Η «σχεδία» της ευδαιμονίας και της ήβης

Βγάζουμε την ευδαιμονία από το δίχτυ, θέτουμε όρια στην ήβη, εισερχόμαστε στο ασανσέρ της αρχαιότητας, μαθαίνουμε την τέχνη της συνύπαρξης, καλλιεργούμε το λουλούδι της μνήμης, κερδίζουμε το έπαθλο της ρέγγας, βαδίζουμε στον τόπο της καταλλαγής, μαγειρεύουμε στην κουζίνα της ενσυναίσθησης.

Αυτά και άλλα πολλά στη «σχεδία» Νοεμβρίου (τεύχος #94), που θα βρίσκεται από την Τετάρτη 27 Οκτωβρίου στους δρόμους της πόλης.

«Η ευδαιμονία στο δίχτυ». Υπερέκθεση των παιδιών μας, εικονικό πένθος, ψεύτικη τελειότητα. Η οικοδόμηση μίας επίπλαστης ταυτότητας περνάει, πλέον, μέσα από τα  κοινωνικά μέσα. «Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης μας δίνουν την ευκαιρία να δημοσιοποιήσουμε μία ψευδή εικόνα ευδαιμονίας και τελειότητας. Στο Facebook ή στο Instagram ο κόσμος είναι αταξικός και πλασματικός. Όλα ανάγονται στη σφαίρα του ιδεατού. Δίνεται η δυνατότητα της ελεγχόμενης προβολής υπό ιδανικό φωτισμό μόνο των εξιδανικευμένων πλευρών κάθε θέματος. Καθένας μπορεί να προσποιηθεί οτιδήποτε και να προωθήσει όποια ζωή θέλει», μας λέει η ψυχίατρος-ψυχοθεραπεύτρια Χριστίνα Βαϊζίδου. Είναι το φάκελο τον φάκελο των μέσων κοινωνικής δικτύωσης που ανοίγει η «σχεδία» στο ρεπορτάζ με τίτλο «Η ευδαιμονία στο δίχτυ».

«Ήβη δίχως όρια». Από αθέλητο φλερτ μέχρι καταναγκαστική σεξουαλική επαφή, η βία στις συντροφικές σχέσεις των εφήβων μπορεί να είναι πολυδιάστατη, η πρόληψή της, ωστόσο, είναι εφικτή. «Τα αγόρια που έχουν χαμηλή αυτοεκτίμηση είναι πιο πιθανό να γίνουν θύτες, ενώ τα κορίτσια με χαμηλή αυτοεκτίμηση είναι πιθανότερο να βρεθούν στη θέση του θύματος… Η συντροφική βία την περίοδο της εφηβείας είναι ένα σημαντικό πρόβλημα, όχι μόνο λόγω των ανησυχητικών διαστάσεων που λαμβάνει και των συνεπειών στη σωματική και ψυχική υγεία του εφήβου, αλλά επειδή εμφανίζεται σε μια φάση της ζωής που μπορεί το άτομο να μάθει να αλληλεπιδρά με αυτόν τον τρόπο στις σχέσεις του», προειδοποιεί η ψυχολόγος δρ. Βάνα Παπακίτσου.

«Η αρχαιότητα στο ασανσέρ». Ένας ανατρεπτικός αρχαιολόγος φέρνει με εύθυμο τρόπο κοντά μας το παρελθόν, τάσσεται ενάντια στην εξιδανίκευσή του, εξηγεί γιατί οι μικρές παράξενες ιστορίες των μικρών παράξενων ανθρώπων φτιάχνουν την Ιστορία, αλλά και γιατί θεωρεί την αρχαιολογία ως μία πανανθρώπινη συνεδρία ψυχοθεραπείας. «Με μαγεύουν περισσότερο οι εταίρες, οι πόρνες, οι δούλοι, οι κατατρεγμένοι, οι ασύμβατοι, όλοι όσοι δεν χωρούσαν στην κοινωνία που ζούσαν», σημειώνει, μεταξύ άλλων, στη συνέντευξή του στη «σχεδία» ο δρ. Θεόδωρος Παπακώστας.

«Η τέχνη της συνύπαρξης». Ένας αστέρας του Χόλιγουντ δεν κρύβει τη συγκίνησή του για την επιστροφή του στις κινηματογραφικές αίθουσες, θεωρεί πως το σινεμά μπορεί να επουλώσει τραύματα, ενώ συμπάσχει με τους «αγροίκους» της «βαθιάς» Αμερικής, με τους οποίους θεωρητικά τον χωρίζει άβυσσος. «Είμαστε όλοι συνδεδεμένοι μεταξύ μας, αλλά οι πολιτικοί πάντοτε θα τροφοδοτούν και θα αναδεικνύουν τις διαφορές, γιατί αυτό είναι προς το συμφέρον τους», τονίζει στη συνέντευξή του ο Ματ Ντέιμον.

«Το λουλούδι της μνήμης». Σε ένα ιαπωνικό εστιατόριο, μπορεί να γίνονται λάθη στις παραγγελίες, καταδεικνύεται, όμως, πως οι ηλικιωμένοι με άνοια δεν έχουν χάσει την εργασιακή τους ικανότητα. «Θέλαμε να δημιουργήσουμε ένα χώρο όπου οι πελάτες να αισθάνονται ότι όλα είναι υπέροχα και πως απλά άνθρωποι με άνοια έτυχε να δουλεύουν εκεί», σημειώνει ο εμπνευστής του «Εστιατορίου Λανθασμένων Παραγγελιών» Σίρο Ογκούνι.

«Το έπαθλο της ρέγγας». Από τα σχήματα των σπαγγέτι μέχρι την αντισυναχική δράση του οργασμού, οι έρευνες που αποσπούν το βραβείο-παρωδία των Νόμπελ μπορεί να εγγυηθούν την παγκόσμια ειρήνη. Χαρακτηριστικά, επιστημονική ομάδα βραβεύτηκε με Ig Nobel, καθώς βρήκε ότι οι φυσαλίδες που είχαν προκαλέσει μεγάλη κρίση στις ρωσοσουηδικές σχέσεις δεν προκαλούνταν από ρωσικά υποβρύχια, αλλά από ρέγγες που πέρδονταν.  

«Ο τόπος της καταλλαγής».Οι ιθύνοντες της μεγαλύτερης πηγής πληροφοριών του καιρού μας μάς ταξιδεύουν στο όραμα μιας ελεύθερης, συνεργατικής εγκυκλοπαίδειας. «Η Wikipedia δεν θα γινόταν ούτε έπρεπε να γίνει το όχημα για κάποια συγκεκριμένη ιδεολογία ή άποψη», υπογραμμίζει ο συνιδρυτής της Τζίμι Γουέιλς.

«Μια σαλάτα ενσυναίσθησης». Από τις νέες μυρωδιές στην κουζίνα μέχρι τις σειρές από μαργαριτάρια στους τοίχους, το café της «σχεδίας» εξελίσσεται, έχοντας ως πυξίδα το όραμα να κάνει καλύτερο τον κόσμο γύρω μας και μέσα μας.

«Ο δρόμος με τους υδατάνθρακες». Ενόψει του Αυθεντικού Μαραθωνίου της Αθήνας, πιστοί στην παράδοση, επιστρέφουμε στο καθιερωμένο «πάρτι με μακαρόνια» στο σπίτι της «σχεδίας».

Ακόμη, ο Χρήστος Αλεφάντης, στα «Λόγια της πλώρης», περιγράφει ένα ντους με το καναρίνι. Ο εκπαιδευτής κατάδυσης Αιμίλιος Σερετάκης και ο συνεργάτης του Απόστολος Φλωρίδης μιλούν για μια φιλία που αναπτύχθηκε στο βυθό. Οι φακοί του Κωστή Μπακόπουλου και του Βασίλη Μαρινάκη καταγράφουν απογευματινά και μεσημεριανά αντίστοιχα στιγμιότυπα της πόλης, την ίδια στιγμή που ένας μαθηματικός μάς ταξιδεύει στο Καστελλόριζο της μετανάστευσης, του ψαρέματος κι ενός καινοτόμου μουσείου, ενώ μας ετοιμάζει κατουμάρι. Παράλληλα, σε μια πειραιώτικη γωνιά, η αλιευτική ιστορία του τόπου διασταυρώνεται με την αμπελουργική παράδοση της Αττικής. Επιπλέον, κάνουμε νέες εγγραφές στο Ημερολόγιο της «σχεδίας» και, μέσα από μια μικρή αγγελία, μαθαίνουμε να παίζουμε μπουζούκι.

Αυτά και άλλα πολλά στη «σχεδία» Νοεμβρίου (τεύχος #94).