Κάποια θλιβερά δειλινά

Κάποια θλιβερά δειλινά

-οι εποχές δεν έχουν σημασία-

φιμώνω τις παλιές φωτογραφίες.

Η στριγκιά εγκατάλειψη

των παλιών μας δρόμων

τέλεια αντηχεί στα ηχεία της πόλης.

Αγαπημένοι αλαργινοί

ουρλιάζουν για ένα μου νεύμα

μα εγώ τους σημαδεύω στο μεσόφρυδο.

Που ήσασταν εραστές και φίλοι όταν

ήρθε να με βρει η ποίηση;

Σε ποια στεγανά κρυφτήκατε

σαν ξεχύθηκα έξω από’ μένα;

Διόλου επιλήσμονα

αναπόφευκτα κι ωραία μεγαλώνω

με το κενό που αφήσατε να ζει μαζί μου.

Κι αν οι σκιές απ' τ' ανθρώπινα τα πάθη

στοιχειώσανε τα όνειρα τα πρώτα

κι αν οι θύμησες κόβουν επικίνδυνα

λωρίδες τη ψυχή μου

έχει μια γλύκα ετούτη η πίκρα.

Τώρα, σας καταλαβαίνω.