Κανείς δεν το πίστευε, όταν δεν είχα επιτύχει στις Πανελλήνιες. Κυρίως γιατί ποτέ δεν ήμουν τέτοια μαθήτρια. Πάντα ήμουν το είδος μαθήτριας που απογοητεύεται με τα δεκαεφτάρια και σήκωνα συνεχώς το χέρι μου για να απαντήσω σε ερωτήσεις. Ήμουν ακόμη και σημαιοφόρος στο δημοτικό. Όμως σε κάποιο αστείο της μοίρας, δεν κατόρθωσα να περάσω στις πανελλήνιες. Κυρίως, επειδή ήμουν στη λάθος κατεύθυνση. 

Όλα άρχισαν το 2020, όπου όλοι μας είχαμε σοκαριστεί με την καραντίνα. Εγώ τότε πήγαινα πρώτη λυκείου. Η κρίση ήταν τόσο μεγάλη που όλοι ήμασταν σίγουροι ότι πρόκειται για το τέλος του κόσμου. Πιστέψτε με, δεν υπάρχει χειρότερη στιγμή να κοιτάξεις το μέλλον σου. Έπρεπε λοιπόν να επιλέξω κατεύθυνση. Εφόσον έβλεπα όλη αυτή την αναταραχή, μία ήταν λύση, η κατεύθυνση υγείας. 

Αυτή μου η απόφαση γέμισε τους γονείς μου με περίεργα συναισθήματα. «Μα είσαι τόσο καλή στα αρχαία». Τίποτα εγώ. Ήμουν πεπεισμένη ότι αν επέλεγα να ασχοληθώ με κάτι που μου αρέσει, δεν θα είχα μέλλον. Έπρεπε να διαλέξω κάτι, που να μπορώ να προσφέρω στους γονείς μου, και όχι να κάθομαι σπίτι και να γράφω, όπως πάντα ονειρευόμουν. Έτσι, ξεκίνησε το ταξίδι των Πανελληνίων από την κατεύθυνση υγείας. 

Περιττό να πω πως όταν έφτασε η δευτέρα λυκείου δεν καταλάβαινα τίποτα. Η κατεύθυνση υγείας ήταν πολύ δυσκολότερη από ότι φανταζόμουν, σε σημείο που ό,τι μεθόδους διαβάσματος δοκίμαζα ποτέ δεν είχα καλά αποτελέσματα. Άρχισα λοιπόν να πελαγώνω. Μήπως έκανα φοβερό λάθος; Μήπως να πήγαινα στην κατεύθυνση τη θεωρητική, στην οποία ήμουν πάντα καλή; «Ναι αλλά δε θα έχω μέλλον...» Έτσι έλεγα στον εαυτό μου. Έτσι μου έλεγαν και οι καθηγητές. 

Η μέρα των αποτελεσμάτων ήταν από τις πιο βουβές μέρες της ζωής μου. Δεν έκλαψα. Δεν μίλησα. Απλώς κοίταξα την οθόνη και πάγωσα. Δεν είχα περάσει πουθενά. Και δεν ήταν απλώς η αποτυχία, ήταν η ταπείνωση. Όλοι πίστευαν ότι θα τα καταφέρω. Ακόμη και οι φίλοι μου, τηλεφωνούσαν για να δουν «πού πέρασα». Ήθελα να ανοίξει η γη και να με καταπιεί. Ένιωσα ότι είχα απογοητεύσει τους πάντες, μα πιο πολύ τον εαυτό μου. 

Το καλοκαίρι εκείνο ήταν ένα τίποτα. Δεν πήγα διακοπές, δεν έβγαινα, δεν είχα ενέργεια να κάνω ούτε τα βασικά. Έτρωγα πολύ ή καθόλου. Έκλαιγα για ώρες χωρίς λόγο. Η μάνα μου δεν ήξερε τι να κάνει. Ο πατέρας μου μού έλεγε να το ξαναπροσπαθήσω, αλλά η φωνή του ακουγόταν μακρινή. Ήμουν κλεισμένη στο δωμάτιό μου, με τον εαυτό μου και τη ντροπή μου. Η σκέψη ότι κάποτε ήμουν σημαιοφόρος με έκανε να γελάω πικρά. 

Μια μέρα, χωρίς καμία προειδοποίηση, ξύπνησα και είπα «τέλος». Δεν γίνεται να μείνω έτσι. Αν είναι να ξαναπροσπαθήσω, θα το κάνω με τους δικούς μου όρους. Τηλεφώνησα στον φιλόλογο του γυμνασίου μου, τον μόνο άνθρωπο που πίστευε σ’ εμένα σταθερά. Μου είπε: «Επιτέλους». Εγγράφηκα σε φροντιστήριο για τη θεωρητική. Ξεκίνησα από την αρχή: Αρχαία, Λατινικά, Ιστορία. Ήταν σαν να ξύπνησα από λήθαργο. 

Δεν ήταν όλοι υποστηρικτικοί. Κάποιοι καθηγητές στο φροντιστήριο με κοιτούσαν λοξά. «Από θετική έρχεσαι; Καλά, καλή τύχη...» Τους ενοχλούσε ίσως που δεν ήμουν “δικό τους παιδί”, που δεν ακολουθούσα το αναμενόμενο μονοπάτι. Ένιωθα πάλι σαν να πρέπει να αποδείξω την αξία μου, μόνο που αυτή τη φορά είχα θυμό. Και πίσω από τον θυμό, φλόγα. 

Η Ιστορία ήταν η απόλυτη δικαίωση. Την αγαπούσα πάντα. Όταν έγραφα, έμπαινα μέσα στα γεγονότα, ζούσα μαζί με τους ανθρώπους που περιέγραφα. Οι διορθωτές μού έβαζαν άριστα. Ο καθηγητής δεν πίστευε ότι ήμουν “καινούρια”. «Είναι σαν να διαβάζω μαθήτρια φροντιστηρίου τριών ετών», μου είπε κάποια στιγμή. Χαμογέλασα, μα δεν είπα τίποτα. Είχα αρχίσει να θυμάμαι ποια ήμουν. 

Κάποια στιγμή όλο το φροντιστήριο άρχισε να με αντιμετωπίζει αλλιώς. Ήμουν η μαθήτρια που δούλευε ασταμάτητα, που έκανε ερωτήσεις δύσκολες, που απαντούσε με πάθος. Άρχισαν να μου δείχνουν σεβασμό - και κάποιοι, αγάπη. Ένιωθα πάλι σαν τον εαυτό μου. Όχι μόνο γιατί με αναγνώριζαν, αλλά γιατί είχα επιλέξει εγώ το μονοπάτι μου. Δεν ήταν πια μόνο οι βαθμοί. Ήταν η επιστροφή μου. 

Όταν ήρθαν ξανά τα αποτελέσματα, είχα ετοιμάσει τον εαυτό μου για κάθε ενδεχόμενο. Αλλά ήξερα. Ήξερα ότι αυτή τη φορά, ό,τι και να έδειχνε η οθόνη, είχα νικήσει. Όμως η οθόνη έδειξε επιτυχία. Είχα περάσει στη σχολή που ήθελα. Έκλαψα, αλλά όχι από λύπη - από λύτρωση. Είχα αποτύχει, είχα χαθεί και είχα βρει το δρόμο μου με τον πιο επίπονο, μα και αληθινό τρόπο. Και κανείς δεν το πίστευε. Ούτε εγώ. 

Αν έχω να δώσω ένα μήνυμα σε όποιο παιδί διαβάζει αυτό το άρθρο θέλω να του πω να μη φοβηθεί να κάνει λάθη. Να μη φοβηθεί να αλλάξει το πάθος του για κάτι το οποίο είναι μεν προσοδοφόρο, αλλά δεν είναι αυτό που επιθυμεί. Αν το παιδί σας είναι έτοιμο να επιλέξει κατεύθυνση, διαβάστε του αυτό το άρθρο ώστε να καταλάβει ότι το τέλος είναι μόνο η αρχή. Ας μη το βάζει λοιπόν κάτω! Ας δει τι πραγματικά θέλει να κάνει!

________________________________________

Η Φωτεινή Τζουβελέκη γεννήθηκε το 2004 στη Θεσσαλονίκη και είναι φοιτήτρια Φιλοσοφίας στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο. Από νεαρή ηλικία στράφηκε προς τη λογοτεχνία και την ποίηση, αναζητώντας μέσα από τη γραφή απαντήσεις σε υπαρξιακά και συναισθηματικά ερωτήματα που την απασχολούν.