Nâzım Hikmet

Non vivere...

 

Ragazzo mio,

io non ho paura di morire.

Tuttavia, ogni tanto,

mentre lavoro

nella solitudine della notte,

ho un sussulto nel cuore,

saziarsi della vita, figlio mio,

è impossibile.

 

Non vivere su questa terra come un inquilino,

o come un villeggiante stagionale.

Ricorda:

in questo mondo devi vivere saldo,

vivere come nella casa paterna.

 

Credi al grano,

alla terra,

al mare,

ma prima di tutto

all’uomo.

 

Ama la nuvola,

il libro,

la macchina,

ma prima di tutto

l’uomo.

 

Senti infondo al tuo cuore

il dolore del ramo che secca,

della stella che si spegne,

della bestia ferita,

ma prima di tutto

il dolore dell’uomo.

 

Godi di tutti i beni terrestri,

del sole,

della pioggia

e della neve,

dell’inverno e dell’estate,

del buio e della luce,

ma prima di tutto

godi dell’uomo.

 

Μην ζεις...

 

Αγόρι μου,

δεν φοβάμαι να πεθάνω.

Ωστόσο, κάθε τόσο,

ενώ δουλεύω

στη μοναξιά της νύχτας,

έχω ένα τράνταγμα στην καρδιά,

να χορτάσεις τη ζωή, γιε μου,

είναι αδύνατον.

 

Μην ζεις σε αυτή τη γη σαν ενοικιαστής,

ή σαν εποχικός παραθεριστής

Θυμήσου:

σε αυτόν τον κόσμο πρέπει να ζεις σταθερά,

να ζεις όπως στο πατρικό σπίτι.

 

Πίστεψε στο σιτάρι,

στη γη,

στη θάλασσα,

αλλά πρώτα απ' όλα

στον άνθρωπο.

 

Αγάπησε το σύννεφο,

το βιβλίο,

το αυτοκίνητο,

αλλά πρώτα απ' όλα

τον άνθρωπο.

 

Νιώσε στο βάθος της καρδιάς σου

τον πόνο του κλαδιού που ξεραίνεται,

του αστεριού που σβήνει,

του τραυματισμένου θηρίου,

αλλά πρώτα απ' όλα

τον ανθρώπινο πόνο.

 

Απόλαυσε, όλα τα επίγεια αγαθά,

τον ήλιο,

τη βροχή,

και το χιόνι,

το χειμώνα και το καλοκαίρι,

το σκοτάδι και το φως,

αλλά πρώτα απ' όλα

απόλαυσε τον άνθρωπο.

 

---

Cesare Pavese

Il desiderio mi brucia

 

Il desiderio mi brucia

il desiderio di cose belle

che ho viste e non vissute.

Il desiderio mi brucia

ed impera ardente e solo

nel mio cuore e nel mio cervello.

Desidero tante cose

che ho viste in trasparenza

di musica fiori e profumi.

Di luci e di brusii strani

che avvicinano l’anima alla poesia.

 

Che è questa voce?

È il mio violino che canta

(Strano. Eppure io non ci sono!)

E questa vertigine insolita?

È quella che provo quando La vedo.

Tutto pare uno strano capogiro di febbre

pieno di tanti frantumi di cristallo

che scintillano e tintinnano

tintinnano, tintinnano e scintillano…

… ed in questa vertiginosa ridda

ancora la vedo, bella e quasi assente

immensamente bella

ma lontana…

… lontana…

… lontana…

… come la musica…

… come l’inebriante profumo…

… come le luci che ora sono

nel silenzio spente.

 

Η επιθυμία με καίει

 

Η επιθυμία με καίει

Η επιθυμία για όμορφα πράγματα

που είδα αλλά δεν έζησα.

Η επιθυμία με καίει

και βασιλεύει παθιασμένη και μόνη

στην καρδιά μου και το μυαλό μου.

Επιθυμώ τόσα πολλά πράγματα

που έχω δει φανερά διαμέσου

της μουσικής, των λουλουδιών και των αρωμάτων.

Από τα φώτα και τα παράξενα θροΐσματα

που φέρνουν πιο κοντά την ψυχή στην ποίηση.

 

Ποια είναι αυτή η φωνή;

Είναι το βιολί μου που τραγουδά

(Παράξενο. Κι όμως δεν είμαι εκεί!)

Κι αυτός ο ασυνήθιστος ίλιγγος;

Είναι αυτό που αισθάνομαι όταν την βλέπω.

Όλα μοιάζουν με μια παράξενη ζάλη πυρετού

γεμάτη από πολλά κρυστάλλινα θρύψαλα

που λαμπυρίζουν και κουδουνίζουν

κουδουνίζουν, κουδουνίζουν και λαμπυρίζουν...

...και σε αυτήν την ιλιγγιώδη δίνη

ακόμα την βλέπω, όμορφη και σχεδόν απούσα

εξαιρετικά όμορφη

αλλά μακρινή...

...μακρινή...

...μακρινή...

...όπως η μουσική...

...όπως το αισθησιακό άρωμα...

...όπως τα φώτα που τώρα είναι

σβηστά στη σιωπή.

 

---

Agostino d'Ippona (Αυγουστίνος Ιππώνος)

La Morte non è niente

 

La morte non è niente. 

Sono solamente passato dall’altra parte: è come fossi nascosto nella stanza accanto. 

Io sono sempre io e tu sei sempre tu. 

Quello che eravamo prima l’uno per l’altro lo siamo ancora. 

Chiamami con il nome che mi hai sempre dato, che ti è familiare; parlami nello stesso modo affettuoso che hai sempre usato. 

Non cambiare tono di voce, non assumere un’aria solenne o triste. 

Continua a ridere di quello che ci faceva ridere, di quelle piccole cose che tanto ci piacevano quando eravamo insieme. 

Prega, sorridi, pensami! 

Il mio nome sia sempre la parola familiare di prima: pronuncialo senza la minima traccia d’ombra o di tristezza. 

La nostra vita conserva tutto il significato che ha sempre avuto: è la stessa di prima, c’è una continuità che non si spezza. 

Perché dovrei essere fuori dai tuoi pensieri e dalla tua mente, solo perché sono fuori dalla tua vista ? 

Non sono lontano, sono dall’altra parte, proprio dietro l’angolo. 

Rassicurati, va tutto bene. 

Ritroverai il mio cuore, ne ritroverai la tenerezza purificata. 

Asciuga le tue lacrime e non piangere, se mi ami: 

il tuo sorriso è la mia pace.

 

Ο θάνατος δεν είναι τίποτα

Ο θάνατος δεν είναι τίποτα. 

Έχω περάσει μόνο στην άλλη πλευρά: είναι σαν να είμαι κρυμμένος στο διπλανό δωμάτιο. 

Εγώ είμαι πάντα εγώ κι εσύ είσαι πάντα εσύ. 

Αυτό που ήμασταν πριν ο ένας για τον άλλον, είμαστε ακόμα. 

Φώναξέ με, με το όνομα που ανέκαθεν μου είχες δώσει, που σου είναι γνώριμο; μίλα μου με τον ίδιο τρυφερό τρόπο που έχεις συνηθίσει. 

Μην αλλάζεις τον τόνο της φωνής σου, μην παίρνεις επίσημο ή θλιμμένο ύφος. 

Συνέχισε να γελάς με εκείνο που μας έκανε να γελάμε, με εκείνα τα μικρά πράγματα που μας άρεσαν πολύ όταν ήμασταν μαζί. 

Προσευχήσου, χαμογέλα, σκέψου με! 

Τ' όνομά μου να είναι η γνώριμη λέξη πριν απ' όλα: πρόφερέ το δίχως το παραμικρό ίχνος σκιάς ή θλίψης. 

Η ζωή μας διατηρεί όλο το νόημα που είχε πάντα: είναι η ίδια όπως και πριν, υπάρχει μια συνέχεια που δεν σπάει. 

Γιατί θα έπρεπε να είμαι έξω από τις σκέψεις σου και το μυαλό σου, μόνο και μόνο γιατί είμαι έξω από το οπτικό σου πεδίο ; 

Δεν είμαι μακριά, είμαι από την άλλη πλευρά, ακριβώς πίσω από τη γωνία. 

Ηρέμησε, όλα πάνε καλά. 

Θα ξαναβρείς την καρδιά μου, θα ξαναβρείς την καθαρή τρυφερότητα. 

Σκούπισε τα δάκρυα σου και μην κλαις, αν με αγαπάς: 

Το χαμόγελο σου είναι η ειρήνη μου.