Σπύρος Κάλπμαρης

Ποιήματα

Εκδόσεις ΩΣΗ

 

 

ΓΥΡΙΣΕ ΜΕ ΑΠΟ Τ' ΑΛΛΟ ΠΛΕΥΡΟ

 

 

(Για την Κρίστα)

 

 

Γύρισε με

πόνος με βαστά

παιδί μου κράτα με γερά

άγγελος θαρρώ πως με κοιτά.

 

 

Γύρισε με

και μη σαν και τότε με κοιτάς

δεν θέλω τα χρόνια που περνούν

δάκρυα στα μάτια να κυλούν.

 

 

Μόνο να θυμάσαι τις  χαρές

πόσες κι αν μου δωκες γλυκέ μου τόσες πολλές

τότε που

όταν άπλωνες τα χέρια σου τα τρυφερά

στα τόσα δα δαχτυλάκια σου μετρούσα τη χαρά.

 

 

Τότε που όριζες στην αυλή μας να!

Να τα ζωντανά! Προβατάκια και σκυλάκια να!

Κι όλα μιαν αγκαλιά.

 

 

Άνοιξες τα μάτια μου εσύ κι έκραξες

- Μαμά!

 

 

Τι δώρα μου χάρισες!

 

 

Κι εμένα μου αρκούσε μόνο, μιαν αγκαλιά.

 

 

Τώρα που σε χάνω παιδί μου μη λυπηθείς

μόνο να θυμάσαι τους κήπους μας.

Τα ζωντανά μας που τρέχανε 'κει

-Πλησιάστε όλα, ελάτε, γατούλες κοτούλες

όλα στη γραμμή

περνάει ο Λάμπρος μου

η χαρά μου

ο μικρός μου

να σας δει

για μιαν αγκαλιά κι ένα φιλί.

 

Κι αν εγώ δεν σας βλέπω πια

μην κλαίτε γι αυτό μέσα

απ' τα μάτια σας θα ζω

μην κλαίτε παιδιά μου να χαρώ.

 

 

Δεν θα ξανάρθω πια γλυκά μου παιδιά

δεν θα ξανάρθω

με την ποδιά μου γεμάτη γλυκά γεμάτη δωράκια

γεμάτη χαρά

θα σας κοιτώ πάνω στα φύλλα

πάνω στα ρόδα πάνω στα σύγνεφα

που αγαπώ.

 

 

Γύρισε με παιδί μου γλυκό απ' την άλλη πλευρά

θα φύγω γλυκά θα φύγω σεμνά

μη με κρατάτε άλλο πονά.

Να σας κοιτάξω μόνο σιγάζω μακριά

ένα φως πλησιάζει με παίρνει βουβά.

 

 

Δεν θα ξανάρθω πια γλυκά μου παιδιά

δεν θα ξανάρθω

θα σας θωρώ με τα μάτια της αυγής

και των χρόνων που σας άφησα της γης.

 

 

Κι όταν στ όνειρο σου βαθιά με δεις

καλημέρα παιδί μου θα σου πω

γύρισε με απ' το άλλο πλευρό

Και να προσέξεις τη σκυλίτσα μας να κοιμηθεί

 

δεν πρέπει πια η Νίνια τώρα να με δει

θα λαχταρά μονάχη της μέσα στη βροχή.

Γύρισε με απ το άλλο πλευρό.

 

 

Θέλω να φύγω όμορφη σαν τότε

ως όμορφα σας βλέπω κι εγώ.

 

 

 

*  *  *

 

 

Κι ως η Κρίστα έγειρε κι ως εσυλλογάτο

τα έμορφα, τα άσχημα και της ζωής τα πάθη

κι ως ο πατέρας φάνηκε τη μάνα της να φέρει

κι οι σύντροφοι της πέρασαν

σαν αστραπή μπροστά της

εσείστηκε και ησύχασε και μια πνοή εφάνη

στα περιβόλια βρέθηκε κι εχαμογέλα πάλι.

 

 

Κι ως έγειρε στην αγκαλιά της αδελφής Μαρίας

με μιας η σκιά της πέρασε κι εκορφολογήθη

στων ομματίων της η ψυχή για πάντα εχαρίσθη.

 

 

Κι ήταν της Κρίστας τότενες πενήντα μόνο και οχτώ

τα αλλοτινά τα χρόνια της μέσα στο νερό.