Τετάρτη, 16 Σεπτεμβρίου 2020 14:28

Ποίηση Κυριάκου Κώστα: Αλίµονο

Written by
767
Ποίηση Κυριάκου Κώστα: Αλίµονο

Αλίµονο. 

Μέσα στα µάτια σου χορεύουν πάντα αντικριστά
η βροχή κι ο ήλιος. 

Ανελέητα µεθυστική ακούγεται η µελωδία του βαλς που αποπνέουν.
Την σκέψη µου σαγηνεύουν και
τρόπο ηδονικό κι αµείλικτο στα βάθη τους µε παρασύρουν.
Σαν µια πέτρα στον λαιµό που µε συντροφεύει µέχρι τον βυθό.

Χάνοµαι κάπου ανάµεσα στη θνητότητα και την αθανασία,
έρµαιο µιας µόνο κουβέντας σου. 

Τα χείλη σου πηγή νερού φυσική.
Αλλά όχι δροσιάς· όχι.
Στον έρωτα θέση µόνον έχει η θέρµη.
Εκείνη που µε γενναιοδωρία γεννά µέσα από τα σπλάχνα της το πάθος,
γένους ουδέτερου για να καλύπτει όλα τα φάσµατα του έρωτα. 

Λαίµαργα το αφυδατωµένο στόµα µου πίνει αλλά δεν χορταίνει. 

Το στήθος σου, από χέρια επιδέξια σµιλευµένο φαντάζει·
Θυµίζει άγαλµα, αρχαίο, ελληνικό,
Ναι!
Μια σκέψη µού περνάει φευγαλέα από τον νου:
Το σώµα σου µια θέση διεκδικεί κι εξασφαλίζει
µέσα στην αχανή αιωνιότητα µε όπλο του,
το κάλλος της ύπαρξής σου. 

Η ανάσα σου µε µαεστρία
το σώµα µου τυλίγει, και γίνεται θύµα σου,
σαν να’ταν ιστός αράχνης. 

Αλίµονο στους τυχερούς
που τα µαύρα µάτια σου για µια στιγµή αντικρίσουν κι αναγνωρίσουν
τη γλυκιά µορφή της Κόλασης· Κι ανήµποροι πια σαν µαριονέτες,
Στους ρυθµούς του δικού σου βαλς
Αρχίσουν να χορεύουν. 

Είναι γλυκός, ενίοτε, ο εγκλωβισµός ετούτος

 

 

 

Read 767 times

Latest from apostaktirio team

back to top