ΕΝΑ ''ΘΑΛΑΣΣΟΠΟΥΛΙ'' ΤΡΙΑΝΤΑ ΕΤΩΝ 

Δεν ήταν ένα απλό εκδοτικό εγχείρημα. Ήταν μέρος ενός σχεδίου για τα παιδιά που περιελάμβανε και την εφημερίδα. 

Εφημερίδα το ΘΑΛΑΣΣΟΠΟΥΛΙ.

Οκτώβρης του 1991. Έδρα η Ερμούπολη. 

Το όραμα ξεκινούσε από τη Σύρο.

Πριν από τριάντα χρόνια. 

Παράλληλα με το έντυπο διοργανώθηκαν εκδηλώσεις με μουσική για παιδιά, ανάδειξη ξεχασμένων παιχνιδιών, αλληλογραφία μεταξύ παιδιών όλης της Ελλάδας, διαγωνισμοί έκφρασης, συναντήσεις με θέμα την παιδική λογοτεχνία, κουκλοθέατρο και πολλά άλλα. 

Σχολικές τάξεις στα νησιά αλλά και αλλού δούλευαν θέματα για τις σελίδες του Θαλασσοπουλιού. 

Το βασικό ήταν τα παιδιά να παίρνουν την εφημερίδα κάθε μήνα στα χέρια τους και να την γεμίζουν τα ίδια με τις συνεργασίες τους.

Ζήσαμε ξεχωριστές στιγμές.

Όλα τα μέλη της Συντακτικής Επιτροπής και οι συνεργάτες του εντύπου. 

Κυκλαδονήσια,Δωδεκάνησα,Χίος,Μυτιλήνη,Αρκαδία,Εβρος,Λεμεσός,Κα-λαμάτα,Κρήτη,Πήλιο,Χαλκίδα και τόσα άλλα σημεία της χώρας... 

Από παντού και πολύ γρήγορα το Θαλασσοπούλι με δυνατές σπρωξιές στον αέρα έφτανε σε σπίτια και σχολεία, στα χέρια παιδιών, εκπαιδευτικών και γονέων.

Νησί το νησί, σχολειό το σχολειό, πόρτα την πόρτα ενθαρρύναμε τα παιδιά.

Μια εφημερίδα που ενώνει , που δίνει χαρά, που κάνει τα παιδιά να νιώθουν δημιουργικά. 

Το ταχυδρομικό μας κουτί γέμιζε με γράμματα, ζωγραφιές, σκέψεις παιδιών και εφήβων, σκίτσα και ανέκδοτα, γλωσσοδέτες και παραμύθια… 

Ένας καταιγισμός.

Ειδικά τον πρώτο χρόνο. Δεκάδες επιστολές. 

Η προτροπή από παντού ήταν μία: συνεχίστε! 

Συνεχίζαμε με 2000 αντίτυπα κάθε μήνα. Οι προοπτικές ήταν να αυξηθούν τα φύλλα. Και μάλιστα πολύ.

Μεσολάβησε και η πρόσκληση των ελληνικών σχολείων της Σουηδίας και ένα  δισέλιδο ένθετο που προστέθηκε με τις συνεργασίες των παιδιών από εκεί. Ήταν πρωτοφανές.

Τα ρεπορτάζ στα ελληνικά σχολεία της Στοκχόλμης, της Ουπσάλα κι άλλων πόλεων δίπλα δίπλα στα ρεπορτάζ και τις συνεργασίες παιδιών από τη Δονούσα, την Πάρο ,την Κάσο και τη Κάρπαθο. 

Δίψα για γνωριμίες, ανταλλαγή απόψεων και προβολή των προσόντων και ικανοτήτων τους. 

Παιδιά και έφηβοι. Όλοι ήθελαν να πάρουν μέρος σε αυτή την εκδοτική ‘’γιορτή’’.

Έγιναν μικροί ρεπόρτερ. Έστελναν από τους τόπους τους τα συμβάντα,

τους προβληματισμούς τους. Τα διηγήματά τους, ποιήματα και ευθυμογραφήματα.

Σκίτσα, σταυρόλεξα, κουίζ, όλα γραμμένα από τα ίδια. 

Η αρχική σκέψη ήταν να είναι ένα έντυπο για παιδιά ,ξεχωριστό για την εποχή του, πρωτότυπο και με αξιώσεις.  

Ένα έντυπο απαιτήσεων με αρκετές σελίδες που θα κεντρίζουν το ενδιαφέρον παιδιών, εφήβων αλλά και γονέων με ειδικές στήλες. 

Σ΄ αυτή τη σκέψη ανταποκρίθηκε με ενθουσιασμό ο παιδικός πληθυσμός του Αιγαίου αρχικά και στη συνέχεια άλλων περιοχών.

Η ιδέα άρχισε να παίρνει σάρκα και οστά.

Έτσι φάνηκε.

Με ελάχιστα χρήματα, χωρίς εκδοτικές πλάτες, προχωρήσαμε. 

Ο αείμνηστος αγωνιστής Μανώλης Γλέζος συνέλεξε το 1992 απεραθίτικα και ναξιώτικα παραμύθια για την εφημερίδα την οποία παρακολουθούσε στενά. Οι επιστολές του βάλσαμο για το Θαλασσοπούλι. 

Πρότεινε δημόσιους και ιδιωτικούς φορείς που θα μπορούσαν να στηρίξουν την πρωτοποριακή αυτή προσπάθεια. 

Η μοναδική σε ήθος Ευαγγελία Καμμή, η αρχόντισσα της Μυκόνου με τις γνώσεις της στη λαογραφία βοήθησε πολύ στον εμπλουτισμό της ύλης.

‘’Δώσε κλότσο να γυρίσει και όσοι ήλιοι χωράει η παιδική φαντασία να φωτίζουν την πορεία σου’’ έλεγε συχνά. 

Η  Αγγελική Βαρελά, η Κίρα Σίνου και  αρκετοί άλλοι αγαπημένοι συγγραφείς παιδικής λογοτεχνίας έγραφαν και στήριζαν. 

Καλλιτεχνικός μας σύμβουλος η αγαπημένη όλων Μαρίζα Κοχ που διοργάνωσε συναυλία με παραδοσιακά παιδικά τραγούδια παρέα με τη Νένα Βενετσάνου και τους συνεργάτες τους. Έτσι, για να δυναμώσουν τα φτερά του Θαλασσοπουλιού και ν’ αντέξει μες στο χρόνο. 

Ο μεγάλος πρωταγωνιστής όμως τα παιδιά. 

Αυτά που φώναζαν από παντού: "Μην κάνετε πίσω, θα βοηθήσουμε όπως μπορούμε''. 

Η σκληρή πραγματικότητα όμως δεν υπολογίζει το συναίσθημα ούτε τις καλές προθέσεις.

Δείχνει το πρόσωπό της και αποφαίνεται με αυστηρότητα. 

Έπειτα από βασανιστική αναμονή τα αιτήματά μας για χρηματοδότηση από τους αρμόδιους φορείς δεν εισακούστηκαν. 

Στον τρίτο χρόνο το Θαλασσοπούλι κούρνιασε. 

Το πλοίο που πήγε τον χειμώνα εκείνο στη Δονούσα το πακετάκι με τις εφημερίδες δεν μπορούσε να δέσει. Είχε πολλά μποφόρ.

Το πλήρωμα πέταξε από την ανοιχτή μπουκαπόρτα το δέμα .Τρεις γονείς απέξω τo’ πιασαν και το πήγαν στο σχολείο. Ήταν 1993.

Δεν θα ταξίδευε ποτέ ξανά.

Το χαρτοβασίλειο της Διοίκησης έκανε το θαύμα του. 

Ο μικρός Ιωσήφ από την Τήνο δηλώνοντας το συναίσθημά του σημείωνε στη στήλη του πως ”βλέπω τον γλάρο Ιωνάθαν, το κουκί και το ρεβίθι, νιώθω πως σηκώνω μια πιατέλα με γνώσεις, χαρά και ευτυχία όταν ασχολούμαι με την εφημερίδα”. 

Ο Σωτήρης από το 6ο Δ.Σ Ερμούπολης

έγραψε: ”Θαλασσοπούλι μου σε αγαπάμε και μπορούμε να σε κάνουμε για πάντα να πετάς”. 

Η γραφειοκρατία νίκησε το όνειρο του Σωτήρη. 

Το Θαλασσοπούλι κούρνιασε από τα τρία του χρόνια. 

Η εμπειρία πολύτιμη.

Η προσπάθεια όλων μας κατατεθειμένη στην ιστορία της παιδικής λογοτεχνίας και των εντύπων αυτού του είδους. 

Τα συναισθήματα των παιδιών καταγεγραμμένα στο χρόνο. Mαζί με το όραμα που πάντα θα το έχουμε ανάγκη. 

ΑΝΤΩΝΗΣ ΜΠΟΥΝΤΟΥΡΗΣ