Ο τόπος μας είναι γεμάτος βουνά!

Στέκουν ακίνητα και μας καλούν κοντά τους με τη μεγαλοπρέπεια και την απόλυτα φαινομενικά ηρεμία τους. Μέσα όμως στα πλούσια και πυκνά δάση τους, κρύβουν αμέτρητες ζωές και εκπλήξεις.

Τρεις φωτιές, που άναψαν σ' ένα τέτοιο βουνό, περίμενε μια παρέα  παιδιών για να το εξερευνήσουν. Να γνωρίσουν έναν άλλο κόσμο. Τι θα συμβεί όμως όταν βρεθούν εκεί στήνοντας έναν μικρό οικισμό;

Θα καταφέρουν να ανταποκριθούν στις προκλήσεις που θα αντιμετωπίσουν;

Πόσο θ' αλλάξει η ζωή όλων, μετά από αυτή την περιπέτεια και συμβίωση;

Ας ζήσουμε κι εμείς μαζί τους μέσα στη φύση, όπου τίποτα δεν περισσεύει και γεμίζει δώρα τον άνθρωπο.

Κι ας ανακαλύψουμε μαζί τους πως οι δυσκολίες αντιμετωπίζονται καλύτερα όταν συνεργαζόμαστε μεταξύ μας.

Ο ευαίσθητος για το φυσικό περιβάλλον Ζαχαρίας Παπαντωνίου κατορθώνει σε αυτό το διήγημα να γνωρίσει στους μικρούς μας αναγνώστες τη σημασία της γνώσης, της δημιουργικότητας, της συνεργασίας, της ελευθερίας, της εργατικότητας και της προσφοράς στην καθημερινότητά τους. 

Ένα διαχρονικό βιβλίο σταθμός στο εκπαιδευτικό μας σύστημα που καθιέρωσε τη δημοτική γλώσσα, διαπαιδαγώγησε γενιές Ελλήνων και γνώρισε τη σημασία του συλλογικού πνεύματος στους μικρούς μας φίλους! 

Λίγα λόγια για τον συγγραφέα

Ο Ζαχαρίας Παπαντωνίου γεννήθηκε στο Καρπενήσι (1877) και ήταν γιος του δασκάλου Λάμπρου Παπαντωνίου. Είχε άλλα τρία αδέλφια, τον Θανάση, τον Χαρίλαο και τη Σοφία. Έμαθε τα πρώτα γράμματα στο Καρπενήσι και αφού τελείωσε το Γυμνάσιο γράφτηκε στην Ιατρική, χωρίς όμως να αποφοιτήσει, αφού αγάπησε τη γραφή και τη δημοσιογραφία. Το 1897 άρχισε να αρθρογραφεί στην «Ακρόπολη» του Βλ. Γαβριηλίδη. Ταυτόχρονα παίζει σαν ερασιτέχνης ηθοποιός στο θέατρο «Αθήναιον», σπουδάζει ζωγραφική, ενώ δημοσιεύει και το πρώτο του διήγημα «Ο ψωμάς». To 1897 συγκλονισμένος από την ελληνική ήττα στον Ελληνοτουρκικό Πόλεμο κυκλοφορεί την πρώτη του ποιητική συλλογή «Πολεμικά τραγούδια». Το 1900 γίνεται αρχισυντάκτης στο σατυρικό έντυπο «Σκριπ» και συνεχίζει το 1906 να δημοσιογραφεί στις εφημερίδες «Χρόνος» και «Εμπρός», ενώ το 1908 γίνεται ανταποκριτής της δεύτερης στο Παρίσι. Το 1904 ιδρύει μαζί με άλλους λογοτέχνες (Λάμπρο Πορφύρα, Ιωάννη Κονδυλάκη, Κωνσταντίνο Χατζόπουλο, Ανδρέα Καρκαβίτσα κ.ά.) την εταιρία «Η Εθνική Γλώσσα», με σκοπό την υπεράσπιση της δημοτικής γλώσσας. Στο Παρίσι γνώρισε τα νέα καλλιτεχνικά ρεύματα της εποχής και άρχισε να αρθογραφεί και σε γαλλικές εφημερίδες. Το 1911 γυρνώντας από το Παρίσι γνωρίζει τον Ελευθέριο Βενιζέλο, μέσω του δημοσιογράφου Στέφανου Γρανίτσα και μεταξύ 1912 και 1916 διετέλεσε κατά σειρά νομάρχης Ζακύνθου, Κυκλάδων, Μεσσηνίας και Λακωνίας. Την περίοδο αυτή, σχέδια και γελοιογραφίες του σε διάφορα περιοδικά, βραβεύτηκαν σε έκθεση ζωγραφικής στο Ζάππειο. Το 1914 βραβεύτηκε μαζί με την Ελένη Μ. Νεγρεπόντη (Ελένη Ουράνη) και τον Στέλιο Σπεράντζα στον επίσημο διαγωνισμό Στρατιωτικών Ποιημάτων που είχε προκυρήξει ο Ελ. Βενιζέλος. Το 1917 πεθαίνει ο πατέρας του και το 1918 γράφει μαζί με τους Αλ. Δελμούζο, Δ. Ανδρεάδη, Π. Νιρβάνα και Μ. Τριανταφυλλίδη «Τα ψηλά βουνά», μετά από ανάθεση του Υπουργείου Παιδείας της επαναστατικής κυβέρνησης Βενιζέλου. Το βιβλίο αυτό αποτέλεσε το αναγνωστικό της Γ΄τάξης του δημοτικού σχολείου. Την ίδια χρονιά διορίστηκε πρόεδρος της Εθνικής Πινακοθήκης, όπου κατάφερε να την εμπλουτίσει με έργα αξιόλογων ελλήνων ζωγράφων της εποχής (Λύτρας, Γύζης, Μαλέας, Παρθένης, Θεοτοκόπουλος). Το 1919 συμμετέχει στη συγγραφή του αναγνωστικού «Αλφαβητάρι με τον Ήλιο», ενώ ο ίδιος βιώνει ένα ακόμα δράμα, καθώς αυτοκτονεί ο αδελφός του Θανάσης. Συντετριμμένος, εκδίδει στη μνήμη του την ποιητική συλλογή «Τα χελιδόνια», η οποία επανεκδόθηκε το 1931 με τίτλο «Παιδικά τραγούδια». Την ίδια χρονιά ο Βενιζέλος χάνει τις εκλογές και οι αντιβενιζελικοί καίνε δημοσίως «Τα ψηλά βουνά» και άλλα αναγνωστικά της εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης στην πλατεία Συντάγματος ως αντεθνικά. Το 1923 εκδίδει την ποιητική συλλογή του «Πεζοί ρυθμοί» και τους τρεις τόμους των «Νεοελληνικών αναγνωσμάτων» για τις πρώτες τάξεις του δημοτικού. Του απονέμεται το «Εθνικό Αριστείο Γραμμάτων και Τεχνών» και στη συνέχεια διορίζεται καθηγητής στο Αμαλίειο Ορφανοτροφείο και τη Σχολή Καλών Τεχνών. Το 1927 εκδίδει τη συλλογή διηγημάτων του «Διηγήματα», ενώ ανεβαίνει στη σκηνή «Κοτοπούλη» το θεατρικό του έργο «Ο όρκος του πεθαμένου». Με την επανεκλογή του Ελ. Βενιζέλου επιστρέφει στα σχολεία το έργο του «Τα ψηλά βουνά». Το 1934 πεθαίνει και ο αδελφός του Χαρίλαος και μέχρι το 1938 εκδίδει τα έργα: «Παιδικά τραγούδια», «Θεία δώρα», «Ο Όθων και η Ρωμαϊκή Δυναστεία», «Το Άγιον Όρος», «Βυζαντινός όρθρος», «Η θυσία». Το 1938 αναγορεύτηκε μέλος της Ακαδημίας Αθηνών στην έδρα της λογοτεχνίας και κατά την εκλογή του, εκφώνησε τον εναρκτήριο λόγο του για τον Δομήνικο Θεοτοκόπουλο στη δημοτική, όπου για πρώτη φορά ακούστηκε στην αίθουσα του ιδρύματος η δημοτική γλώσσα.

Τα γραπτά του Ζαχαρία Παπαντωνίου δείχνουν έναν ευαίσθητο άνθρωπο με οικουμενικές αξίες και με μεγάλη αγάπη για τα παιδιά και τη φύση. Τα μηνύματά του είναι διαχρονικά και αγγίζουν ευαίσθητα θέματα κάθε ανθρώπου, ενώ το αναγνωστικό του «Τα ψηλά βουνά» εξακολουθεί να είναι ακόμα και σήμερα αντιπροσωπευτικό των ελληνικών γραμμάτων στη σύγχρονη εποχή. Πολλές σκηνές και εικόνες τους που περιγράφει σε αυτό το αναγννωστικό, είναι δικά του βιώματα από τη ζωή του στο Καρπενήσι. Ο Ζαχαρίας Παπαντωνίου πέθανε από ανακοπή την 1η Φεβρουαρίου 1940 μέσα στο τραμ, καθώς πήγαινε στην Ακαδημία, σε ηλικία 63 ετών.

Λίγα λόγια για τους δημιουργούς

Ο Διονύσης Λεϊμονής γεννήθηκε στο Αιτωλικό της Αιτωλοακαρνανίας. Από πολύ νωρίς στράφηκε στη συγγραφή παιδικών και νεανικών ιστοριών. Είναι απόφοιτος της Φιλοσοφικής Ιωαννίνων. Ζει στη Νέα Ιωνία Βόλου και εργάζεται στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση. Ασχολείται με την αρθρογραφία σε εφημερίδες και περιοδικά καθώς και με τη συγγραφή λογοτεχνικών έργων. Ασχολείται με την επιμέλεια και κριτική έργων για παιδιά και ενήλικες, την παρουσίαση βιβλίων, πολλά από τα οποία έχει προλογίσει ο ίδιος, τη διοργάνωση φιλολογικών-λογοτεχνικών εκδηλώσεων, τη διοργάνωση σεμιναρίων δημιουργικής γραφής για παιδιά και ενήλικες, αλλά και σε εκπαιδευτικούς πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης (κάτοχος πιστοποιητικού κατάρτισης στη Δημιουργική Γραφή από το Α.Π.Θ.) Είναι κάτοχος μεταπτυχιακού τίτλου στο Τμήμα Δημιουργικής γραφής του Ε.Α.Π. από το Πανεπιστήμιο Δυτικής Μακεδονίας και υποψήφιος διδάκτορας στο Α.Π.Θ. Επιμελήθηκε και παρουσίαζε για 8 χρόνια τη λογοτεχνική ραδιοφωνική εκπομπή «Μιλάμε για το βιβλίο» στο Ράδιο 1 του Βόλου. Διατηρεί τη στήλη «11+1 ερωτήσεις» στο Bookia.gr με συνεντεύξεις συγγραφέων και εικονογράφων. Είναι αρχισυντάκτης εβδομαδιαίας λογοτεχνικής εκπομπής για το παιδικό βιβλίο στη Web Tv του Bookia.gr, ενώ συμμετέχει σε επιτροπές συγγραφέων για κρίση παιδικών βιβλίων. Από πολύ νωρίς στράφηκε στη συγγραφή παιδικών και νεανικών διηγημάτων. Δυο από αυτά, το «Δέκατο Έβδομο Κιβώτιο» (Πατάκης, 2014) και το «Τέταρτο Αλογάκι» (Πατάκης, 2017), βραβεύτηκαν στην ψηφοφορία αναγνωστών του Public. Άλλα έργα του: «Η Κολυμβήθρα του Σιλωάμ» (Παππάς, 2007), «Το Μυστικό της Δαγκάνας (Π.Ι.Τρ. Κύπρου, 2009), «Το Χαμένο Ταίρι» (Ακρίτας/Eν Πλω, 2009), «Τα Τίμια Δώρα» (Ήρα, 2013), «Δημιουργική Γραφή στην Α΄, Β΄ και Γ΄ Τάξη Γυμνασίου» (Γράφημα, 2018), «Ο Θαλασσοσφυριχτής» (Αρτέον Εκδοτική, 2018), «Ημερολόγιο δημιουργικής γραφής» (Γράφημα, 2019), «Τα χέρια της θεάς» (Πατάκης, 2020), «Το Παιδί με τη Φουστανέλα» (Αρτέον Εκδοτική, 2020), «΄Αρωμα Ευγένειας» (Νάμα, 2022).

Λίγα λόγια για την εικονογράφο

Η Εύα Καραντινού είναι ζωγράφος, απόφοιτος της Σχολής Καλών Τεχνών της Αθήνας, με δάσκαλο τον Δημήτρη Μυταρά. Έχει διδάξει σχέδιο, τεχνικές ζωγραφικής και έχει συμμετάσχει σε πολλές ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα, αλλά και στο εξωτερικό. Ασχολείται επαγγελματικά με την βυζαντινή αγιογραφία, τον σχεδιασμό και τη μελέτη εσωτερικών χώρων, καθώς και με την εικονογράφηση παιδικών βιβλίων. Συνολικά, έχει εικονογραφήσει πάνω από 200 παιδικά βιβλία.

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ

Απόδοση: Διονύσης Λεϊμονής

Εικονογράφηση: Εύα Καραντινού

Σελίδες: 52

Σκληρό Εξώφυλλο

ISBN: 978-618-5517-16-8

Διάσταση: 21 x 26 εκ.

Kατηγορία: Τα Κλασικά μας Διηγήματα