Η «σχεδία» της Αφροδίτης και της ανταπόδοσης

Χρησιμοποιούμε τις συγκοινωνίες ως κοινωνικό εργαλείο,  θωρούμε την Αφροδίτη της δυστοπίας, τείνουμε τη χείρα της διπλανής πόρτας, βάζουμε πιπέρι στη ροκ μουσική, ψηλαφούμε τα γράμματα της ανεξαρτησίας, φυτεύουμε τις μπανάνες της οργής, βρισκόμαστε χαμένοι στην οργάνωση, θαυμάζουμε τα σχέδια της ελπίδας.

Αυτά και άλλα πολλά στη «σχεδία» Ιανουαρίου (τεύχος #96), που θα βρίσκεται από την Τετάρτη 29 Δεκεμβρίου στους δρόμους της πόλης.

Η επένδυση στη δημόσια συγκοινωνία όχι μόνο δεν είναι περιττή, αλλά αποτελεί πολύτιμο εργαλείο κοινωνικής  και συνάμα πολεοδομικής και αστικής ανάπτυξης. Οι αρχές του Πόρτλαντ στις ΗΠΑ έθεσαν ως στόχο το 80% των κατοίκων (μέσω και της συγκοινωνίας) να έχουν πρόσβαση εντός 15 λεπτών σε όλες τις βασικές τους ανάγκες. «Οι επιφυλάξεις του Έλληνα για τη δημόσια συγκοινωνία θα διασκεδάζονταν να προσαρμόζονταν οι διαδρομές στις ανάγκες του», μας λέει ο Θάνος Βλαστός, πολεοδόμος-συγκοινωνιολόγος και καθηγητής στο Εθνικό Μετσόβειο Πολυτεχνείο.  Είναι το φάκελο των αστικών μεταφορών που ανοίγουμε στο ρεπορτάζ με τίτλο «Η αφετηρία της ανταπόδοσης».

«Η ψηλάφηση της ανεξαρτησίας». Η έκδοση της «σχεδίας» σε κώδικα Μπράιγ δείχνει το δρόμο της συμπερίληψης και της απόλαυσης της ανάγνωσης από τους συνανθρώπους μας με οπτική αναπηρία. «Η συνεργασία μας με το περιοδικό δρόμου "σχεδία" ήταν ένα όραμα που κατάφερε να γίνει πράξη. Η κοινωνία μας γίνεται πλέον πιο ανοιχτή και πιο προσβάσιμη για όλους», μας λέει η κυρία Σοφία-Λευκή Χαμονικολάου, διοικήτρια και πρόεδρος του ΔΣ του Κέντρου Εκπαίδευσης και Αποκατάστασης Τυφλών (ΚΕΑΤ).

«Η Αφροδίτη της δυστοπίας». Ένας καταξιωμένος ιστορικός ανασύρει τον πέπλο της σιωπής γύρω από τη διάδοση της ευγονικής στον τόπο μας, καταδεικνύει την παγκοσμιότητά της, την εσφαλμένη αποκλειστική της ταύτιση με τον ναζισμό, αλλά και τη δυστοπία των σύγχρονων επιβιώσεών της. «Μια ευρύχωρη “υπο-ανθρωπότητα δαιμονοποιείται για τη νοσηρότητα ή την ελλειμματικότητά της με γνώμονα ιδεοληψίες που ενδύονται με αντικειμενικοποιημένα γνωρίσματα», σημειώνει, μεταξύ άλλων, στη συνέντευξη του στη «σχεδία» ο καθηγητής Ιστορίας και Διδακτικής της Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου Γιώργος Κόκκινος.

«Η χείρα της διπλανής πόρτας». Η ενδοοικογενειακή βία δεν αποτελεί ιδιωτική αλλά κοινωνική υπόθεση, και ο αγώνας για την εξάλειψή της περνάει μέσα από τον γείτονα, τον φίλο, τον διπλανό. «Πολλοί είναι εκείνοι που ενώ έχουν δει έναν ξυλοδαρμό δεν πηγαίνουν να συνδράμουν αυτή τη γυναίκα, καθώς ακόμα υπάρχει η νοοτροπία τα “εν οίκω μη εν δήμω”», μοιράζεται μαζί μας η νομικός Πηνελόπη Μουρτζούκου.  

«Ποπ και ροκ από πιπέρι». Ένας πολυπράγμων δημοσιογράφος και παραγωγός μάς ανεβάζει στους αιθέρες των ραδιοσυχνοτήτων, περιγράφει τη θητεία του στη Βίβλο των μουσικόφιλων, αναζητεί τη χαμένη ευρηματικότητα του ραδιοφώνου, ενώ τονίζει την ανάγκη κατανίκησης του ανορθολογισμού, αλλά και υπέρβασης των προκαταλήψεών μας. «Ο αλγόριθμος δεν δημιουργεί σχέσεις. Δεν δημιουργεί πάθος για τη μουσική. Δεν μπορεί να σε εκπλήξει και δεν μπορεί να σου κάνει συντροφιά», επισημαίνει, ανάμεσα σε άλλα, μιλώντας στη «σχεδία», ο Γιώργος Μουχταρίδης.  

«Οι μπανάνες της οργής». Στη γαλλική Καραϊβική, η αντίδραση στον υποχρεωτικό εμβολιασμό συναπαντιέται με τη μόλυνση της πλειοψηφίας των κατοίκων από ένα τοξικό φυτοφάρμακο. Όντως, το μεγαλύτερο μέρος της Μαρτινίκας και της Γουαδελούπης, σχεδόν όλο το νερό και όλα τα παραγόμενα τρόφιμα στα νησιά είναι μολυσμένα με χλωρδεκόνη.  

«Χαμένοι στην οργάνωση». Μπορεί οι μη κερδοσκοπικές οργανώσεις να έχουν έναν ισχυρό κοινωνικό αντίκτυπο στη χώρα μας, ένα νέο, όμως, θεσμικό πλαίσιο θέτει σε κίνδυνο την ίδια τους τη βιωσιμότητα. «Για κάθε ένα ευρώ που πηγαίνει στις μη κερδοσκοπικές οργανώσεις δημιουργείται αξία μεταξύ τεσσάρων και πέντε ευρώ», τονίζει ο συνιδρυτής της οργάνωσης Higgs και επίκουρος καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου Σωτήρης Πετρόπουλος.  

«Τα σχέδια της ελπίδας». Στον 1ο παιδικό διαγωνισμό παιδικού σκίτσου της «σχεδίας», η φαντασία και ο αυθορμητισμός συναντήθηκαν με τη ζεστασιά και την αλληλεγγύη.

Ακόμη, ο Χρήστος Αλεφάντης, στα «Λόγια της πλώρης», κρούει την καμπάνα του χωριού. Ο οργανοποιός Χρήστος Σπουρδαλάκης και ο μουσικός Ευγένιος Χαλίλ  μάς διηγούνται μία φιλία γεμάτη νότες και ανάγνωση. Οι φακοί του Κωστή Μπακόπουλου και του Βασίλη Μαρινάκη καταγράφουν βραδινά και πρωινά αντίστοιχα στιγμιότυπα της πόλης, την ίδια στιγμή που μία λογίστρια με βαθιά αγάπη για τη μαγειρική μάς «ξεναγεί» στα Μάλια της τουριστικής ανάπτυξης, της εστίασης, του νυφοπάζαρου και των παραδοσιακών γάμων, ενώ μας ετοιμάζει κουμπάνια. Παράλληλα, σε ένα ιστορικό κουτούκι μιας αθηναϊκής γειτονιάς, όπου σύχναζαν πραγματικοί και «μεταμφιεσμένοι» οικοδόμοι, συνεχίζεται μια γαστρονομική παράδοση 70 χρόνων. Επιπλέον, κάνουμε νέες εγγραφές στο Ημερολόγιο της «σχεδίας» και, μέσα από μια μικρή αγγελία, μαθαίνουμε τα μυστικά της ελληνικής βιολογικής κτηνοτροφίας.

Αυτά και άλλα πολλά στη «σχεδία» Ιανουαρίου (τεύχος #96).