Εντός παλίρροιας – Inmitten der Gezeiten

Δίγλωσση ποιητική συλλογή  (Ελληνικά – Γερμανικά)

Είδος: Ποίηση

Συγγραφέας: Δέσποινα Marquardt Αναστασιάδου

Εκδόσεις Αποστακτήριο

Επιμέλεια: Παπακώστα Ελένη

Σελίδες: 68

ISBN: 978-618-5625-70-2

Μαλακό εξώφυλλο

Μέγεθος: 17 Χ 24

Έτος Έκδοσης: 2024

Τιμή: 11 ευρώ

Κάποιες φορές οι ζωές μας μοιάζουν να βρίσκονται εντός παλίρροιας. Άλλοτε το νερό της θάλασσας ανεβαίνει, βυθίζοντας μέσα του τα όνειρά μας κι άλλοτε η στάθμη του πέφτει χαμηλά, αφήνοντάς μας να νιώθουμε πιο ελεύθεροι και πιο σίγουροι για τα βήματά μας.

Αυτή η συλλογή θέτει κυρίως ως επίκεντρο το παιδί. Καθώς σ’ εκείνη ακριβώς την ηλικία, ό,τι μας συμβαίνει και όποια συναισθήματα νιώσουμε, μας καθορίζουν για την υπόλοιπη ζωή μας. Γιατί ναι, υπάρχουν παιδιά που έζησαν ξαφνικές αλλαγές, προβληματική γαλούχηση, έλλειψη κατάλληλης φροντίδας, την οποία δικαιούνταν σε αυτή την τρυφερή ηλικία. Συμπορεύτηκαν με ανθρώπους που αποτέλεσαν τους ασφαλείς σταθμούς της προσωπικής τους ευτυχίας και με άτομα που στάθηκαν αδρανή μπροστά στην παράκλησή τους για αγάπη.

Και τα χρόνια περνάνε και η αναζήτηση των ευθυνών γίνεται πολλές φορές ένα αδιέξοδο. Αξίζει όμως να σπαταλάει κάποιος τη ζωή του αναζητώντας απαντήσεις για το χρόνο που χάθηκε στα σκονισμένα ράφια της μνήμης του; Αξίζει να θρηνεί για όσα δεν έκανε, ενώ μπορούσε να παλέψει για ένα καλύτερο αύριο; Η ποιήτρια, αν και αναγνωρίζει την ανθρώπινη αδυναμία να επιστρέφουμε νοητά στον πόνο, μας παροτρύνει να δίνουμε περισσότερες ευκαιρίες στην ελπίδα και στην πραγματοποίηση των ονείρων μας. Να συγχωρούμε. Γιατί, όπως λέει σε ένα ποίημά της, κανείς δεν μπορεί να μας εμποδίσει να φτιάξουμε τον δικό μας ουρανό…

Ας αφήσουμε λοιπόν τα ποιήματα αυτού του βιβλίου να μας πάρουν από το χέρι και να μας οδηγήσουν σε αλήθειες εσωτερικές και λυτρωτικές.

Manchmal scheinen unsere Leben wie von Gezeiten bestimmt. Mal steigt das Wasser des Meeres und verschlingt unsere Träume, mal sinkt der Pegel und lässt uns freier und sicherer in unseren Schritten fühlen.

Diese Sammlung stellt vor allem das Kind in den Mittelpunkt. Denn genau in diesem Alter prägen uns all die Erlebnisse und Gefühle, die wir erfahren, für den Rest unseres Lebens. Ja, es gibt Kinder, die plötzliche Umbrüche, eine schwierige Erziehung oder den Mangel an Fürsorge erlebt haben, die ihnen in dieser verletzlichen Lebensphase zugestanden hätten. Sie wuchsen mit Menschen auf, die ihnen als sichere Häfen des persönlichen Glücks dienten, aber auch mit solchen, die untätig blieben angesichts ihres Flehens nach Liebe.

Und die Jahre vergehen, während die Suche nach Schuld oder Verantwortungen oft in eine Sackgasse führt. Doch lohnt es sich wirklich, sein Leben damit zu verbringen, Antworten auf die verlorene Zeit zu suchen, die auf den verstaubten Regalen der Erinnerung liegt?

Ist es sinnvoll, um das zu trauern, was man nicht getan hat, während man die Möglichkeit hatte, für eine bessere Zukunft zu kämpfen? Die Dichterin erkennt zwar die menschliche Schwäche an, gedanklich immer wieder zum Schmerz zurückzukehren, doch sie ermutigt uns, der Hoffnung und der Verwirklichung unserer Träume mehr Raum zu geben. Zu vergeben. Denn, wie sie in einem ihrer Gedichte sagt, kann uns niemand daran hindern, unseren eigenen Himmel zu gestalten…

Lassen wir uns also von den Gedichten dieses Buches an die Hand nehmen und zu inneren, befreienden Wahrheiten führen.

Το Λιοστρόφι, γνωστό ευρύτερα ως Ηλίανθος ή Ηλιοτρόπιο, δεν επιλέχτηκε τυχαία ως τίτλος από την ποιήτρια Σταματία Μωραΐτη. Αυτή η συλλογή ταυτίζεται άμεσα με τις ιδιότητες αυτού του πανέμορφου φυτού, το οποίο, ως ποιητικό υποκείμενο, πρωταγωνιστεί νοητά, αλλά καίρια σ’ αυτή τη λογοτεχνική δημιουργία. Ως υπόσταση, αισθάνεται την άμεση σχέση που έχει με τον τόπο του, ενώ η ανάπτυξή του δεν διαφέρει σε τίποτα από τα, πολύ μεγαλύτερά του, δέντρα. Βαθαίνει τις ρίζες του, υψώνει τον κορμό του, αντιμάχεται τις δυνάμεις της φύσης και τελικά ανθίζει και δίνει καρπούς. Μπορεί να ταυτιστεί με οποιονδήποτε, στον καιρό της ιλιγγιώδους επιτάχυνσης που ζούμε, νιώθει την ανάγκη «ν’ αλαργέψει ο ξέφρενος ρυθμός», να συνομιλήσει με τη φύση, να συνδεθεί με τα πάτρια.  Μπορεί επίσης, να “συμπορευτεί” με όποιον απεχθάνεται το σκοτεινό, την επίφαση, το παράλογο, γιατί ξέρει πως άλλος τόπος τού ταιριάζει. Άλλωστε τα χώματα που το γέννησαν αλλά και ο αέρας που το έθρεψε, του δίδαξαν ν’ αναζητά πάντα το Φως, την Ουσία, τον Λόγο. Κι έτσι δεν κουράζεται ν’ ακολουθεί πάντα τον δρόμο του ήλιου…