Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης 21 Μαρτίου 2011

γράφει ο Παναγιώτα Χριστοπούλου-Ζαλώνη

Ποιητή, ατίθασε κι ωραίε, που κρύβεσαι στα σύννεφα των φθόγγων σου, βουλιάζεις στην ωραιότητα των στίχων σου, ακροβατείς ανάμεσα στις περιγραφικές αναμνήσεις σου, οδοιπορείς με αλαλαγμούς δοξαστικούς με διθυράμβους ονειρικούς, που, «τέμνουν τον δεκαπεντασύλλαβο», τον βυζαντινό ιδιόμελο ρυθμό.

Έλα στην εποχή μας,

Σε έχουμε ανάγκη,

που υποφέρει από έναν κατακλυσμό υπολέξεων, που μας ρίχνουν στα κεφάλια μας τα μέσα ευρείας δημοσιότητας με την επικουρία της παραλογοτεχνίας και της υποκουλτούρας.

Στερεότυπες εκφράσεις, λεκτικό υλικό ομοιόμορφο, βαριά μας βομβαρδίζει από παντού και μας ρίχνει σε μια γλωσσική λεξιπενία.

Έλα εσύ ποιητή να μας μιλήσεις για τα ουσιώδη, την αλήθεια της ψυχής σου να μας καταθέσεις, να μας πεις με τον φωτεινό σου λόγο, πώς να υπερβούμε αυτήν την πραγματικότητα στη χώρα μας.

Δίδαξέ μας τις έμφορτες φως, ομορφιά, νοήματα υψηλά, λέξεις σου.

Δώσε μας εφόδια, γιατρικά, γι’ αυτή τη νόσο της Ελληνικής κοινωνίας.

Έλα εσύ ποιητή να συντηρήσεις την τεράστια οικουμενική κληρονομιά μας, «την γλώσσαν την Ελληνικήν», αυτήν που δόξασε στα πέρατα της γης ο Κ. Π. Καβάφης, Πριν απ’ αυτόν ο Όμηρος, ο Αριστοτέλης, ο Σωκράτης, ο Πίνδαρος και ο Μέγας Αλέξανδρος. Οι Απόστολοι των Εθνών με τα Ευαγγέλια κι ο Ιωάννης με την Αποκάλυψη.

Ταξίδεψε τα βιβλία σου με τον πλούσιο Ελληνικό λόγο σε χώρες πολλές και μακρινές, με την βοήθεια του Θεού και κανενός άλλου.

Ε ρ ή μ η ν  τ ο υ    π ο ι η τ ι κ ο ύ λ ό γ ο υ, δεν θα είναι και τόσο εύκολοι οι αγώνες των εκπαιδευτικών, των γονέων, των ανθρώπων των Γραμμάτων και των Τεχνών, των Αξιωματούχων της Ελληνικής Παιδείας.

Ο ποιητικός λόγος ούτε στηρίζεται ούτε εκφέρεται μόνο στις 500 – 600 λέξεις που αποτελούν το καθημερινό λεξιλόγιο του σημερινού Έλληνα, αλλά σε όλες [περίπου 80.000.000 σύμφωνα με πανεπιστημιακές έρευνες του εξωτερικού ( αρχαίες, μεσαιωνικές και νεοελληνικές)

Πακτωλός η Ελληνική γλώσσα παρ’ όλες τις παραποιήσεις και τις αλλοιώσεις,

α ν θ ε ί, μ ε γ α λ ο υ ρ γ ε ί, και μας προκαλεί να την αγκαλιάζουμε, να την αγαπάμε, να την ερευνάμε και πάνω απ’ όλα να μην αφήνουμε να καλύπτουν με αφιόνι και ξερόχορτα τον δρόμο που οδηγεί στην κοίτη του, στις ρίζες της Ελληνικής γλώσσας, εκείνης που ξέρει να περπατά λικνίζοντας το ποθητό κορμί της και χορεύοντας ξέφρενα, να μαγεύει τον ποιητή.

Εκείνης, που μεθά με τη φλογέρα, το λαούτο και το κανονάκι, τον τραγουδιστή και το κοινό του.

Εκείνης που ξελογιάζει με τις χιλιάδες αποχρώσεις της, τους πεζογράφους.

Ολοφώτεινη αρχόντισσα, η Ελληνική γλώσσα μας, θα παραμείνει στην αιωνιότητα.

Ας ενώσουμε τον εαυτό μας, με το άπειρο φως της, να λάμπουμε και να φωτίζουμε τον κόσμο. Έχει ανάγκη ο κόσμος απ’ το δικό μας φως, των Ελλήνων το φως, να γίνει πιο λευκός, άυλο περίβλημα να ενδυθεί, αναλλοίωτη η ουσία του να παραμείνει.

Κι εμείς στο βάθος του, «σωροί νομίσματος περιέργων εποχών και τόπων». Π. Ζ.

 

ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΟΙΗΣΗ

ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΑΣ ΧΡΙΣΤΟΠΟΥΛΟΥ-ΖΑΛΩΝΗ

 

Ο ποιητής και το «γαλάζιο άλογο»

 

Μπλε γεράνια

και μπλε γιασεμιά

πάνω σ’ ολόλευκες κορδέλες…

Μουσκεύουν οι λέξεις

στο μελανίσιο το χυμό,

και το «γαλάζιο άλογο»,

τι δυνατό!

Μελάνινος χρυσός

των ποιητών ο θησαυρός!

Αρχίζει τα βράδια ο χορός…

 

Τα άλογα τα μπλε καλπάζουν

σέρνοντας άροτρα χαράς,

χρωμάτων κι αρωμάτων.

Οργώνουν αέρα, γη και ουρανό…

 

Ο ποιητής θερίζει λογισμό!...

Παναγιώτα Ζαλώνη

 

---------

 

Καταβύθιση

 

Μες την ουσία του κόσμου

καταβυθίζομαι

και μιλάω, μιλάω, μιλάω.

Μπορώ και σ’ αγγίζω.

Ύστερα… εκτινάσσομαι

κι αστέρι γίνομαι

καινούργιο.

Και τρέχω, τρέχω, τρέχω

πάνω στης νόησης τους κύκλους,

εν μέσω αγγέλων και ιδεών.

Παναγιώτα Ζαλώνη

-----------

 

Στίχοι να φτιάξουν

Γιαλιστερό νυστέρι,

πιλατεύει τη μνήμη μου…

Ξεσχίζει το φόρεμά της,

υφασμένο από κλώνους αγράμπελης

και φύλλα από μυρτιές.

Οι θύμησες πονούν,

σαν το νυστέρι τις ανασκαλεύει…

Κολυμπούν μέσα στη θάλασσα

των παρελθόντων των στιγμών

και ροκανίζουν τις αισθήσεις

καθώς γδύνουν

και όλο γδύνουν τα γεγονότα,

ψάχνοντας για τ’ αθάνατο νερό

στίχο να φτιάξουν αιώνιο….

Παναγιώτα Ζαλώνη

-----

 

Στου μύθου τις στροφές

και τις αντιστροφές

Περιπλανιόμαστε,

στου μύθου τις στροφές

κρατώντας ιερό δαυλό,

καβάλα στ’ άλογο το φτερωτό,

ψάχνοντας την αλήθεια…

Πότε, πότε,

σταματάμε στον ουρανό, τη νύχτα

και παίζουμε με τα λευκά πουλιά

που’φυγαν από Μάνας αγκαλιά

και πέταξαν ψηλά,

φιλιά για να μας φέρουν

να τα ζεστάνουμε όπως παλιά…

 

Τότε ακούγονται

οι κιθάρες του Δημιουργού

κι ο μύθος αρμονία πλημμυρίζει

χορδές και δοξαριές

και να του μύθου οι αντιστροφές.

Μέσα στον ηλιο όπως χθες!

Ρόδινες οι στιγμές!...

Οι πόρτες πάλι ανοιχτές

στης γης το πανηγύρι.

Κι οι ώρες να χορεύουνε ερωτικά

σε ηλιόλουστες πλατείες…

Παναγιώτα Ζαλώνη

 

------------

 

Συγχορδίες Μαγικές

Απόλαμπρο φως της φαντασίας

παιχνιδίσμα γίνεσαι στον αιθέρα…

Κι ω Ηδονή!

Ω, Πληρότητα!

Ω, Αρμονία πολύχρωμων μελωδιών!

Συγχορδίες μαγικές!

Στιγμές συναρμονούσες

με της φύσης τις πνοές.

Ονείρατα και μέθη της ψυχής.

Έκσταση κι έκταση

στου αχανές τις κορυφές.

Συνάζονται οι θύμησες,

στης Κασταλίας τις πηγές.

Κι οι Μούσες,

άφθαστου κάλλους δίνουνε μορφές

στις λέξεις και στου λογισμούς,

ξέχωρα ιδωμένες όλες.

Θαυμαστές!

Εξαίσια σμιλεμένες

απ’ τους ποιητές!

Παναγιώτα Ζαλώνη

---------

 

Ω, Ποιητή

Βέλος θεϊκό

τρικύμισες στο στήθος μου.

Αναγάλλιασαν,

σώμα, θωριά, ψυχή και πνεύμα

κι έλαμψαν οι ιδέες…

Οι λέξεις άναψαν φωτιά!

Ιερή φλόγα!

Φοβήθηκε ακόμη και ο θάνατος.

Κρύφτηκε στην σπηλιά του.

Ελπίδες χαμογέλασαν

και όνειρα ξυπνήσαν

Χαρά, θεία χαρά,

νοήματα υψηλά

και ομορφάδα ποθητή.

Ω, Ποιητή!

Του στοχασμού δίνεις Μορφή

συνόμοια με θεία Ωδή.

Παναγιώτα Ζαλώνη

---------

 

Ξοδεύω τον Ήλιο

Ξοδεύω τον Ήλιο

που μαζώχνω στην πόρτα μου.

Ξοδεύω τον άνεμο

που ανοιγοκλείνει το παραθύρι μου

και φτιάχνω ποιήματα

λεπταίσθητα κι ευαίσθητα.

Έτσι…

Τα σκορπίζω λευκά πουλιά

απάνω στις πληγές των ανθρώπων

για να τις απαλύνω.

Δεν ξέρω…

Ίσως τα καταφέρω.

Παναγιώτα Ζαλώνη

--------

 

Σε τοπία ονειρικά

«Ζω» ακόμη και «Ορώ».

Δέστε όμορφο τον Ουρανό!

Περπατώ θριαμβικά!

Να ’βρω «ηδονή» του νου,

με ρίμες, ρήματα πολλά!

Μέσ’ στης όασης τις ομορφιές

«Συγχορδίες Μαγικές!»

Παίζω με το ηλιοφώς!...

Θεϊκός κατακλυσμός!

Ο Ουρανός μου, ανοιχτός!

Παναγιώτα Ζαλώνη

-------

 

Η ποιήτρια Παναγιώτα Ζαλώνη και όλη η ομάδα σύνταξης και επιμέλειας του λογοτεχνικού περιοδικού ΚΕΛΑΙΝΩ εύχονται σ’ όλους τους ποιητές υγεία και έμπνευση για ωραίους περιπάτους στων Ιδεών την Πόλη.

ΧΡΟΝΙΑ ΜΑΣ ΠΟΛΛΑ

-------