Καθώς ο ήλιος σκοτεινιάζει……

Σμαραγδή Μητροπούλου

Έτσι λοιπόν μ’ αρέσει…να καταθέσω σκέψεις, αισθήματα κι εικόνες.. σ’ ένα τετράδιο με λευκά, ελαφρά αρωματισμένα φύλλα……

5 Σεπτεμβρίου

Ο απογευματινός μου περίπατος κατέληγε πάντα στην ίδια περιοχή με το στενό μονοπάτι που οδηγούσε σε μία μικρή παραλία, γεμάτη λευκά βότσαλα. Το τοπίο είχε αλλάξει. Τα νερά της θάλασσας είχαν ελαφρά σκουρύνει. Φθινόπωρο.

8 Σεπτεμβρίου

Έβλεπα ένα γυναικείο, ημίγυμνο σώμα να ξεπροβάλει κατά διαστήματα μέσα από το νερό. Οι κινήσεις της ήταν ρυθμικές, σχεδόν χορευτικές. Μάλλον ονειρευόμουν. Ή μήπως όχι; Μια οπτασία με σάρκα και οστά… ω θεοί!!

20 Οκτωβρίου

Παντού η εικόνα της, παντού. Βασανιστικές οι νύχτες μου….την ένιωθα στο κορμί μου…..

1 Νοεμβρίου

Την είχα τόσο δίπλα μου, που σχεδόν μπορούσα να την αγγίξω. Παρακολουθούσα τα χέρια της, τα μακριά δάχτυλά της καθώς γυρίζανε τις σελίδες ενός βιβλίου. Φορούσε ένα δαχτυλίδι με πέτρα σε σχήμα τριαντάφυλλο. Μοσχοβολούσε ολόκληρη τριαντάφυλλο.

1 Μαρτίου

Χειμώνας…Άνοιξη…..Κι εγώ εκεί….

15 Μαρτίου

Μου είχε γίνει έμμονη ιδέα. Την ήθελα…την ένιωθα δική μου…κι ας μην την είχα αγγίξει ποτέ…

10 Απριλίου

Τους είδα. Είναι μαζί, λοιπόν. Δεν μπορώ να το πιστέψω. Πόσο διαρκεί ένα όνειρο; Μια στιγμή μονάχα.

15 Απριλίου

Νεκρή τη βρήκαν…εκεί…που την είχα πρωτοδεί…αίμα και θάλασσα μαζί...

20 Μάη

Μέσα στην ομίχλη του χρόνου. Κανείς δεν έμαθε ποτέ. Κι ούτε θα μάθει…

8 Σεπτεμβρίου (ένας χρόνος μετά)

Σαν σήμερα ήταν… πώς πέρασε ο καιρός αλήθεια; Έφυγα από το νησί, δεν μπορούσα πια να μείνω εκεί. Τα πάντα μου τη θύμιζαν. Δεν μπορώ να ξεχάσω μα και δε θέλω να ξεχάσω. Θα μου τη θυμίζει πάντα το δαχτυλίδι σε σχήμα τριαντάφυλλο που κρέμεται στο λαιμό μου από μια ασημένια αλυσίδα. Κοντά στο μέρος της καρδιάς.