Ο ΜΟΧΘΟΣ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ

Ό,τι πιο πολύ Αγάπησα, ήταν οι Άνθρωποι, οι Έντιμοι, οι Τσεκουράτοι,

αυτοί που σε κοιτάνε ίσια στα μάτια, χωρίς να σου κρύβουνε κάτι.

Ό,τι αγάπησα, τα Λόγια τα γλυκά με το σουσάμι,

που  συνοδεύονται από καρβέλι ζυμωμένο, χειροποίητο, σε πυροστιά ψημένο!

Ό,τι πιο πολύ Αγάπησα,

Ψωμί που μοιράζεται στα Ίσα, Αδελφικά Χέρι με Χέρι!

Νερό, Νερό παγωμένο από πήλινο Λαγήνι φερμένο από πηγάδι μαγικό, παραμυθένιο, από μιάσματα απαλλαγμένο

Κόρη αμίλητη παρθενικά, θα το κερνάει,

και στο λαιμό μας, σε σταγόνες θα κυλάει,

της Δίψας μας το Καμίνι να σβήνει!…

Ό,τι πιο πολύ Αγάπησα, ήταν το γεροδεμένο μπράτσο του εργάτη,

που λύγισε την πέτρα, την έκανε κρίθινο ψωμί

και παξιμάδι, προζύμι και χωράφι!…

Ό,τι πιο πολύ Αγάπησα, ήταν ο μόχθος του Εργάτη στα Λιόδεντρα,

ο ιδρώτας του Πρωτομάστορα στις σκαλωσιές,

μα κι αυτού που χαμηλά κι αδέξια κουβαλούσε την άμμο στις Οικοδομές…

Ό,τι πιο πολύ Αγάπησα,

ήταν ο μόχθος πάνω στων Ανθρώπων τα Σώματα,

δουλειά σκληρή με το υνί, στο Χώμα με τον Αγωγιάτη.

Ό,τι πιο πολύ Αγάπησα,

τα τατουάζ στα ποντίκια των Ναυτικών, τους Χάρτες, τα Μοιρογνωμόνια,

μα και τις θαλασσινές Πορείες τις Αλμυρές, των Τολμηρών!

Μα και του Ποιητή, αγάπησα την Έμπνευση, του Συγγραφέα την έξαψη,

μα και του απλού Γραφιά την κούραση, του Λογιστή τις πράξεις τις αναρίθμητες,

του Δασκάλου την υπομονή, του Καλλιτέχνη τον κόσμο τον Ατέρμονο.

Ό,τι Αγάπησα και Θαύμασα,

ήταν το Ζεστό Ψωμί, το κρύο νερό στα στόματα,

τα Ίσια λιτά λόγια τα Σταράτα,

τον μόχθο των ανθρώπων πάνω στα σώματα.

*3ο Βραβείο Ποίησης το 2007 από το ΕΤΕΠ Κερατσινίου