09:50

Ποίηση Πολυξένης Ζαρκαδούλα, Αιώρα

Αιώρα

Περπατούσα για ώρες

δεν ήθελα ν’ ακούω λόγια παρηγοριάς

ποτέ εξάλλου δεν μου άρεσαν.

Μετά την κηδεία έφυγα σχεδόν τρέχοντας

το μόνο που ήθελα ήταν ν’ αναπνεύσω οξυγόνο

και να βρεθώ κάπου μόνη μου...

Η εικόνα του μέσα στο φέρετρο

ήταν τρομαχτική, απόκοσμη, κρύα

δεν την άντεχε ούτε ο νους μου ούτε η ψυχή μου.

Ακόμα δεν μπορούσα να το πιστέψω

και πίστευα πως ποτέ δεν θα μπορούσα να το αποδεχθώ.

Είναι σκληρό να χάνεις τον πατέρα σου

κι ακόμα χειρότερη στιγμή η στερνή ώρα του αντίο...

Σου ραγίζει την ψυχή...

Κάποια στιγμή έφτασα σ’ ένα πάρκο

άνοιξα την πόρτα και μπήκα μέσα,

κάτι σα να μου θύμιζε...

Και τότε την είδα εκεί, στην ίδια γωνία,

όπως τότε, όταν ήμουν παιδί.

Ξάφνου, ήταν σα να μου χαμογελάει,

θα ένοιωθε τον πόνο μου,

θα έβλεπε το δάκρυ μου.

Μου ήρθε μια ιδέα

-δεν αντιστάθηκα-

πήγα κοντά της και την έπιασα,

έκατσα επάνω της κι άρχισα να κουνιέμαι

όπως όταν ήμουνα παιδί

κι όλα ήταν ωραία και χαρούμενα.

Κάπου κουράστηκα και σταμάτησα

δεν ήμουν πια παιδί, δεν είχα τις ίδιες αντοχές

και, τότε, εκεί που χάζευα ένα όμορφο λουλούδι

άρχισα να κουνιέμαι, έτσι, χωρίς να βάζω καμιά δύναμη

σαν κάτι να μ’ έσπρωχνε, σαν ένα χέρι να με κουνούσε!

Και τότε ακούστηκε μια φωνή:

"πιο δυνατά, μπαμπά, θα πάω ψηλά μέχρι τον ουρανό,

πιο δυνατά".

Read 698 times