Τετάρτη, 02 Ιουνίου 2010 12:26

Ποίηση Βασιλικής - Αξαρλή Πετράκη

Written by
2968

Σαββατόβραδο

Η λησμοσύνη απλώθηκε γλυκιά
στο κάθε μέλος, η κίνηση ανθρώπινη
με τις αιτήσεις αθόρυβες
και τη σκιά ωχρή.
Απόγιομα πήρε, για δειλινό πάει
μηδενικά, απόμακρα ήσυχα
ματιά θολή κι η συγγνώμη άσβηστη
από αιθέρια μαλλιά ζυμωμένη
χωρίς την οργή, τον πόνο
συγκαταβατική, απλόχερη
με τις ευχές της άνοιξης
τις πεταλούδες τις μικρές να πετούν.
Με θέαμα το όνειρο.
Αντίο και πάλι…




Αντανάκλαση

Δροσοστάλα πρωινή, τρεμουλιαστή
και περήφανη, κάθεται πάνω σε
φύλλο τριανταφυλλιάς. Καθρεφτίζει
το φως του ήλιου, γιατί είναι
ένα με το φως του. Κι εγώ
ευελπιστώ μέσα μου πως αντανακλώ
τη ζωή. Ίσως γιατί πιστεύω πως
η ζωή κι εγώ είμαστε ένα.
Η στάλα στρογγυλεύει το σχήμα της
Βαθιά μέσα στη σκοτεινιά του κρίνου.
Αν μιλήσει θα της πω:
Ξέρεις ότι το φως όλων των χρόνων
Όλων των αιώνων, λάμπει στον κύκλο σου;

Read 2968 times

Latest from Super User

back to top